คือเราไม่รู้จะปรึกษาใครแล้วคะ เหนื่อยมากๆวันไหนที่เราอยากจะนอนพักผ่อนบ้างอยากตื่นสายๆเขาก็จะบ่นเราตลอดว่าเราไม่เคยทำอะไรเลยเรียนไปก็เปล่าประโยชน์ ช่วงปิดเทอมเราก็แค่อยากตื่นสายบ้างถึงเราจะตื่นสายยังไงเราก็ตื่นมาทำความสะอาดบ้านทุกวันอยู่แล้ว แต่เขาไม่เคยเห็นเลยค่ะเขาจะเห็นก็ต่อเมื่อเราไม่ทำอะไร เราน้อยใจมากค่ะ บางทีเราก็ไม่ทนบ้างมีปากเสียงกันบ้าง บางทีที่เขาพูดมามันก็ไม่ได้เป็นความจริงเลยเราเลยจะแก้ไขให้ตัวเอง แต่ก็นั่นแหละเหมือนยิ่งพูดก็ยิ่งแย่ เขาบอกว่าเขาอายที่มีลูกแบบเรา เขาบอกว่าเราไม่เอาไหนไม่ทำงานแต่พอเราจะไปสมัครงานเขาก็บอกอยู่บ้านทำหน้าที่ของตัวเองไป มีหน้าที่เรียนก็เรียนไป ละยิ่งไปกว่านั่นเขาชอบเอาหลานชายเขามาเปรียบเทียบกับเราที่เป็นลูกเพียงเพราะอยากพึ่งพาเพราะมันมีงานทำ จะพูดยังไงจะทำยังไงดีคะ เราพยายามทำให้เขาเห็นว่าเราก็มีดีแต่ก็ไม่เลยเหมือนทำไปก็ไม่มีค่าอะไรเลยค่ะ ทุกวันนี้แม้แต่ไม่สบายก็ไม่สามารถบอกเขาได้เลย พอบอกเขาจะด่าเราทันทีเลยค่ะ