เราอยู่กับเเฟนมา เกือบ3ปีเเล้ว เรารักเขามาก
เเต่เป็นความสัมพันธ์ที่เหมือนจะดีเเต่..ช่วงเวลาที่ดีเรามีความสุขเเต่ก็สุขไม่สุด
มีเเต่คำถามในหัวว่า ทำไมเขาถึงเป็นเเบบนั้น ทำไมเขาถึงเป็นเเบบนี้ 
ตลอดเวลาที่คบกับเขามา เราซื่อสัตย์กับเขามากทำอะไรก็จะนึกถึงเขาอยู่ตลอด คิดถึงเขาตลอด (จนเพื่อนที่ทำงานเราเเซวว่าโดนของ) เพราะเราคือเอาเเต่นึกถึงเขา เราดูเป็นคนที่หน้าเหมือนมีอะไรในหัวอยู่ตลอดเวลา 
มันเป็นเป็น คสพที่เเบบ  
มีคำถามกับตัวเองตลอดเวลา  ว่าเฮ้ยย ทำไมเราอึดอัด ทำไมเราเหมือนต้องปรับตัวอยู่ตลอดเวลา 
หนึ่งอย่างที่ทำให้เราเกิดคำถามในใจ
คือ ไม่เคยเปิดเผยเราในโลโซเชี่ยลเลย
ซึ่งอันนี้พยายามทำความเข้าใจมากๆว่ามันไม่จำเป็นอะไรหรอก เพราะเราก็ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดอยู่เเล้วว 
อย่างที่สองคือ เรามาอยู่กับเขา (ที่บ้านพักอยู่ด้วยกัน2คน) เขาไม่เคยถามถึงครอบครัวเราเลย ไม่เคยพูดถึงเรื่องอนาคตเลยย 
เอ้ออ อีกอย่างนึงคือ เขาไม่ได้ซัพพอร์ตอะไรเราเลยนะ เราหาเงินเอง 
(บางครั้งเราเองเป็นฝ่ายซัพพอร์ตเขาด้วยซ้ำ)
เเละคือตอนนี้ เขาไปทำงานตอนกลางคืน
เป็นผจก ร้านกาเเฟเเห่งหนึ่ง 
ที่ผ่านมาเราคุยกันผ่านไลน์  ก็จะมีทักหากันเหมือนคนวัยทำงานกันตามปกติ เเต่ตั้งไปเป็นผจกร้านนี้ 
คือเหมือนเขาจะยุ่งมากๆ  เขาไม่ค่อยตอบ นานๆตอบทีบางทีก็ไม่ตอบเลย  เรานอยมาก เราอึดอึดเราเลยตั้งคำถามไปกับเขา ว่าทำไมไม่ตอบกลับมาบ้าง คนเราทำงาน10ชั่วโมงเท่ากัน มันต้องมีพักกินข้าวบ้าง เเวะเข้าห้องน้ำบ้าง  อย่างน้อยๆก็ทักมาบอกหน่อยว่าทำอะไรอยู่  จะได้ไม่ต้องคิดตาม ไม่อยากนอนไม่หลับเพราะจะต้องตื่นไปทำงานเหมือนกัน
เเต่เขากลับตอบมาว่า ลูกค้าเยอะ ข้าวก็ไม่ได้กิน ต้องประชุมต่ออีก  
หลังจากนั้น เราก็ไม่คุยกันอีกเลย (ไม่ทักหา ไม่คุยต่อหน้าเพราะเวลาไม่ตรงกัน )
เเต่เรายังอยู่บ้านหลังเดียวกัน  ซึ่งมันขึ้นอยู่กับเราว่าเราจะอยู่หรือจะไป 
เเต่ทำไมเราไปจากเขาไม่ได้เลยคะ  ทั้งๆที่เรานอยมากๆเจ็บมากๆ ร้องไห้คนเดียว กินข้าวคนเดียว
ปราศจากเขา ไม่มีคนคุยด้วย ไม่รู้จะคุยกับใคร
ไม่มีเพื่อน ไม่รู้จะไปไหนไม่รู้จะทำอะไรเพื่อจะให้ตัวเองสบายใจเลยค่ะ ทำได้อย่างเดียวคือนอนให้มันผ่านพ้นไปไวๆ😔