เวลาเราคุยกับแฟนกับครอบครัว
ไม่ว่าจะทำอะไรก็แล้วแต่ตาม
เรามักกลับมานั่งเครียดว่าวันนี้เราทำอะไรผิดบ้างไหมวันนี้เราอาจจะทำอะไรแล้วเขาไม่ชอบหรือเปล่า
วันนี้เราพูดอะไรแปลกๆไปหรือเปล่าหรือวันนี้เราไปทำตัวเอ๋อๆอะไรไปรึเปล่า
ทั้งที่มันก็ปกติดีทุกอย่างเราก็ทำตัวปกติพูดก็ปกติไม่มีคำหยาบไม่มีคำพูดเหน็บแนมหรือไปในทางที่ไม่ดีปฏิบัติตัวแล้วก็พยายามทำให้ผู้ถูกการะเทศะแต่ก็เหมือนเราคิดมากไปเองไปแล้ว
แล้วมันห้ามไม่ได้จนบางทีมันก็เครียด
เรากลัวจะโดนทิ้งทั้งที่ทุกคนก็ดีกับเรามากๆ
ดูรักเรามากๆแต่เหมือนยิ่งมีใครแสดงออกว่ารักเราเท่าไหร่เราก็ยิ่งกลัวจะเสียเขาไปมากเท่านั้นยิ่งคิดมากขึ้น ยิ่งระวังมากขึ้น
จะจัดการความรู้สึกยังไงดี
เป็นแบบนี้มันแปลกไหม
กลัวคนรอบตัวไม่ชอบ
ไม่ว่าจะทำอะไรก็แล้วแต่ตาม
เรามักกลับมานั่งเครียดว่าวันนี้เราทำอะไรผิดบ้างไหมวันนี้เราอาจจะทำอะไรแล้วเขาไม่ชอบหรือเปล่า
วันนี้เราพูดอะไรแปลกๆไปหรือเปล่าหรือวันนี้เราไปทำตัวเอ๋อๆอะไรไปรึเปล่า
ทั้งที่มันก็ปกติดีทุกอย่างเราก็ทำตัวปกติพูดก็ปกติไม่มีคำหยาบไม่มีคำพูดเหน็บแนมหรือไปในทางที่ไม่ดีปฏิบัติตัวแล้วก็พยายามทำให้ผู้ถูกการะเทศะแต่ก็เหมือนเราคิดมากไปเองไปแล้ว
แล้วมันห้ามไม่ได้จนบางทีมันก็เครียด
เรากลัวจะโดนทิ้งทั้งที่ทุกคนก็ดีกับเรามากๆ
ดูรักเรามากๆแต่เหมือนยิ่งมีใครแสดงออกว่ารักเราเท่าไหร่เราก็ยิ่งกลัวจะเสียเขาไปมากเท่านั้นยิ่งคิดมากขึ้น ยิ่งระวังมากขึ้น
จะจัดการความรู้สึกยังไงดี
เป็นแบบนี้มันแปลกไหม