สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกในชีวิตที่อยากจะมาแชร์และอยากให้กำลังใจตัวเองถ้าหากเวลาผ่านไปแล้วได้เข้ามาอ่านอีกครั้งนึง ในวันที่เราอายุ 25 ปีเราเจอกับความผิดหวังครั้งใหญ่ ทุกอย่างพัง ชีวิตไม่ได้เป็นไปตามแผนอีกแล้ว ชีวิตเรากลับสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง ..นั่นก็คือที่ ‘บ้าน’ และยังมีแม่ที่อยู่ข้างเราเสมอ หลังจากที่ออกตามความฝันมาเกือบ 7 ปี เรากลับมาบ้านพร้อมกับหัวใจที่แตกสลายเหมือนกับว่าจะเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกเลย มันคือที่สุดของชีวิต ถึงแม้ที่ผ่านมาชีวิตเราไม่เคยเลยที่มันจะง่ายสักครั้ง  เราร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดเลย ทุกคนที่บ้านร้องไห้กันหมดเพราะสงสารเรา ยกเว้นคนที่เราเคยเชื่อว่ารักกันที่สุดในชีวิต5555 ความรู้สึกของการกินไม่ได้นอนไม่หลับมันทรมานแบบนี้นี่เองน้ำหนักลดไปเกือบ 10 กิโลแต่เริ่มกลับมากินได้เพราะคำว่า หิว ค่ะ 55555ชีวิตช่วงนี้เราดีขึ้น สลับกับอารมณ์จมดิ่งทุกวัน เราคิดในใจว่าเราจะเป็นบ้ามั้ยวะ ยังดีที่เพื่อน ครอบครัวเราสลับกันซัพพอร์ตดีมากกกก เราหวังว่าเราคงผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้ และจะใช้ชีวิตหลังจากนี้อย่างดี เราไม่รู้ว่าจะมีใครที่เราจะรักได้ขนาดนี้อีกมั้ย แต่ตอนนี้เราคงต้องรักตัวเองแล้ว ขอเป็นกำลังใจให้ตัวเอง ถ้าเวลาผ่านไปกลับเข้ามาอ่านก็ขอให้รู้ไว้ ว่างงงเก่งมาก !