กระทู้นี่เราแค่ต้องการคนปลอบค่ะ เพราะว่าตั้งแต่พี่สาวคนโตย้ายไปอยู่หอ งานบ้านเกือบทั้งหมดก็ตกมาอยู่ที่เราหมดเลยค่ะ เราเหนื่อยมาก บางครั้งเราก็แค่อยากนอนพัก แต่ยายก็จะไล่เราไปทำงานบ้านอย่างเดียวเลยค่ะ พอเราบอกว่าขอเวลาสักครู่ได้ไหม หนูเหนื่อย ยายก็จะขึ้นกูแหละถือไม้แขวนผ้ามาตีเราเลย  เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมยายต้องใช้วิธีนี่ตลอด คือเราอยากให้ยายรู้ว่ามันทั้งเสียความรู้สึกและเจ็บมากๆ ส่วนคนอื่นภายในบ้านก็เพิกเฉยต่อสิ่งที่ยายทำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติอะค่ะ แต่มันก็น่าจะปกติจริงๆ เพราะเราโดนแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ตอนเด็กๆเราก็ถือว่าดื้อมากเลยค่ะ แต่โตมาเราก็ปรับเปลี่ยนตัวเองแล้ว จากเกรดแย่ๆก็ได้เกรดดีกว่าเดิมค่ะ จากที่สอบเกือบได้ที่โหล่ก็สอบได้หนึ่งในสิบค่ะ แต่คนในครอบครัวบอกว่าครูตรวญผิดใส่เกรดผิดหรือป่าว คือความพยายามของเรามันดูสูญเปล่า คือบางครั้งเราตั้งใจจะทำอะไรมากๆ แต่ก็โดนหาว่าไร้สาระ เราแค่ทำในสิ่งที่เราชอบ แต่คนอื่นกลับไม่เข้าใจเราเลย

บางทีเราก็อยากให้ครอบครัวสนับสนุนในสิ่งที่เรารักและชอบมั้งคะ แต่เราไม่เคยได้รับเลยค่ะ อิสระก็ไม่เคยได้รับ แต่ละคำพูดของคนในครอบครัวคือดูเหมือนว่าไม่รักเราเลยค่ะ เราแค่ต้องการให้คนในครอบครัวแสดงความรักต่อเรามากกว่าการตีหรือดุด่า เราเป็นเพียงแค่เด็กม.2ที่ต้องการความรักจากครอบครัว