คือ หนูอยู่ในช่วงเข้าสู่วัยรุ่น อายุ16 หนูเป็นคนทำงานไปเรียนไป มักจะมีอะไรเข้ามาหลายๆอย่างจนเก็บมาคิดว่า อะไรคือความสุข เรามีความสุขตอนไหน ที่อยู่ตอนนี้มันความสุขจริงๆไหม เพราะทุกๆอย่างที่หนูเจอตอนนี้ มันทำให้หนูคิดว่าตัวเองไม่มีความสุขกับมัน กระทั่งครอบครัวที่คนภายนอกคิดว่า เป็นครอบครัวที่ดี แต่ความจริงหนูกลับไม่คิดอย่างนั้น แม่มักจะชอบทำให้หนูขายหน้าตินหนูกับคนอื่น หรือจะชอบไปบอกคนอื่นมา เนี่ยมีแม่เหมือนมีเพื่อน ทำให้คนอื่นคิดว่าแม่เข้าใจเรา หนูในความคิดหนูมันไม่ใช่ แม่ไม่ได้เข้าใจหนู  แต่แม่กำลังสร้างภาพให้ทุกคนเห็นว่าเข้าใจหนูจริงๆ และแม่ชอบทำแบบนี้ทุกๆครั้ง ตังที่หนูทำงานกู้กยศมาหนูจะเอามาเป็นเงินสดไปร.รหนู แต่แม่มักจะเอาไปใช้ และบอกกับหนูว่าเงินไม่พอให้หนูไปเบิกเงินมา จนหนูรู้สึกแย่เวลาพูดกับแม่เรื่องเงิน  ตอนแรกหนูอยู่กับตายาย แล้วหนูชอบโดนยายด่าบ่อยๆ โดนลำเอียง เลยเลือกที่จะมาอยู่กับแม่ แต่หนูว่า ไม่ว่าจะอยู่กับใครมันก็ไม่ต่างกันเลยจริงๆ จนในหัวหนูมีแต่ห้องที่ไม่มีใครเลย ห้องสี่เหลี่ยม ที่มีที่นอนมันคือสิ่งที่หนูอยากจะไปอยู่ หรือไม่ก็ที่ไกลจากผู้คน เพราะหนูเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองเป็นเด็กเก็บกด ขนาดคนแถวบ้านยังรู้ แต่ครอบครัวที่คนอื่นเห็นว่าดีกลับไม่รู้ หนูไม่ต้องการให้ครอบครัวรู้ เพราะในเวลาที่หนูอยู่กับตัวเองเขายังบอกเลยว่าอยากเป็นซึมเศร้านักหรอ อยากเป็นเด็กมีปัญหามากรึไง เขาพูดแบบนี้จนหนูไม่กล้าที่จะปรึกษาเขามาบั่นทอนใจตัวจริงๆ 
 หนูอาจจะพิมพ์งงๆ แต่ที่หนูพิมพ์มันมาจากความคิดหนูจริงๆ หนูอาจจะเพ้อไปบางเพราะตอนนี้หนูรู้สึกแย่ที่เป็นแบบนี้ หนูทำได้แค่เพ้อในนี้และใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไป มันแย่บ้าง ดีบ้างในบางครั้ง แต่ก็ทำได้แค่หาที่ระบาย ให้โล่ง