[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ของระบายเล่าเรื่องของตัวเอง ไว้เป็นข้อเตือนใจ พ่อแม่ยุคนี้
 
การเลี้ยงลูกที่ผิดพลาดของแม่ ตัวอย่าง ฝากสังคมไว้คิดครับ ออทิซึมอาการหัวร้อนง่าย
 
ตัวของผมมีอาการของ ออทิซึม บวกกับ การเลี้ยงลูกของ คุณแม่สุดห่วยแตก ผลที่ได้ คือเป็นเด็กหัวร้อน อาละวาดได้ทุกที่ ตลอด
 
แต่เด็ก คุณแม่ตามใจหมด อยากได้อะไร ขอได้เกือบหมด ไปห้างพอไม่ได้ของ ทำหน้าไม่พอใจ ไม่พูดจาอะไร พอเวลาผ่านไป
ไม่เกิน 20 นาที คุณ แม่จะซื้อให้ ราคาเป็นหมื่คุณแม่ก็จะยอมซื้อให้ พอไม่ได้ก็จะร้องเสียงดังจนแม่ยอมซื้อให้
 
ผมมีชีวิตแบบนี้มาได้หลายปี ต้องขอบคุณ แม่ของผมจริงๆ ไม่ขอบอกนะ ผมเป็นคนนิสัยแบบไหน ช่วงนั่น

ประสบการณ์ชีวิต ที่ทำให้ผมเกรียด จิตแพทย์มากที่สุด
ผมเป็นออทิซึม ไปหาจิตแพทย์มาก็หลายที่ ไม่ว่าจะไปกี่ที่ ก็ไม่เคยดีขึ้น มีแต่ โมโหร้ายขึ้นทุกวัน กินยาไปกี่เมล็ดก็ไม่เคยดีขึ้น
ค่รักษาก็หมดไปเป็นล้าน คุณแม่ผมแกก็หวังดีอยากให้ผมมีชีวิตแบบคนปกติ จับผมไปนั่งสมาธิ มันไม่ได้ช่วยผมเลย
ตอนผมอายุ 15 16 ผมย้ายไปอยู่กับพ่อ จากที่เคยสบาย ต้องไปทนอยู่ในนรก แอร์ไม่เปิดทั้งวัน กินข้าวต้องเป็นเวลา ท้ายผมก็อยู่ไม่ได้หนี
ออกไป.... 
 
พอผมอายุ 18 ปี ผมได้ลองปรับเรื่องของอาหารการกิน หลายอย่างที่ผมเคยกินมา เปลี่ยนหมด กินอาหารจืด เลิกน้ำอัดลม
สาเหตุที่ต้องเลิก เพราะ ช่วงนั้น ผมแพ้อาหารหนักมาก โรคแพ้ภูมิตัวเอง ผิวแดง คัน กินของทอดไม่ได้
โมโหก็โมโห ถ้ากินต่อก็แพ้ จนในที่สุดเลิกกินไป เอ่อ หมอไม่ได้บอกว่า ผมต้องหยุดกินอาหารพวกนี้นะ
หมอจ่ายยาให้ผม แล้ว ผมก็กลับไปนอนตัวแดง คันเหมือนเดิม ที่ผมออกกำลังกาย กินอาการรสจืด เพราะมีคนเขาบอก
ให้ผม ไปทำ ถ้าอยากหายจากโรคภูมิตัวเอง ผมก็ไม่มีทางเลือกแล้ว มันทรมานมาก ต้องปรับตัวใหม่หมด ยากมากๆๆ
หมดกับค่ารักษาไปเป็นหมื่นๆ เสียเวลาสุดๆ กับหมอพวกนั่น ผมไม่ได้ไปหาที่เดียว ตอนนั่นน้ำหนักตัวผม เกือบ 80โล
พอลดมาได้ สมองดีขี้นจริงๆ เบามาก

ตอน 17 ผมพึ่งมาอ่านหนังสืออกนะ เพราะเป็นดีย์สเลกเซีย หมอมันก็ไม่เคยบอก ว่าเป็น
เคยไปทดสอบ IQ ที่โรงบาย จองคิวเป็นเดือน ไม่ได้อะไรเลย เสียทั้งเงิน ทั้งเวลา ผลการทดสอบ IQ ของผม ตอนนั้น 76 หรือ 74 ผมจำไม่ได้
ประมาณนั่นครับ ตอนไปทดสอบ ผมน่าจะอายุ 14 15 มั้ง

จริงๆ รู้สึกเหมือนตัวเองจะเข้าออกโรงบายมากกว่าคนทั่วไป
ตอนเด็กผ่าตัดไส้ติ่ง ไส้เลื่อนปวดท้องมาก ตอนนั้นจะตายแล้ว ไข่หวัด แรงไม่มี รถชน แต่โชคดีหน่อย ไม่ต้องนอนโรงบาล มีรถชนอีกครั่ง
ตอนข้ามทางม้าลาย ผมข้ามถูกกฎนะ กระดูกขยันไม่ได้เลย ตอนนั้น ต้องนั่งรถเข็มไปหลายวัน เจ็บตัวสุดๆ
แม่เคยบอก ผมใช้เงินเยอะมาก หมดไปกับค่ารักษา โชคดี หลังจากผ่าไส้เลื่อน พาผมไปทำประกัน และ บ้านผมรวยตอนนั้น เลยไม่มีปัญหาอะไร
เคยมีเรื่องกับคนที่ชอบบูลลี่ จนผมทนไม่ไหว เลย ใส่กลับ ต้องไปเย็บแผล วนอยู่แบบนี้ ตั้งแต่จำความได้ 7 ขวน ผมก็ผ่าตัดไส้ติ่งแล้ว
 
มีพี่เขาเคยบอกผมไว้ ชีวิตผมเหมือนต้องเข้าออกโรงบาล

ตอน พอ 19ปี ผมย้ายมาอยู่คอนโดคนเดียว ไม่มีใครอยู่ด้วย รู้สึกสบายใจมาก เงินค่าคอนโดผมไม่ได้จ่าย ขาจ่ายให้ผม
 
ตอนนั้นผมเริ่มใส่ใจสุขภาพมากขึ้น ออกเดิน ออกกำลังกาย ช่วงแรก มันเป็นอะไรที่ เจ็บปวดมาก คนที่ไม่เคยเดินออกกำลังกาย
มาก่อน ต้องมาทนทำอะไรแบบนี้
 
พอทำแบบนั่นต่อไป สักพัง น่าจะประมาณ 3 4 เดือน ความจำผมเริ่มกับมาดี สมัยก่อนนั้นจำอะไรไม่ได้เลย
สมาธิเริ่มนิ่ง แล้วก็ดีขึ้น ไม่ค่อยกลัวสังคม ไม่โมโหร้ายแบบสมัยก่อน

ผมเคยถาม ทำไมผมเจอเรื่องแบบนี้ แต่ผมก็เลิกถามไปแล้ว ผมอยากรู้คำตอบ ผมไม่ปกติใช่ไหม จริงๆชีวิตผมยังเจอเรื่องซวยๆ มาอีกเยอะมาก มากกว่านี้ มันเก็บกดไว้นานมากแล้ว อยากระบาย ให้มีคนได้รู้บ้าง แค่นั้น

การที่ผมมีชีวิต ไม่เหมือนคนปกติเขา เพราะ การเลี้ยงดูเขาแม่ผมใช่ไหม

ที่ผมเกลียดจิตแพทย์มาก เพราะ ไม่ว่าจะหมอ หรือ จิตแพทย์ มันสนใจแต่ ยากับยา คนไข้ก็โ-่ไปจ่ายให้เขา
ไม่เคย สักเหตุ อาการเลย ว่าดีขึ้นหรือแย่ลง มีแต่เชื่อหมออย่างเดียว

จริงๆ สมัยเด็กผมเป็นคนนิสัยแย่มาก ไม่คิดถึงคนอื่น ไม่คิดอะไร พูดอะไร ไม่คิด ด่าคนไปทั่ว หัวร้อนสุดๆ
แต่พอเริ่ม เปลี่ยนมากินอาหารจืด มันทำให้สมองผมเบามาก โล่งสุดๆ จากคนที่มีความคิด คิดทุกวัน คิดเยอะ คิดจนไม่ได้นอน นอนไม่หลับ

อยากรู้ว่า ทำไมผมเปลี่ยนมากินอาหารรสจืด ผมสมองเบามากครับ เคยอ่านเจออยู่บ้าง อาหารส่งผลต่อสมองและอารมณ์ แต่ผมไม่คิดเลยมันจะขนาดนี้