สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อเลยคือเราอยากรู้ว่าถ้าเราต้องไปไหนไกลๆ และไปนานๆ แม่จะคิดถึงเรามั้ย ถ้าคิดถึง แล้วคิดถึงมากมั้ย  ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าตั้งแต่เล็กจนโตเราเรียนอยู่โรงเรียนประจำ ป.1-ม.6 รร.ห่างจากบ้าน200+ กิโล และอยู่ต่างจังหวัด เราไปเข้าเรียนตั้งแต่ ป.1 อายุ 7 ขวบ เราไม่รู้จักใครเลย เราซักผ้าไม่เป็น อาบน้ำเองไม่สะอาด ดูแลของไม่เป็น เสื้อผ้าของใช้หายตลอด ทำให้เรามักถูกทำโทษบ่อยๆที่แต่งตัวไม่เรียบร้อย เช่น หาถุงเท้านักเรียนไม่เจอ รองเท้าแตะหาย ไม่มีช้อนกินข้าวเพราะทุกคนต้องหาช้อนมากินเอง บ่อยครั้งเราต้องใช้มือกินข้าว  ต้องตื่นตั้งแต่ตี4 ทุกวัน เป็นต้น ซึ่งเราช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย  ตอนอยู่ ป.1 แม่จะมาเยี่ยมเราทุกวันอาทิตย์แต่หลังจากนั้นแม่ก็จะมาสามอาทิตย์ครั้งนึง และจะมาซักผ้าให้ อาบน้ำให้เราในวันที่แม่มาหา  เราคิดถึงแม่จนนอนร้องให้ทุกคืน และกลัวผีมากด้วย ลองคิดดูนะคะ เด็กคนนึงอายุ7 ขวบอยู่ ป.1 ตัวคนเดียวไม่รู้จักใคร พูดภาษาไทยไม่ได้ ต้องนอนร้องให้คิดถึงแม่ทุกคืน มันทรมานมากๆเลยค่ะ กลายเป็นปมในใจที่สลัดทิ้งไม่ได้จนทุกวันนี้  ทุกครั้งที่แม่มาหาที่ รร. แม่จะซื้อของที่เราชอบมาให้ทั้งนั้นเลย แม่สพายมาเต็มกระเป๋าและเอามาใส่ในมือเราจนเต็มสองข้าง นั่งดูเรากินอยู่กับเราตั้งแต่เช้าจนเย็นทุกครั้ง แล้วแม่ก็กลับ และไม่ว่าฝนตกหนักแค่ไหน แม่ก็จะมาหาเราจนได้ ขี่มอไซค์มากับพ่อ 200+ กิโล มาถึงตรงนี้ทุกคนคงสงสัยไช่มั้ยว่าทำไมเรายังสงสัยว่าแม่คิดถึงเรามั้ย ก็เพราะว่าทุกครั้งที่แม่กลับจากเยี่ยมเรา เราจะยืนมองแม่จนสุดสายตาทุกครั้ง จนรถมอไซค์แม่ลับไปกับตา แม่เอาแต่โบกมือให้เราไปตลอดทาง แต่แม่ไม่เคยมาพาเราไปเรียนใกล้บ้านเลย เหมือนแม่ไม่สงสารเราเลย ทั้งที่ รร.แถวบ้านก็เรียนฟรี ที่เรารู้ว่าเรียนฟรีก็เพราะเราเป็นครูสอนอยู่ที่นั่นในตอนนี้ จนตอนนี้เราอายุ 30 ปี แม่ของเราเสียไป 10 กว่าปีแล้ว ที่ผ่านมามีคำถามติดค้างในใจเรามาตลอดคือ แม่จะคิดถึงเรามั้ย หรือแม่จะคิดถึงแต่ไม่มากแม่ถึงยอมให้เด็กตัวเล็กๆคนนึงทนคิดถึงแม่มากมายแบบนี้ แม่เสียไปตอนที่เราอยู่ รร. เราไม่เคยได้ใช้ชีวิตอยู่กับแม่จริงๆเลย แม่จะรู้มั้ยว่าหัวใจของลูกคนนี้มันแตกไม่ใช่เป็นเสี่ยงๆ แต่มันเป็นผงเลยเพราะคิดถึงแม่ และแม่ก็จากไปทั้งที่ไม่เคยได้อยู่ด้วยกันเลย แม่เคยบอกว่าแม่ต้องให้ลูกมาเรียนไกลๆเพราะไม่อยากให้ลูกโง่เหมือนแม่ หนูก็เชื่อแม่ แต่หนูไม่เข้าใจว่าพี่ๆทุกคนเป็น ผช หมดเลย ยังได้เรียนใกล้บ้าน หนูเป็นลูกคนสุดท้อง เป็น ผญ ด้วย ทำไมแม่ถึงยอมให้หนูทนคิดถึงแม่มากมายแบบนี้ แม่รักหนูบ้างมั้ย ที่แม่เคยบอกว่าคิดถึงหนูมาก ตอนกลางคืนแม่อยากแปลงกายเป็นนกบินมานอนกับหนู และกลางวันบินกลับไปทำงาน ทุกวันนี้หนูยังคิดวนไปวนมาว่าแม่พูดจริงมั้ย  หากมีคุณแม่ท่านไหนที่เคยมีประสบการณ์ต้องให้ลูกไปอยู่ไกลๆ คุณแม่คิดถึงหรือไม่คิดถึงลูกอยางไร ช่วยบอกให้เรากระจ่างด้วยนะคะ มันอาจเป็นคำถามที่ใครหลายคนอาจคิดว่าตอบง่าย แต่เรา หาคำตอบมาตลอดชีวิต เวลาที่เราอยู่กับแม่ แม่รักเรามากๆ แต่พอเราคิดถึงเรื่องทีาแม่ทิ้งเราไว้ที่ รร. เราก็คิดมาตลอดว่าแม่ไม่คิดถึงเราเลย เพราะแม่ยอมให้เราไปอยู่แสนไกล🥲