สวัสดีครับ ทุกคนเคยฝันว่าอยากเป็นอะไรสักอย่าง เเต่ใจไม่เอาเเล้ว ล่ะยกเลิกไป พอคิดได้ อยากกลับมาทำในสิ่งที่อยากทำ ก็พบว่ามันค่อยข้างสายไปเเล้วไหมครับ
ตอนเด็กๆผมอยากเป็นคนที่โตมาพอจะช่วยคนอื่น เเละเป็นเเบบอย่างให้คนอื่นได้ เพราะตัวเองไม่มีอะไรดี ถ้าพยายามจนถึงที่สุดก็คงเท่น่าดู  ช่วงวัยรุ่นเลยพยายามอย่างมาก ช่วยงานสังคมเท่าที่จะช่วยได้ จะดึกดื่น หรือไม่ได้พัก ก็ไม่เป็นไร เพราะอยากเป็นเเบบฮีโร่ใน fiction ที่พยายามเสมอเเม้จะไม่ได้เก่งมาก
เเต่พอพยายามเข้าก็เริ่มเบื่อ รู้สึกกลายเป็นตัวรับภาระเเทน พอทุกคนรู้ว่าเราใจดี ก็ใช้งานเรา นอกจากจะเหนื่อยเเล้ว พอทำไปเรื่อยๆ ต้องรับผิดชอบงานใหญ่มากขึ้น ก็ตัดสินใจพลาด จนโดนด่าเละ
ตอนนั้นก็ใจออก รู้สึกเบื่อ ไม่คุ้มค่า 
เลยเริ่มจะเอาเเต่ใจตัวเอง คิดว่าทำไมถึงมีเเค่เราที่ต้องทน ทั้งที่เราก็พยายามมาตลอด
เลยเลิกทำเพื่อคนอื่น หันมาเอาเเต่ใจตัวเอง 
เเล้วเผลอไปดูถูกคน พูดไม่ดี พูดร้ายๆ หรือทำเรื่องเเย่ๆลับหลังลงไป ไม่ให้เกีรยติคนอื่น  จนกลายเป็นสร้างศัตรูขึ้นมา
หลังจากนั้นก็กลับมาอยากเป็นคนที่ดีขึ้น เบื่อที่จะสร้างอะไรเเย่ๆ มานึกได้ทีหลังว่าเราทำอะไรลงไป ทำให้ผู้คนที่คอยซัพพอร์ตเราต้องหนักใจตาม
เเถมรู้สึกผิดอย่างมากกับคนที่เราเคยทำไม่ดีด้วย
นอกจากจะรู้สึกผิดหนักเเล้ว ยังรู้สึกว่าตัวเองไม่มีสิทธ์พอที่จะกลับมาทำตัวดีๆ ทุกครั้งที่เห็นผู้คนพยายามอย่างเต็มที่ ไม่ก็เห็นผู้คนที่ใจดีเเละจริงใจ
มันก็ปวดใจจนอยากร้องไห้ทุกครั้ง เหมือนกับเห็นภาพที่เราเคยอยากเป็นตอนเด็ก เเต่เราเลือกที่จะทิ้งมันเอง
ผมเข้าใจครับ ว่าถึงจะทำดีมาก่อน ก็ไม่มีสิทธิ์ทำผิด
มีเเต่ต้องชดใช้ เเละไปข้างหน้า
เเต่ทุกคืนมันก็อดไม่ได้ที่จะคิดมากกับความรู้สึกผิด เเละความรู้สึกเเย่ที่ตัวเองไม่เหมาะสมที่จะกลับไปเป็นเหมือนฮีโร่ที่เคยชอบเเละฝันตอนเด็กๆอีกเเล้ว
คิดไม่ตกเลยว่าตัวเองทำอะไรไป รู้สึกไร้ค่าขึ้นเรื่อยๆ
อยากรู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะก้าวข้ามตรงนี้ไปได้ครับ