เมื่อก่อนเราเป็นคนที่ร้องไห้ยากมากค่ะ เป็นคนที่ไม่ร้องไห้ให้กับเรื่องเล็กน้อย เรื่องเล็กน้อยเราจะปล่อยผ่านตลอดเลยค่ะแต่เดี๋ยวนี้อยู่ดีๆ มันก็รู้สึกเหนื่อยจนท้อแล้วก็ชอบนั่งร้องไห้คนเดียวในห้องทั้งๆที่ตอนกลางวันยิ้มนะคะแต่รู้สึกว่ามันไม่มีความสุขเหมือนเมื่อก่อนเลยค่ะเวลาที่เราขำเหมือนกำลังฝืนตัวเองให้ขำอยู่แล้วตอนนี้ทุกอย่างความเครียดมันรุมล้อมหมดเลยค่ะเดี๋ยวนี้ก็ทะเลาะกับแม่พ่อทุกวันเลยค่ะบางครั้งเราก็ไม่ได้ผิดอะไรเลยแต่กับโดนตะคอกใส่พยายามเก็บเอาไว้แล้วเอาไปนั่งร้องคนเดียวบางทีก็เก็บมานั่งคิดว่าถ้าวันนึงเราไม่อยู่พ่อแม่จะสบายไหมเพราะเราดูเป็นภาระพ่อแม่มาก