ผมไม่มีเพื่อนเลยตั้งเเต่ ม.ต้นด้วยความที่เข้ากับคนยาก เเละชอบทำไรคนเดียวเป็นนิสัย มานานเเล้ว
ตอนประถม ผมมีเพื่อนอยู่  น้อยมาก 2คนรวมกับผม   จากตอนนั้น ถึงตอนนี้ผมอยู่มหาลัยปีที่1 เทียมโอนมาครับ
อายุ21  มีเหตุผลเรียนช้ากว่าเพื่อน1ปีกว่าๆ ขอไม่เปิดเผยส่วนนี้นะครับ     
ตอนเด็กๆผมเป็นคนพูดมากโม้ไปเรื่อยๆ  มีเพื่อนสนิก1 คนนอกนั้นเเค่เพื่อนคุย     พอเริ่มต้นม.ต้น
พบกับเพื่อนกลุ่มใหม่ผมเข้ากับเขาไม่ได้เลย  ทั้งเรื่องที่พูดสไตย์การพูดไม่เหมืยนกัยซักนิดน่าเเปลกเพื่อนในห้องมีเยอะมาก  40 คน 
เเต่ผมเข้ากับใครไม่ได้เคยพยายามเเล้วสุดท้าย ปิว กับมา ไม่ไหว เริ่มท้อเลยเริ่มหันมาใช้ชีวิตคนเดียวช่วงเเรกลำบากมากทั้งเหงา ไหนช่วงนั้นเทอะเลอะกับพ่อเเม่บ่อยมากไม่มีคนให้ปรึกษา  กัดฟังสู้ผ่านมาได้หลังจากนั้นซัก 4ปีผมเริ่มชิน  เเล้วย้ายมา เรียนปวช ปวส ที่วิลัยเเห่งหนึ่ง ต้องนั้นเป็นโอกาสทองที่
จะเริ่มหาเพื่อนใหม่เเต่กับไปพูดกับใครไม่ได้นึกคำพูดไม่ออกในสมองคือขาวๆเลยผลสุดท้ายตลอดเรียนที่ผ่านมา คือ อยู่คนเดียวเหมืยนเดิม
พฤติกรรมที่ตามมาทุกครั้งที่เพื่อนคุยถาม ผมจะเดินหนีทันที ที่นึกไรไม่ออก ทำงานกลุ่มเสร็จผมกลับคนเเรก      เป็นเเบบนี้ถึงตอนปัจุบันก็ยังเป็นเหมืยนเดิม
ด้วยความเคยชินกับอะไรที่ทำคนเดียวด้วย เเล้ว มันทำให้นิสัยผมเปลื่ยนเลย   ผมกลายเป็นคนไม่สนใจใครเลยนอกจากพ่อกับเเม่ เเต่กับพ่อเเม่เเค่บางครั้ง
กับคนอื่นคือ ใครจะทำอะไรก็ช่างมัน  มีคนพูดด้วยนึกไม่ออกก็เงียบใส่ใจจริงไม่อยากทำเเต่นึกไม่ออกจริงๆ  คนถูกว่าหยิ่งตามเคย 555
เเต่พฤติกรรมเเบบนี้ผมอยู่ได้มีความสุข  เเต่ข้อเสียคือทุกครั้งที่เเบบว่างจัดนึกไรไม่ออกผมจะชอบนึกถึงเรื่องเเย่ๆ  เหงาๆ  
ยิ่งรู้สึก ว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่น พูดง่ายๆมองโลกในเเง่ลบ  ทำไม why ชีวิตถึงเป็นเเบบนี้ นึกเเบบนี้ที่ไร มันเหงาๆสุด จะร้องตลอด เเต่น้ำตามันไม่เคยไหลเลย  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าร้องไห้เเล้วจะรู้สึกดีเเค่ไหน  ทุกครั้งที่เจอเรื่องเเย่ๆ ใช้ชีวิตลำบาทมาก หลายครั้งหาหนทางไม่ได้ผมก็ช่างมันไป คือคิดไม่ออกจริงๆ
ครับ    มันก็สนุกดีที่ได้ใช้ชีวิตคนเดียว   เเต่ต้องเเลกด้วยความทุกขที่มากว่า  เเละเรื่องที่ผมเจอล่าสุดคือ เเย่มากๆ ทำทุกอย่างไม่เคยได้ดั่งใจเลย
ขอบคุณที่อ่านครับผม