สวัสดีค่ะวันนี้จะมาเล่าถึงประสบการณ์ในชีวิตค่ะ คือเราเป็นพี่คนโตมีน้องชาย2คน เรามีเรื่องทะเลาะกันกับน้องคนกลางตลอดเวลาจะทำงาน เราเป็นคนทำงานชอบช่วยพ่อแม่ทำงานแต่น้องคนกลางของเราเป็นคนชอบเอาเปรียบสุดไปเลย และเป็นคนที่ขี้เกียจแบบมาก หนังสือก็ไม่ตั้งใจเรียน ติดเพื่อน  เราควรทำยังไงให้น้องเลิกทำตัวเเบบนี้คะ ครอบครัวทำอาชีพทำสวนยางพาราเวลาจะทำงานแม่ก็จะเเบ่งให้เราเก็บกัน2 คนน้อง สวนยางไม่มีไม่เยอะเท่าไหร่ แปลงที่เราเก็บกับน้องมีแค่ 11 แถวเอง แต่นิสัยการเอาเปรียบของน้องเราคือ เขาไม่ยอมเก็บพร้อมกันกับเรา แบบเขาพยายามให้เราเก็บก่อนเขาแล้วก็นั่งเล่นมือถือไปเพราะเขาหวังว่าเราจะได้เก็บเยอะกว่าเขา และเขาจะได้ไม่ต้องเหนื่อย อย่างงี้มันถูกแล้วเหรอ มันใช่แล้วเหรอ ที่คนเป็นพี่เป็นน้องกันควรทำให้กันอ่ะ เราว่ามันไม่ใช่อ่ะ นี่เขาเรียกการเอาเปรียบกันชัดๆเลย เรารู้ว่าเราเป็นพี่คนโต แต่พี่คนโตจำเป็นที่จะต้องเสียสละทุกอย่างเพื่อน้องขนาดนี้เลยเหรอ  สิ่งที่เราทำให้น้องกับสิ่งที่น้องทำให้เรามันกลับกันอย่างสิ้นเชิงเลยอ่ะ แล้วเรายอมเขาไปตลอดเลยเหรอ แล้วเราก็อายุ17 เองใกล้เข้ามหาลัยแล้วด้วย ประเด็นคือเราเก็บเงินตั้งไว้แล้วว่าจะช่วยเเม่เก็บเงินส่งตัวเองเรียนเพราะเราคิดว่าเเม่อาจจะหาเงินไม่ทัน แต่เเม่เรากลับไม่รู้เลยนะว่าเงินส่วนนี้เป็นเงินที่เราเก็บไว้เรียนต่อ แล้วอยู่มาวันนึงน้องมันเกิดอยากได้มือถือใหม่แล้วกลับมาขอเรา แล้วเราก็พูดตอกกลับไปว่า ทำไมไม่เก็บเองเอาแต่ขอเงินคนอื่น เงินมันใช่หากันง่ายๆนะที่จะขอกันได้ แล้วมันก็พูดมาว่า ก็ขอนิดไม่ได้รึไงจะขี้เหนียวไม่ไหน เราก็เลยพูดออกไปว่า พี่ไม่ได้ขี้เหนียวแต่พี่แค่ไม่อยากให้เราเอาไปใช้ฟุ่มเฟือยมือถือเครื่องก็เพิ่งซื้อได้ไม่นานจะซื้อใหม่อีกแล้วเหรอ มันเกินไปป่าว เราไม่เข้าใจว่าทำไมน้องไม่เข้าใจเราเลยเขาไม่รู้หรือยังไงว่าเงินมันหายากกว่าจะได้มาแต่ละบาทไม่ใช่เรื่องง่าย แต่นี่จะมาขอกันง่ายๆมันเกินไปป่าว เราก็เลยบอกไปว่าพี่ไม่ให้ถ้าอยากได้มือถือใหม่นักก็เก็บเอาเองหรือไม่ก็ไปขอพ่อดิ พ่อมีเงินไม่ใช่เหรอ คือแม่เราเป็นคนที่ไม่ตามใจใครเลยเพราะไม่อยากฝึกให้ลูกเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ ส่วนพ่อนี่น่าจะเป็นคนที่ทำให้น้องเป็นแบบนี้ด้วยเพราะพ่อเราเป็นคนตามใจสุดๆ เรากับน้องคนกลางตังแต่เกิดมาก็อยู่คนละที่กับเรากับน้องคนเล็กอาศัยอยู่กับแม่ส่วนคนกลางไปอยู่กับครอบครัวฝั่งพ่อด้านแม่เป็นคนไม่ค่อยมีฐานะเท่าไหร่แต่ก็ไม่ถึงกับยากจนอะไรขนาดนั้น ส่วนครอบครัวพ่อเป็นครอบครัวที่เศรษฐกิจดีร่ำรวยแต่กลับไม่เคยสนใจเราเลย พ่อกับแม่เเยกกันอยู่ตั้งแต่เราเด็กอายุได้เเค่ 8 ปีเอง เราเคยคิดนะว่าชีวิตนี้เราไม่มีพ่อเราก็อยู่ได้ เพราะพ่อไม่เคยคิดที่จะมาหาเราเลยไม่เคยติดต่อมาเลย ถึงเราเป็นลูกในสายเลือดของพ่อแต่พ่อกลับไม่ใยดีเราแม้แต่น้อย เงินไม่เคยส่งมาให้เเค่นี้ยังจะให้เรานับว่าท่านเป็นพ่อเราได้อีกเหรอ พ่อที่เป็นคนที่ไม่เคยสนใจลูก ไม่ให้อะไรแม้กระทั่งมาให้ลูกเห็นหน้าก็ยังไม่มีเลย ส่วนแม่แม่เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เรารักสุดหัวใจเลยเพราะแม่ยอมทำทุกอย่างให้เราสบายที่สุด เราเลยพูดกับแม่ไปว่าแม่ไม่ต้องทำแบบนี้เลยก็ได้แค่แม่ใช้หรือสั่งให้หนูทำอะไร หนูก็จะทำ ขอแค่แม่เป็นแม่คนเดิมของหนู เป็นแม่ที่คอยรักและซัพพอร์ตแบบนี้ไปตลอดหนูก็พอใจแล้วนะ แต่พอมีย้องคนกลางเข้ามาอยู่ด้วยเราเลยรู้สึกว่าน้องมันจะทำให้เเม่ปวดหัวรึเปล่าแต่สุดท้ายก็เป็นจริงเพราะน้องมันก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวันเลย เหตุผลที่น้องต้องกลับมาอยู่กลับแม่กับเราเป็นเพราะพ่อต้องไปทำงานที่อื่นเลยไม่มีเวลาเลี้ยงดู เราควรทำยังดีกับน้องคนนี้เราจะฝึกให้เขาเป็นคนที่ไม่เอาเปรียบไม่เอาแต่ใจได้ยังไง เพราะสอนไปกี่ครั้งเขาก็ไม่เคยจำเลยอ่ะ 

*งานที่เราทำอยู่พี่พาททามอยู่และเป็นแม่ค้าออนไลน์ไปด้วย 
*ขอบคุณทุกคำตอบนะคะ