สวัสดี...เราขอเริ่มเล่าย้อนกลับไปตั้งแต่สมัยเด็ก เราไม่มีเพื่อนไม่มีสังคมเพราะเราคิดมาโดยตลอดว่าทุกคนมักจะเข้ามาเพื่อหวังผลประโยชน์?...จนทุกวันนี้เราเริ่มเรียนรู้การใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวจนชิน แต่เรายังสามารถทำงานได้ในสังคมปกติ(แต่คนละมุมมอง*) เราไม่ได้เป็นคนโสดแต่เป็นคนโดด...โดดในที่นี้หมายถึงโดดจากผู้อื่นไปมากอารมณ์ดำดิ่งถึงขั้นสุดๆไปเลย...ยังสามารถพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับผู้อื่นได้ตามปกติ พูดคุยเฮฮาได้ตามปกติแต่มักจะไม่นานเท่าที่ควร พอเริ่มรู้สึกอิ่มตัวเราจะเริ่มตีตัวออกห่างจากคนนั้นโดยทันทีจนเขาเริ่มรู้สึกว่าเราผิดปกติจากเดิมทั้งๆที่ไม่มีปัญหาอะไรกัน เรามักจะโต้เเย้งในความคิดกับทุกคนแม้กระทั่งคนในครอบครัวที่อยู่ด้วยกัน เวลาเราอยากผูกมิตรกับใครมักจะลองเปิดใจก้าวออกจากเซฟโซนแต่พอเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่ก็มักจะแสดงความปฎิปักษ์...เช่น เขาเเหย่เราด้วยควาเคยชินแต่พอเราเริ่มรำคาญจะเเสดงท่าทีก้าวร้าวจนเขาไม่คุยกับเราอีกเลย...จนทุกวันนี้เราเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติของตัวเองเคยปรึกษาหมอจิตเวชเขาบอกว่าเราเครียดจากการทำงาน เราอยากเปิดใจคุยกับใครสักคนแต่เหมือนกำแพงความรู้สึกเรามันสูงมากๆ เราฮีลใจตัวเองเวลาโมโหหรือเศร้าด้วยแฮลกอฮอล์หลบอยู่ในมุมมุมหนึ่งผู้เดียว ถึงแม้การทำอะไรด้วยตัวเองจะเป็นสิ่งที่มีความสุขที่สุดแต่เราอยากเป็นเหมือนคนปกติทั่วไป...เราอยากก้าวขาออกจากจุดที่เรายืนอยู่สักครั้งในชีวิตควรจะทำอย่างไรดี