สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ความคิดตรระกะที่ว่านั้นมันเกิดจากพ่อเราเป็นคนบอกเราค่ะ คือเราสอบติดสาขาที่เกี่ยวกับธุรกิจระหว่างประเทศ และเราก็เป็นคนชอบภาษา เลยเลือกเรียนสาขานี้ และตอนนี้ก็กำลังจะขึ้นปี 3 ก็เพราะว่าอยากให้ครอบครัวภูมิใจ มีหน้ามีตา แต่ก็เหมือนกับว่าพ่อเราเขาไม่ได้สนว่าเราจะเรียนต่อหรือไม่เรียน เขาบอกเราว่าไม่จำเป็นต้องเรียนให้เหนื่อย เขาก็เลี้ยงเราได้ แล้วก็ชอบบอกว่าเป็นผู้หญิงจะเรียนสูงไปทำไม จบมาก็เอาผัวให้ผัวเลี้ยงเหมือนเดิม คือเราไม่เข้าใจ กับการที่พ่อพูดแบบนี้คือเพื่ออะไร ทั้งๆที่เราพยายามเรียนอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะพ่อแม่ และเราเป็นคนที่มีความฝัน คือการไปทำงานต่างประเทศ เขาก็ชอบบอกเราว่าเลิกเพ้อฝัน แล้วเอาเวลาไปนอน ละก็พูดคำเดิมๆคือเป็นผู้หญิงไม่ต้องเรียนสูงหรอก จบมาก็เอาผัวรวยๆให้ผัวเลี้ยง เขาบอกว่าเขาไม่ได้คาดหวังอะไรในตัวเรา ว่าจะให้เราเลี้ยงดูเขา เอ้า??? ทำไมพ่อถึงชอบพูดแบบนี้ ซึ่งมันเป็นคำถามกับหนูมาโดยตลอด เพราะพ่อชอบพูดแต่อะไรแบบนี้ ทั้งที่หนูก็พยายามตั้งใจเพราะเขา และครอบครัว แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเขาเหมือนไม่ได้สนใจ หรือยินดีอะไรขนาดนั้น แต่ก็ไม่ว่าเขาหรอก แต่ไม่เข้าใจตรงที่ เขาชอบพูดว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอก คือพ่อตัดสินเราไปแล้วโดยเอาคนอื่นญาติพี่น้องที่เรียนจบไปมาเปรียบเทียบกับเราว่า เห็นมั้ย จบปริญญาตรีมาก็ไม่ได้เห็นจะทำงานอะไร จบมาก็เอาผัว เลี้ยงลูก แล้วจะเรียนให้จบสูงๆไปทำไม พ่อหนูว่า หนูก็เอ้า แล้วทำไมพ่อถึงต้องชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นตลอด ซ้ำยังตัดสินเราไปแล้ว ว่าเราจะเป็นอย่างงั้นอย่างงี้ คือบางทีมันก็รู้สึกท้อนะคะ เวลาพ่อพูดแบบนั้นบ่อยๆ ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงคิดแบบนั้นอยู่ ทั้งที่โลกมันเปลี่ยนไปขนาดนี้แล้ว เหมือนพ่อคิดอยู่แต่ในมุมความคิดแบบเดิมๆอยู่อย่างงั้น