คือเราก็ไม่รู้ทำไมเวลาเศร้าเรากลับฝืนยิ้มรู้สึกว่าน้ำตาเป็นสิ่งที่อ่อนแอ เวลาอยู่กับครอบครัวก็รู้สึกเกรงใจไม่อยากสร้างปัญหา เช่น เวลาบาดเจ็บหรือเศร้าก็อดทนไม่บอกครอบครัว เวลาคนในครอบครัวร้องไห้ก็ไม่กล้าปลอบ. แม่เป็นคนที่ชอบบังคังให้เราเรียนหนักๆพอทำไม่ได้ก็จะว่าด่าไม่ก็เอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่ที่เรียนเก่งแล้วเราก็เคยโดนบูลลี่บวกกับความเครียดความเศร้าจนคิดจะฆ่าตัวตายแต่เราก็คิดว่าเราอดทนมาถึงขนาดนี้แล้วจึงไม่อยากถอยแต่ทุกวันนี้ความเครียดความเศร้าก็ยังไม่หายไปเราฝืนยิ้มทำตัวเป็นคนร่าเริงไม่แคร์โลก. ถ้าอาการมันของเรามันต้องรักษาจริงๆเราก็ไม่อยากเดือดร้อนคนในครอบครัว.
นี่เป็นอาการโรคซึมเศร้ารึป่าว 8/6/23