1. ต้องลองคิดเป็นกระบวนการแบบนี้ครับ ถ้าสมมติบางสิ่งเป็นของเรา เราทำอะไรได้บ้างครับ เราก็จะต้องสั่งให้หยุดเสื่อมได้ หยุดตายได้
ถ้า เราทำไม่ได้ สิ่งนั้นย่อมไม่ได้เป็นของเรา ถาวร
2. เราคืออะไร เราคือคนคิด เรามีอยู่จริงไหม เรามีอยู่เฉพาะตอนที่เราคิดทำให้มีเราขึ้นมา แต่การที่เกิดว่ามีเราขึ้นมา นั้นเป็นเราจริงหรือเปล่า
ถ้าตอนที่เราไม่ได้คิด ก็ไม่มีเรา ดังนั้น เราก็ไม่ใช่ของเรา เพราะเราไม่สามารถบังคับให้มีเราตลอดเวลาได้
ดังนั้น...... ทุกสิ่งไม่ใช่เรา และเราไม่มีอยู่จริง

3. ส่วนเราคืออะไร ก็เหมือนคำตอบข้างต้น เราเกิดเฉพาะเมื่อเราคิดว่าเรามี ดังนั้น เราคือสิ่งที่จิตคิดขึ้นมา จิตคิดขึ้นมาว่ามีเราเป็นเรา ทั้งที่ไม่มีเรา ไม่เป็นเรา เพราะจิตคิดผิด เข้าใจผิด ไปยึดเอาความเข้าใจผิด ๆ เป็นตัวเรา
ดังนั้น เราไม่ใช่อะไร นอกจากความเข้าใจผิดชั่วครู่ชั่วยามของจิต

4. แต่ถ้าถามว่ามันคือความจริงหรือไม่จริง เมื่อโดนมีดแทง ความเจ็บปวดคือของจริง เพราะเมื่อเรายังละไม่ได้ เราก็เจ็บจริง
เช่นเดียวกับ เงินทองข้าวปลา พ่อแม่เป็นของจริง เมื่อคุณเป็นคนธรรมดา พวกนี้คือความจริง เมื่อคุณเป็นพระอรหันต์ พวกนี้ก็ไม่จริง
อ้า คิดแล้วพิมพ์ไม่ได้เรียบเรียง ก็ออกจะงง ๆ หน่อย