รู้สึกว่าถ้าเกิดเราเป็นใบ้พูดไม่ได้คงไม่มีศัตรูหรือคนเกลียดหน้ามากขนาดนี้ ทำไมถึงคิดแบบนี้นะเหรอ หลายต่อหลายครั้งและหลายปีหนูมักจะเผลอพูดหรือพิมพ์อะไรไปมักจะทำให้ใครไม่พอใจอยู่เสมอไม่ว่าจะโตแค่ไหนแต่ปัญหานี้ไม่เคยหายไปเลย ตั้งแต่ตอนม.1ที่เรามักจะพิมพ์อะไรไปในแชทกลุ่มทำให้คนในกลุ่มไใพอใจและมักจะถูกรุ่นพี่ปั่นจนหัวร้อน หลายๆครั้งที่ทำให้แม่เป็นบ้าเพราะปากเน่าๆของเรา และครั้งล่าสุดพ่อพาไปที่ร้านขายอาหารตามสั่ง หนูสั่งไปว่าขอกระเพรากุ้งจานหนึ่งแต่กุ้งหมดด้วยความเซ็งเราเลยพูดกับตัวเองเบาๆว่า"แย่จัง" แต่แม่ค้าดันได้ยินเขาเลยถามว่าพูดอะไรหนูเลยย้ำคำว่าแย่จัง ดูท่าทางแม่ค้าจะไม่ชอบใจเขาเลยถามแบบหัวเสียว่าทำไมถึงพูดแบบนั้น น่าจะมีอีกแจ่หนูจำไม่ได้แล้วว่าเขาพูดอะไรบ้าง มันเลยทำให้พ่อหนูพาหนูออกจากร้านแล้วโดนเทศนาชุดใหญ่บอกว่าต่อจากนี้ห้ามพูดคำว่า"แย่จัง"ใครสั่งใครสอนบลาๆ และเราสองคนยังทะเลาะกันชุดใหญ่ต่อที่เซเว่น นี่แค่ขนาดคำว่า"แย่จัง"ยังขาดนี้แล้วอนาคตจะไม่คนมาฆ่าหรือแทงหนูเลยเหรอ ทำไมเรานี่มันแย่ขนาดนี้ อยากเอามีดมาแทงกล่องเสียงเส้นเสียงจะได้เป็นใบ้พูดไม่ได้ตลอดชีวิต จะได้ไม่ต้องทำร้ายใครอีก ชีวิตนี้จะไม่ไปร้านอสหารตามสั่งที่ไหนอีกแล้ว ชีวิตนี้ไม่อยากพูดกับใครอีกแล้วพอกันที