คือตอนนี้มีลูกพี่ลูกน้องของสามีมาอยู่ด้วยค่ะ

น้องเขามาอยู่ช่วงปิดเทอม(น้องเป็นเด็กตจว.อยากมาเที่ยวกทม.)
..คือเขามาเองมากับญาติน่ะค่ะ..เราไม่ได้รับปากหรืออนุญาตให้มาแต่อย่างใด

แต่ในเมื่อมาแล้วก็ตามนั้นค่ะ
แรกๆมันก็ไม่เท่าไหร่ แต่พอสักพักเราเริ่มอึดอัดค่ะ

ตั้งแต่น้องมาอยู่ด้วยเรารู้สึกเหมือนเป็นคนอื่นค่ะ
ต้องมาใส่หูฟังเพื่ออยากฟังเพลงหรือรายการที่อยากฟัง

และมันเริ่มอึดอัดมากขึ้น...คือมันรู้สึกว่าหลายๆครั้งน้องก็ชอบลืมปิดไฟห้องน้ำ
ลืมปิดประตูมุ้งลวด ปล่อยให้ยุงเข้า
จริงๆเราก็เคยบอกเเล้วแต่น้องเขาก็ลืมเหมือนเดิม ใช้ของแล้วไม่เก็บที่เดิม
สุดท้ายบางทีก็หาไม่เจอ ไม่รักษาความสะอาด กินขนมบนที่นอน
กินแล้วก็วางของไว้ตรงนั้น..จะนอนตอนไหนก็นอนอยากจะตื่นตอนไหนก็ตื่น
อึดอัดมากค่ะ..เพราะเราก็พูดมากไม่ได้

แต่มันก็อดทนไม่ไหว..จนต้องพูดกับสามี..แต่เหมือนสามีก็ไม่ได้เข้าใจเราสักเท่าไหร่
คือเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้(คือสามีเขาเป็นคนใจดีน่ะค่ะกับเด็กๆ
บางทีเรารู้สึกว่ามันเกินไป..อาจเป็นเพราะเราโตมาและคิดไม่เหมือนกัน)

เราเลยรู้สึกว่าในเมื่อพี่ยังไม่บอกน้องแล้วเราจะกล้าไปพูดอะไร..(เศร้ามาก)

และเราทั้งคู่ก็ไม่ได้มีเวลาหรือมีเงินอะไรมากค่ะ
เป็นช่วงที่ต้องหาเงิน..และเราเองก็งานเยอะจะกลับดึกก็ไม่ได้
น้องไม่กล้าอยู่ห้องคนเดียว...รู้สึกเหนื่อยและอึดอัดใจมาก
ทำงานเหนื่อยๆอยากพักอยากฮีลตัวเอง..ต้องมาได้ยินเสียงเด็กเล่นเกม
คุยกับเพื่อนบ้าง เปิดโทรศัพท์​เสียงดังบ้าง..นอนตีสามตีสี่ตื่นอีกทีเที่ยงบ้าง
บ่ายบ้าง..มันแบบแทบจะทนไม่ไหว (นี่มันอะไรกันเนี่ย)

รู้สึกเขาปล่อยให้ลูกหลานเป็นแบบนี้ได้ไง

ถ้าพูดหรือว่าอะไรไปก็ดูจะใจดำอีก...มันเหนื่อยใจจริงๆค่ะ
พอจะมีวิธีที่ทำให้อยู่ในสถานแบบนี้ได้ไหมคะโดยไม่รู้สึกประสาทกิน

มันหงุดหงิดบางทีไม่อยากกลับห้องเลย
และบางทีรู้สึกโกรธแต่ก็ไม่อยากพูดออกไป..
ปกติไม่ใช่คนขี้รำคาญหรือไม่ชอบเด็กนะคะ

แต่พอมาอยู่ด้วยเป็นเรื่องเป็นราวมันไม่ไหวเลยค่ะ

มันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆค่ะ..แต่มันเยอะๆขึ้นจนไม่อยากมองหน้าน้องเลย
อยากจะเป็นนางมารมาก...เป็นคนปากแซ่บประมาณนึงค่ะ
คือถ้าพูดต่อว่าใครจะพูดแรง..คนฟังรับไม่ค่อยไหว
เลยพยายามตั้งสติ..และไม่พูดมันออกไป

นับ1-10 ในใจเวลาหงุดหงิดและเงียบหันหน้าหนีค่ะ
คือเราไม่ใช่ญาติหรือพี่แท้ๆด้วยและไม่ใช่คนที่ชอบพูดซ้ำๆ

เลยได้แต่ภาวนาว่าเมื่อไหร่จะกลับ..ขอล่ะปีหน้าอย่ามาอีก
ถ้ามีเงินมีเวลาจะพาไปเที่ยวค่ะ...แต่ไม่ชอบที่มาอยู่แบบนี้เลย

รู้สึกเสียใจเหมือนกันที่เป็นแบบนี้...เหมือนเราใจแคบ
แค่มันเหนื่อยและอึดอัดมากจริงๆที่พูดอะไรมากไม่ได้
และเหมือนตัวเองเป็นคนนอก

ปล.น้องอายุประมาณ 12 ปีค่ะ 

#โตเป็นผู้ใหญ่มันไม่ง่ายเลยค่ะ
#ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ คนเป็นแม่คนที่เลี้ยงลูกเลี้ยงหลานเขาทนได้ยังไงคะ
ขอคำชี้แนะทีค่ะ หรือมีวิธีดีๆที่จะอยู่ร่วมกับเด็กวัยนี้ได้