เราไม่รู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า หรือถ้าเป็นเราเป็นตั้งแต่ตอนไหนหล่ะ
คือมีคนหลายคนเคยบอกว่าเรามีอาการคล้ายคนเป็นโรคซึมเศร้าแต่เราว่าเราไม่ใช่คือแบบก็งงกับตัวเอง พอลองทำแบบสอบถามเกี่ยวกับคนเป็นโรคนี้คือเป็นอยู่ในภาวะรุนแรง เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่เราเป็นมันเรียกโรคซึมเศร้าได้หรือเปล่า
เรามีอาการนอนหลับนานแบบนานๆมาก เคยนอนหลับไปจากบ่าย3อีกวันไปถึงบ่าย2ของอีกวัน ตอนนั้นคือตกใจมาก แต่ก็คิดว่าอาจจะโหมการบ้านหนักเกินไป เลยนอนนาน แล้วก็ร้องไห้โดยไม่มีเหตุผลจู่ๆก็ร้องออกมา ตอนนั้นคือฟังเพลงคนแพ้ทางอ่ะ แล้วนั่งร้องไห้ มันดิ่งมากๆ จนมีครั้งหนึ่งเรื่องปัญหาในครอบครัว ตอนนั้นคือรุนแรงนิดหน่อยนะ ที่ร้องไห้แบบทั้งวัน ทั้งคืน จนในที่สุดก็ในไปสู้การกรีดแขนทำร้ายร่างกายตัวเอง จนพี่ที่รูจักที่เป็นโรคนี้บอกว่า อาการชัดกว่าพี่แกอีกนะ ไปหาหมอไหม เราเลยเถียงว่าคงไม่ใช่หรอก555
แถมเพื่อนที่ลองกรีดแขนตามยังบอกว่ากรีดทำไมมันเจ็บ
เราอยากบอกออกไปมากว่าที่เราทำเราไม่รู้สึกเลยตอนนั้นมันมืดไปหมด มันเหนื่อยไปหมด พอเราทำแล้วมันเหมือนมันโลกมันสว่างขึ้น แต่เราไม่ได้บอกใคร
แล้วเราก็ไม่รู้ว่าเราเริ่มเป็นหรือเป็นโรคนี้หรือไม่ได้เป็นโรคนี้มานานแค่ไหน
รูตัวที่สุดคือตอนป.3 ที่เครียดเรื่องเพื่อนจนต่อยกำแพงมือแตกตอนนั้นตกใจมากว่าทำได้ยังไงแต่ก็แค่คิดว่าอารมณ์ชั่ววูบเฉยๆ
จนขึ้นป.4 อาการเริ่มแย่ลงอีกนิด เพราะตอนนั้นคือเราเป็นอะไรไม่รู้ ที่อยู่ใจมันก็ดิ่งลงไปเลยแบบดิ่งเหมือนหัวใจเต้นช้าลง เหมือนตอนนั้นเหลือเราคนเดียวบนโบกใบนี้ แต่ที่เราสงสัยคือ หัวใจมันเต้นช้ามากจนจุกอกจะร้องไห้ รู้สึกเศร้าเหมือนจะตาย แต่ตอนนั้นเรากำลังนั่งขำอยู่ แล้วพอความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้น เราถึงกับชา หายใจไม่ออก ตอนนั้นคือเหมือนงงว่าขำอะไรแล้วขำทำไม และ้วมันจะโผล่มาแบบนี้ทุกครั้งๆ จนถามเพื่อนแต่ก็ไม่มีใครเข้าใจในสิ่งที่เป็น ก็เลยได้แค่เก็บไว้
จนป.5 อาการที่ดิ่งๆเริ่มบ่อยขึ้นแต่ก็ไม่ได้บอกใครแต่รู้สึกเลยว่ายิ้มน้อยลงหัวเราะน้อยลงแต่ทำร้ายตัวเองบ่อยขึ้น ร้องไห้บ่อยขึ้น แค่ตอนนั้นคิดว่าอาจจะแค่ช่วงเป็นปจด......ไม่น่าเกี่ยวเลย
ป.6 อาการเหมือนจะดีขึ้นเพราะได้ครูประจำห้องที่ดีเข้าถึงนักเรียนทุกๆคน แต่ก็ยังมีอาการดิ่งเป็นประจำ
อาการเริ่มหนักขึ้นตอนม.1ช่วงนั้นที่ต้องเอาคะแนนโอเน็ตมาสอบเข้าร.รแล้วต้องฝืนให้ได้อยู่ห้อง1ให้ได้เพราะพี่เราทำคะแนนไว้ดี ความกดดันอยู่ที่เรา ตอนนั้นคะแนนโอเน็ตเราแย่มากแม่ก็ว่าเรา ตอนนั้นคือเราเสียใจมาก แต่ก็เอาห้องที่แม่ต้องการมาให้ได้ เราไม่เคยแหกคำสั่งของแม่เลยทำตามตลอดจนเราสูญเสียการเป็นตัวเองไม่มีอิสระ เหนื่อยมากๆ ตอนนั้นคือกลับถึงบ้านร้องไห้ทุกวัน รู้สึกท้อมากๆ
จนมาม.2(ปัจจุบัน)พอม.1เราทำเกรดไว้ดีความกดดันก็มาอยู่ที่เทอมนี้ว่าเกรดจะลดลงไหมประจวบเหมาะกับที่พ่อโทรมา(อ๋อแม่เรากับพ่อแยกทางกัน ที่จริงเขาไม่ได้ตั้งใจมีเราหรอกเขาแค่ต้องการรู้ว่าถ้ามีเราแล้วพ่อจะยังอยู่ไหม แต่ก็ไม่ พอโตมาเราเลยเป็นแบบนี่ ) พ่อโทรมาในเดือนวันเกิดเราถามมว่าอยากได้อะไร แต่แม่บอกไม่ให้เราคุยถ้าคุยตัดแม่ตัดลูก เราเลยไม่คุย แต่พีาของเราเขาบังคับให้เราคุย ยาย ญาติ บังคับให้เราคุย เราลำบากใจมาก พอเราคุยกฌไดเแค่ตอบ อืม อ่อ ค่ะ หรอคะ อ๋ออ ค่ะ เราตอบอยู่แค่นั้น จนเหมือนแม่จะรู้แต่แม่ ก็เงียบไว้ แล้วพอต่อมาแม่ก็โทรมาแล้วบอกว่าลองคุยหับเขาแล้วขอตังเขาเยอะๆสิ คือตอนนั้นเราเครียดมาก เราเลยได้แค่ตอบพ่อไปว่าเอาอะไรก็ได้ แล้วความเครียดที่พ่อกลับมา ที่ไม่ได้ติดต่อกะน10กว่าปีก็กลับมา เราร้องไห้ทั้งวันในวันนั้น คือเราแบบเครียดๆแบบ ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา จนเกิดอารมณ์ชั่ววูบ ในการกรีดแขนตัวเอง เหมือนคนบ้าเลย แต่ก็ทำมันไปแล้วรู้สึกดี ช่วงนี้เราต้องกินยาพาราบ่อยขึ้น จากเคยกิน1-2 เม็ด ก็ต้องกินเป็น 4-5เม็ดต่อครั้ง แล้วพอมาถึงตอนนี้แม่ก็กดดันเราเรื่องเกรด เราจะตายอยู่แล้งทำไมไม่มีใครเข้าใจ
ยังไงใครรู้ว่าเราเสี่ยงเป็นโรคนี้ไหมก็บอกด้วยนะ
อ๋อ เรายังเป็น โรคแพนิค โรคหัวใจ โรคกระเพาะ โรคไมเกรน มีอีกสักโรคคงไม่เป็นไร
จริงๆคิดว่าจะไม่อยู่มาถึงวันนี้ด้วยซ้ำคิดว่าจะตายไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว555
ถ้าเราพิมพ์งงก็ขอโทษด้วยเน้ออ55
เราจะรอคำตอบนะ
เราไม่รู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า หรือถ้าเป็นเราเป็นตั้งแต่ตอนไหนหล่ะ
คือมีคนหลายคนเคยบอกว่าเรามีอาการคล้ายคนเป็นโรคซึมเศร้าแต่เราว่าเราไม่ใช่คือแบบก็งงกับตัวเอง พอลองทำแบบสอบถามเกี่ยวกับคนเป็นโรคนี้คือเป็นอยู่ในภาวะรุนแรง เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่เราเป็นมันเรียกโรคซึมเศร้าได้หรือเปล่า
เรามีอาการนอนหลับนานแบบนานๆมาก เคยนอนหลับไปจากบ่าย3อีกวันไปถึงบ่าย2ของอีกวัน ตอนนั้นคือตกใจมาก แต่ก็คิดว่าอาจจะโหมการบ้านหนักเกินไป เลยนอนนาน แล้วก็ร้องไห้โดยไม่มีเหตุผลจู่ๆก็ร้องออกมา ตอนนั้นคือฟังเพลงคนแพ้ทางอ่ะ แล้วนั่งร้องไห้ มันดิ่งมากๆ จนมีครั้งหนึ่งเรื่องปัญหาในครอบครัว ตอนนั้นคือรุนแรงนิดหน่อยนะ ที่ร้องไห้แบบทั้งวัน ทั้งคืน จนในที่สุดก็ในไปสู้การกรีดแขนทำร้ายร่างกายตัวเอง จนพี่ที่รูจักที่เป็นโรคนี้บอกว่า อาการชัดกว่าพี่แกอีกนะ ไปหาหมอไหม เราเลยเถียงว่าคงไม่ใช่หรอก555
แถมเพื่อนที่ลองกรีดแขนตามยังบอกว่ากรีดทำไมมันเจ็บ
เราอยากบอกออกไปมากว่าที่เราทำเราไม่รู้สึกเลยตอนนั้นมันมืดไปหมด มันเหนื่อยไปหมด พอเราทำแล้วมันเหมือนมันโลกมันสว่างขึ้น แต่เราไม่ได้บอกใคร
แล้วเราก็ไม่รู้ว่าเราเริ่มเป็นหรือเป็นโรคนี้หรือไม่ได้เป็นโรคนี้มานานแค่ไหน
รูตัวที่สุดคือตอนป.3 ที่เครียดเรื่องเพื่อนจนต่อยกำแพงมือแตกตอนนั้นตกใจมากว่าทำได้ยังไงแต่ก็แค่คิดว่าอารมณ์ชั่ววูบเฉยๆ
จนขึ้นป.4 อาการเริ่มแย่ลงอีกนิด เพราะตอนนั้นคือเราเป็นอะไรไม่รู้ ที่อยู่ใจมันก็ดิ่งลงไปเลยแบบดิ่งเหมือนหัวใจเต้นช้าลง เหมือนตอนนั้นเหลือเราคนเดียวบนโบกใบนี้ แต่ที่เราสงสัยคือ หัวใจมันเต้นช้ามากจนจุกอกจะร้องไห้ รู้สึกเศร้าเหมือนจะตาย แต่ตอนนั้นเรากำลังนั่งขำอยู่ แล้วพอความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้น เราถึงกับชา หายใจไม่ออก ตอนนั้นคือเหมือนงงว่าขำอะไรแล้วขำทำไม และ้วมันจะโผล่มาแบบนี้ทุกครั้งๆ จนถามเพื่อนแต่ก็ไม่มีใครเข้าใจในสิ่งที่เป็น ก็เลยได้แค่เก็บไว้
จนป.5 อาการที่ดิ่งๆเริ่มบ่อยขึ้นแต่ก็ไม่ได้บอกใครแต่รู้สึกเลยว่ายิ้มน้อยลงหัวเราะน้อยลงแต่ทำร้ายตัวเองบ่อยขึ้น ร้องไห้บ่อยขึ้น แค่ตอนนั้นคิดว่าอาจจะแค่ช่วงเป็นปจด......ไม่น่าเกี่ยวเลย
ป.6 อาการเหมือนจะดีขึ้นเพราะได้ครูประจำห้องที่ดีเข้าถึงนักเรียนทุกๆคน แต่ก็ยังมีอาการดิ่งเป็นประจำ
อาการเริ่มหนักขึ้นตอนม.1ช่วงนั้นที่ต้องเอาคะแนนโอเน็ตมาสอบเข้าร.รแล้วต้องฝืนให้ได้อยู่ห้อง1ให้ได้เพราะพี่เราทำคะแนนไว้ดี ความกดดันอยู่ที่เรา ตอนนั้นคะแนนโอเน็ตเราแย่มากแม่ก็ว่าเรา ตอนนั้นคือเราเสียใจมาก แต่ก็เอาห้องที่แม่ต้องการมาให้ได้ เราไม่เคยแหกคำสั่งของแม่เลยทำตามตลอดจนเราสูญเสียการเป็นตัวเองไม่มีอิสระ เหนื่อยมากๆ ตอนนั้นคือกลับถึงบ้านร้องไห้ทุกวัน รู้สึกท้อมากๆ
จนมาม.2(ปัจจุบัน)พอม.1เราทำเกรดไว้ดีความกดดันก็มาอยู่ที่เทอมนี้ว่าเกรดจะลดลงไหมประจวบเหมาะกับที่พ่อโทรมา(อ๋อแม่เรากับพ่อแยกทางกัน ที่จริงเขาไม่ได้ตั้งใจมีเราหรอกเขาแค่ต้องการรู้ว่าถ้ามีเราแล้วพ่อจะยังอยู่ไหม แต่ก็ไม่ พอโตมาเราเลยเป็นแบบนี่ ) พ่อโทรมาในเดือนวันเกิดเราถามมว่าอยากได้อะไร แต่แม่บอกไม่ให้เราคุยถ้าคุยตัดแม่ตัดลูก เราเลยไม่คุย แต่พีาของเราเขาบังคับให้เราคุย ยาย ญาติ บังคับให้เราคุย เราลำบากใจมาก พอเราคุยกฌไดเแค่ตอบ อืม อ่อ ค่ะ หรอคะ อ๋ออ ค่ะ เราตอบอยู่แค่นั้น จนเหมือนแม่จะรู้แต่แม่ ก็เงียบไว้ แล้วพอต่อมาแม่ก็โทรมาแล้วบอกว่าลองคุยหับเขาแล้วขอตังเขาเยอะๆสิ คือตอนนั้นเราเครียดมาก เราเลยได้แค่ตอบพ่อไปว่าเอาอะไรก็ได้ แล้วความเครียดที่พ่อกลับมา ที่ไม่ได้ติดต่อกะน10กว่าปีก็กลับมา เราร้องไห้ทั้งวันในวันนั้น คือเราแบบเครียดๆแบบ ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา จนเกิดอารมณ์ชั่ววูบ ในการกรีดแขนตัวเอง เหมือนคนบ้าเลย แต่ก็ทำมันไปแล้วรู้สึกดี ช่วงนี้เราต้องกินยาพาราบ่อยขึ้น จากเคยกิน1-2 เม็ด ก็ต้องกินเป็น 4-5เม็ดต่อครั้ง แล้วพอมาถึงตอนนี้แม่ก็กดดันเราเรื่องเกรด เราจะตายอยู่แล้งทำไมไม่มีใครเข้าใจ
ยังไงใครรู้ว่าเราเสี่ยงเป็นโรคนี้ไหมก็บอกด้วยนะ
อ๋อ เรายังเป็น โรคแพนิค โรคหัวใจ โรคกระเพาะ โรคไมเกรน มีอีกสักโรคคงไม่เป็นไร
จริงๆคิดว่าจะไม่อยู่มาถึงวันนี้ด้วยซ้ำคิดว่าจะตายไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว555
ถ้าเราพิมพ์งงก็ขอโทษด้วยเน้ออ55
เราจะรอคำตอบนะ