เรารู้สึกอัคติกับแม่นี่ผิดมากรึป่าวคะ รู้สึกว่าแม่ไม่รัก รู้สึกว่าแม่เกลียดเรามาก รู้สึกว่าแม่ไม่อยากได้เราเป็นลูก มีอยู่ครั้งนึงค่ะแม่เคยพูดว่า (กูไม่อยากให้เกิดมาหรอกกูกินยาขับเลือดแล้วทำทุกวิถีทางให้ออกมาก็แล้วยังหน้าดานอยู่ในท้องกู นี่มันมารชีวิตกูจริงๆไม่มีชีวิตกูคงไม่เป็นแบบนี้หรอก) คำที่แม่พูดมันฝังอยู่ในใจมาตลอดเลยค่ะเป็นเพราะเราไม่มีพ่อ พ่อเราไม่ได้หาเงินให้เหมือนผัวใหม่แม่มั้งคะแม่ถึงเกลียดเราขนาดนี้ ทำอะไรก็ไม่เคยดีซักอย่าง รักลูกใหม่มากกว่า เราเหมือนคนไม่มีค่าเป็นเหมือนคนใช้ในบ้านเลยค่ะ อยู่ไปทำไมก็ไม่รู้ เราโดนทุบโดนตีตั้งแต่จำความได้ เเม่ชอบตีชอบด่าด้วยคำหยาบคำแรงๆต่างกับน้องมากมีแต่คำพูดเพราะๆเราฟังเเล้วอิจฉาอยากให้แม่พูดดีๆแบบนี้กับเราบ้าง ตั้งแต่เล็กจนตอนนี้เราอายุ15ล่าสุดที่แม่บอกว่ารักก็เมื่อตอนวันแม่ตอนเราอยู่ป.1ที่เเม่กลับมาบ้านใหม่ๆ เราไม่เคยมีวันเกิดค่ะ แม่จำไม่ได้ เรามีน้องที่เเม่ท้องกับผัวใหม่แม่2คน แม่จำได้แค่2คนนั้น พอไกล้ถึงวันเกิดเราของทุกๆปีเราก็ต้องเป็นคนเตือนแม่ว่า เออแม่วันนี้วันเกิดหนูนะ สิ่งที่แม่ชอบตอบทุกๆปีคือ อ๋อเออๆ ไม่เคยขออะไรจากแม่ในวันเกิดเลยค่ะ แล้วก้ไม่เคยได้อะไรนอกจาก หมูกระทะ ขนาดคนแถวบ้านถามว่า ทำไรกินกัน แม่ตอบว่า (ทำหมูกระทะให้ลูกชาย) ทั้งที่วันนั้นเป็นวันเกิดเรา ต่อหน้าคนอื่นหรือไปตลาดกับแม่ แม่ไม่เคยเรียกเราว่าลูกเลยซักครั้ง(ไม่)แม้แต่เรียกชื่อ ไปข้างนอกกับแม่เราจะเป็นคนถือของตลอด เดินตามหลังทุกครั้ง อยากได้อะไรก็ไม่กล้าบอกแม่ คือเรารู้สึกเหมือนเราเป็นคนอื่นอะค่ะ เวลาเราทำอะไรไม่ได้ดั่งใจเเม่ แม่ก้จะด่าเราว่า มีแต่หัวจริงๆ บางทีเรื่องบางเรื่องที่มันเล็กๆน้อยๆ เขาก็หยิกอะค่ะ บางทีออกไปข้างนอกแม่ก็ด่าต่อหน้าคนอื่นถ้าเราทำไม่ได้ดั่งใจ แม่ก็ชอบทำให้เราอายคนโดยที่พูดเสียงดังๆด่าดังๆให้คนอื่นมอง เราอายมากแทบไม่อยากออกไปไหนกับแม่เลย ถามหน่อยเหอะมีเเม่ที่ใหนเขาทำกับลูกตัวเองเเบบนี้ แม่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกเราเลยเราอึดอัดมากค่ะ อยากจะเรียนสูงๆ หางานดีๆทำแล้วก็ไปให้พ้นๆชีวิตเฮงซวยนี่ซักที แม่ชอบพูดว่าเราเอาแต่ตัวเองรอด โตไปกูรู้ว่าไม่มีปัญญาเลี้ยงกูหรอก ทุกคนรู้มั้ยคะว่า ตากับยายที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็กๆเขายังไม่เคยพูดกับเราเเบบนี้เลย แม่พึ่งกลับบ้านมาหาเราตอนเราจะเข้าป.1เงินทองที่ส่งไปโรงเรียนก็ไม่เคยจะให้  แม่เกลียดเรามากแน่ๆแม่ถึงได้ทำกับเราแบบนี้เราเป็นคนทำชีวิตแม่พังแม่ถึงไม่รักเรา แม่คลอดเราให้ตากับยายเลี้ยงแล้วก็ทิ้งเราไป ใหนชาวบ้านจะนินทาตอนเด็กๆก็ไม่รู้หรอกว่าเขาพูดถึงอะไรกันพอโตมาเท่านั้นเเหละ ทุกสิ่งทุกอย่างมันทำให้เราท้อ สิ้นหวังในทุกเรื่อง คำด่าคำดูถูกจากแม่จากคนรอบข้างมันบีบเราจนถึงทุกวันนี้ เราพึ่ง15เองต่างกับชีวิตของเพื่อนๆเรามาก น้อยใจแม่ น้อยใจในทุกๆเรื่อง ทำไมแม่ถึงไม่รักวะ? ทำไมกูไม่ได้เรื่องเลย ทำไมถึงไม่เคยทำให้แม่ภูมิใจได้เลยเรียนก็ไม่ดีนั่นก็ไม่ดีนี่ก็ไม่ได้เรื่อง มันมีคำถามในใจตลอดว่า   (ทำไม?)   เราอยากหนีบผมทาแป้งทาลิปสวยๆ
เหมือนเพื่อนแต่งตัวสวยแต่ทำไมแม่ถึงด่าถึงว่า
แล้วก็บูลลี่อีกว่า แรดเนาะว่าไม่สวยแล้วก็ไม่มีประโยชน์จะไปหาผัวรึไงทำไมไม่ตั้งใจเรียนจะรีบเอาผัวรึไงแต่งตัวไปให้ใครดูเราไม่เคยยุ่งกับเงินเเม่เลย เครื่องหนีบผมแป้งแล้วก็ลิปของเรา เราไปทำงานกับยายเเล้วเราก็เก็บเงินเอง ตอนสั่งของมาแม่ก็หาว่ามีเงินอย่างงู้นอย่างงี้ทั้งที่เราทำงานมาก็โคตรจะเหนื่อยเราก็ยังต้องแบ่งให้แม่ถ้าไปทำงานมาแล้วไม่ยื่นเงินให้แม่ แม่ก็จะลำเลิกขุดเรื่องนู้นเรื่องนี้มาด่าทำอะไรก้จะขวางหูขวางตาแม่ไปหมดเผลอๆโดนตีอีก เหนื่อยมากเลยค่ะต้องมาเจออะไรแบบนี้ ไม่อยากอยู่เลยบางครั้งอยากตายไปซะให้จบๆ แต่อยู่ๆก็คิดถึงหน้าตากับยาย. 

ปล. นี่ไม่ใช่เรื่องที่เเต่งขึ้นนะคะ ขอยืนยันว่ามาจากเรื่องจริงของเราทั้งหมด
ยังมีอีกหลายอย่างที่ไม่ได้เขียนในกระทู้นี้
แต่ไม่ไหวเเล้วจริงๆค่ะ ชีวิตตอนนี้มันเหนื่อยมากเลยเหนื่อยมากจริงๆ.