*ปลายหนามงิ้ว*

    ๏ สายน้ำไหลลงในที่ต่ำกว่า
แล้วจะหาที่ต่ำ ไหลไปต่อ
ไม่ใช่น้ำไม่พักรู้จักพอ
แต่ธรรมชาตินั้นส่อคอยต่อเติม
    ๏ ใจคนเหมือนสายน้ำอยู่เฉยเฉย
ความต้องการงอกเงย เอามาเพิ่ม
ผิดก็รู้ว่าใจไม่เหมือนเดิม
แต่ไม่รู้ว่ามันเริ่มเพิ่มเมื่อใด
     ๏ เห็นกันอยู่ทุกครั้งก็ยังห่าง
เผลอเขยิบช่องว่างมาวางใกล้
ความผูกพันเริ่มชิดสนิทใจ
จนผ่านไป ปลายหนามงิ้วมีริ้วรอย
     ๏ รู้ว่าผิดรักคนมีเจ้าของ
แต่ห้ามใจใฝ่ปองเคยลองถอย
ทำไม่ได้สักครั้งยังหวังคอย
แอบชม้ายตาชม้อย คอยมองเมียง
    ๏ ถ้าจะรักต้องตกนรกไหม
รู้ทั้งรู้แต่ใจ ยังยอมเสี่ยง
บนหนามงิ้วกองก่ายที่รายเรียง
ยังอยากเดินเฉียงเฉียงแอบเลี่ยงไป
   ๏ ไม่มีคำแก้ตัวไม่กลัวผิด
เพราะชีวิต เลือกเองเดินทางไหน
สายน้ำย่อมแตกต่างกับสายใจ
เลือกเองได้และมิได้ ที่ไปเอย ๚ะ๛