เรามารู้ตัวเองว่าคิดมากอีกทีก็ตอนที่ไปถามเพื่อนว่า”ดูดบุหรี่ดีมั้ย”ซึ่งบุหรี่เป็นสิ่งที่เราเกลียดมากที่สุด ส่วนตัวเป็นภูมิแพ้ยิ่งเกลียดเข้าไปใหญ่ แต่ทำไมวันนี้ตัวเราเองถึงได้อยากทำในสิ่งที่เรานั้นเกลียดมันมาก อาจเพราะเคยได้ยินทุกคนพูดเสียงเดียวกัน “บุหรี่ทำให้หายเครียดได้” และ “บุหรี่จะหวานก็ต่อเมื่อมีเรื่องให้เครียด/คิดเยอะ” ความที่เราเครียดแล้ว”เราทำร้ายตัวเอง”มาก่อน และหลายๆครั้ง เครียดร้องไห้เมื่อไหร่จะชอบ”กรีดแขนตัวเอง” กระทำ ทำร้ายตัวเองแบบนี้อยู่นานมาก ออกบ้านก็ใส่เสื้อกันหนาว อยู่บ้านก็ใส่ (เว้นแต่อยู่ในห้องหรืออยู่คนเดียว) เราสังเกตตัวเองเหมือนเป็นคนโรคจิตตลอด เวลาร้องไห้เสียใจเครียดเราจะกรีดแขนตัวเอง เวลาเห็นเลือดตัวเองแล้วมันทำให้หยุดร้องไห้กระทันหันหยุดแบบหยุดเลยไม่มีน้ำตาอีกซักหยด แต่ถ้านึกถึงอีกก็คงต้องมีซ้ำเราคิดว่าใจเราเจ็บมากพอแล้ว ทำไมเราถึงไม่แบ่งให้ร่างกายเจ็บบ้างจะได้เจ็บให้หมดให้ใจมันบรรเทาความทุกข์ทรมานลง แต่มันไม่เลยกลับเป็นว่ามันยิ่งมากว่าเดิมทำเหมือนเป็นสิ่งหนึ่งในชีวิตประจำวัน หรือจะให้เรียกงานอดิเรกเลยก็ว่าได้ และนี่อาจจะเป็นเหตุที่ทำให้เรามีความคิดที่จะลองดูดบุหรี่ แต่เราก็ยังไม่ได้ลงมือลองลงมือทำหรอกนะ เรายังกล้าๆกลัวๆอีกอย่างตัวอย่างคนในบ้านก็มีให้เห็น…
เราตั้งคำถามกับตัวเองทุกวัน”ทำไมตัวเราเองถึงได้ดิ่งลงทุกวันขนาดนี้”มันเป็นคำถามที่ตอบไม่ได้เลยซักที เหมือนเอาตัวเองมาอยู่ในจุดที่ว่า”อยู่เพื่อตายไปจากโลก อยู่เพื่อตายไปจากคนที่เรารัก” ตัวเราเองรู้ตัวเองว่าเป็นแบบนี้แล้ว อยากจะลองไปปรึกษาคุณหมอดูแต่อีกใจนึงเราก็กลัวพ่อแม่จะเป็นห่วงเพราะเวลาอยู่กับพ่อแม่เราเป็นคนอารมณ์ดีอยู่เสมอ แฟนเราก็คอยให้กำลังใจคอยปลอบ เค้าเคยขอให้เราเลิกทำร้ายตัวเองเพราะตัวเค้าเอง เราอยากจบชีวิตตัวเองแล้ว แต่เรายังมีหน้าที่อีกหลายอย่างที่เราเคยสัญญากับตัวเองเอาไว้ว่าจะทำมันให้ได้ ภาวนาให้ตัวเองทำมันให้ได้แม้ในทุกวันนี้จะมีอุปสรรคมากมายทั้งๆที่เราเองก็ไม่คาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้น ไม่คาดคิดว่าตัวเราเองจะมีความคิดแบบนี้ ทั้งๆที่เราก็มีความฝันเป็นของตัวเอง.