พ่อเราชอบบังคับ เราถูกบังคับมาตั้งแต่จำความได้ รวมถึงไม่ให้ความเป็นส่วนตัวกับเรา ชอบห้ามชอบสั่ง เอะอะก็ยึดไอแพดยึดโทรศัพท์ นอนดึก ตื่นสาย ไม่กินนม อาบน้ำช้า ก็โดนยึดหมด บางเรื่องมันไม่เกี่ยวกันด้วยซ้ำ เราเป็นคนเวลาทำงานทำการบ้านชอบเปิดอะไรฟังเพราะมันไม่ง่วงดี รู้สึกจดจ่อได้นาน เปิดพวกเล่าเรื่องผี ไม่ชอบฟังเพลง พอพ่อมาเห็นก็คว้าโทรศัพท์เราไป พอเราไม่ให้ ก็ขู่ว่าจะทุบจะปาทิ้ง หรือแค่เราอาบน้ำเสร็จตอน3ทุ่มก็จะมายึดอีก บอกว่าอาบน้ำดึก เราบอกนี่3ทุ่ม เขาก็บอกก็มันจะ4ทุ่มแล้ว เราเลยเงียบ เราเบื่ออะไรแบบนี้มาก เบื่อที่ต้องเถียง เขาชอบเช็คโทรศัพท์เรา ดูว่าเราคุยกับใคร คุยยังไง เราตอบแชทเขาเร็วมั้ย แม่เรายังไม่ทำอะไรแบบนี้ จนเราเก็บกดมาก เราเคยคิดหลายครั้งว่าทำไมเราไม่ฆ่าตัวตายไปเลยจะได้ไม่ต้องอึดอัดรำคาญพ่อแล้ว แต่เราไม่รู้จะตายยังไง ลึกๆก็แอบกลัว เราเคยเล่าเรื่องพ่อให้เพื่อนสนิทฟัง เพื่อนก็บอกว่าพ่อเราทำเกินไป พ่อแม่เพื่อนสนิทเราไม่เคยมายุ่งเรื่องส่วนตัวเลย ไม่เคยห้ามอะไรที่มันไม่จำเป็น เรารู้ว่าพ่อก็หวังดี แต่แบบนี้มันเกินไปรึป่าว และมันก็ดูบ้าอำนาจในสายตาเรา เวลาเขาโกรธก็ด่าเราแรงมาก ไม่เคยมีใครด่าเราเเรงขนาดนี้ เช่น เรียกเราว่าไอ้ ไอ้สัส สัตว์นรก พูดพูดกู เราอยากให้พ่อกับแม่เลิกกันมาก แต่เราว่าแม่ก็คงรักพ่อถึงแม้พ่อจะไม่รักแม่เท่าไหร่ เลยไม่อยากเลิก แต่เราไม่เคยบอกแม่นะคะว่าอยากให้เลิกกัน แม่เรายอมพ่อตลอด พ่อไม่เคยเข้าข้างแม่เราหรือเราเลย เอาแต่เปรียบเทียบเรากับลูกคนอื่น เราเคยบอกนะว่า ทำไมไม่ไปขอลูกเขาเลยล่ะ แต่เขาก็ทำเป็นกวนโอ๊ยใส่เรา เขาห้ามทุกอย่างที่ห้ามเราได้ ห้ามดูมือถือตอนกินข้าว ห้ามอาบน้ำนาน ห้ามนอนดึก ห้ามตื่นสาย ห้ามพูดคำหยาบกับเพื่อน ห้ามมีแฟน ห้ามคุยกับผู้ชาย ห้ามเปลี่ยนนามสกุลต่อให้จะแต่งงาน ห้ามให้สามีในอนาคตตั้งชื่อลูกให้ เขาต้องตั้งเอง ห้ามทำตัวว่างถึงตอนนี้คือปิดเทอม เขาชอบเล่าเรื่องแย่ๆของเราให้คนอื่นฟัง จะชอบกดให้เราต่ำกว่าความเป็นจริงในบทสนทนาเสมอ ทำอะไรให้ก็ไม่เคยภูมิใจอีก วันที่เราจะไปประกวดสุนทรพจน์ เขาพูดว่า หนูไม่ใช่คนที่ดีที่สุดหรอก แต่คงไม่แย่ที่สุด เวลาหนูทำอะไรก็กลางๆตลอดนั่นแหละ มันทำเราค้างเลย เราหมดไฟที่จะไปแข่งทันที แต่ถ้าเป็นเขาเล่าเรื่องลูกคนอื่น ก็จะทำเวอร์ทั้งน้ำเสียง ทั้งสายตา อย่างกับลูกคนอื่นเขาบินได้