หนอนเอ๋ย...ล่วงรู้หยุดกาล
หนึ่งกิ่งสบสงบนิ่งสถานา
สำรอกอดีตห่มกายหุ้มห่อ
ใยต้องทอดทิ้งเพื่อเดินทาง
เกี่ยวพันนอกไว้ในผัน
ดักแด้ร้อยนิรันดร์ในหน
กินดื่มตัวตนจนสลายกาย
เยื่อเนื้อย่อยหายในน้ำจันทร์
บีบคั้นอารมณ์คะนึง
ซึ้งเสี้ยวศรัทธาแสงสีสวยสันต์

...

อาวรณ์จักรวาลจึงก่อ
อาภรณ์จักรพาลพลันห่ม
เนื้อเยื่อกอปรจินตการกลายกรีด
บ่มเบื้องแบบบางบรรณขยับ
ขยายฉีกความทรงจำเพียงระรึง
ผุดพ้นใยฝันฟุ้งนวาจุตี
สูรย์ต้องเผยลายพรรณผงาด
แผนที่กางเผยภาพเส้นทางใหม่
หนึ่งกิ่งหลุดโผพ้นสถานา
ผีเสื้อเอ๋ย...ล่วงลุสู่กาล

๚ะ๛