คือเราก็จะ 30 แล้วปีนี้ แต่เราเหมือนยังไม่โต เพราะเป็นโรคทางจิต เลยเรียนมหาวิทยาลัยไม่จบ แล้วก็ที่บ้านไม่ได้ให้ไปทำงานที่ไหน ไม่ให้ไปไหนคนเดียว วันๆเราก็อยู่บ้าน ช่วยงานบ้านเล็กน้อย(เล็กน้อยจริงๆ) แล้วเราไม่ชอบเข้าสังคม เดิมเมื่อก่อนเราอยู่แต่ในห้องด้วยซ้ำ แล้วแม่เราจะไปเยี่ยมญาติที่ลพบุรี จะไปค้างคืนไปเขาใหญ่ด้วย แต่คนที่ไปนี่สิ อายุเกิน 50 แล้วทั้งนั้น นัดไปกันหลายคนอยู่ เราจะรู้สึกเหนื่อยมากๆ เวลาต้องไปเจอคนเยอะๆ แล้วเรามียาริดสีดวงกินก่อนอาหาร 30 นาที เช้า เย็น มีของแสลงที่กินไม่ได้เยอะมาก เรากลัวจะไปเยอะกับญาติๆ แล้วก็ยาทางจิตของเรากินหลังอาหาร 15 นาที ยังดีที่ยาริดสีดวงตัวที่กินอยู่ปัจจุบันมันกินเช้าเย็น ก่อนหน้านี้กินกลางวัน แล้วที่เราเจอเวลาต้องออกนอกบ้านไปกินข้าวกับคนอื่นคือกินข้าวไม่เป็นเวลากัน บางทีเราก็เครียดนะ คือยาริดสีดวงมันมีอาหารแสลงเยอะมาก แล้วยาทางจิตก็ห้ามกินพวกเหล้า กาแฟ ช็อคโกแลต หรือสารเสพติด แล้วช็อคโกแลตเราชอบมาก แต่เราต้องกินยาไปตลอดชีวิต เราคิดว่าอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เรารู้สึกเหนื่อย เพราะมีแต่คนแก่แล้วเราต้องพูดมีหางเสียงตลอด ซึ่งปัจจุบันเราพูดกับแม่กับลุงแบบธรรมดา เราไม่ค่อยได้ไปข้างนอก มันเหมือนไม่ได้เป็นตัวเองด้วย พูดไม่มีหางเสียงแต่ไม่ใช่คำหยาบนะพูดแบบธรรมดาอะค่ะ เราไม่อยากไปจริงๆ แต่พอได้ระบายแล้วก็รู้สึกว่ามันหนักน้อยลง พอคิดบวก ได้ไปเจออะไรใหม่ๆมันอาจจะดีก็ได้ แต่ถ้าให้เลือกเราก็ไม่อยากไป มันค้างคืนด้วย ถ้าไปวันเดียวไปกลับค่อยว่าไปอย่าง เราไม่สนิทกับญาติๆด้วย ใครพอจะมีวิธีที่ทำให้ไปต้องไปได้บ้างคะ ขอบคุณค่ะ