ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เรากับเเฟนคบกันได้ประมาณ9เดือนเเล้ว เเฟนเราเขาเป็นคนที่มีเป้าหมายที่ชัดเจน เเละ วาดฝันอนาคตของตัวเองเอาไว้เเล้ว เขามีบันทึกประจำวันเอาไว้ด้วยว่าเเต่ละเวลาต้องทำอะไรบ้าง ซึ่งในตอนเเรกเราก็มองว่าเขาดูเท่ดูจริงจัง เเละ มีความรับผิดชอบดี เเต่ช่วงหลังๆมานี้มันเป็นช่วงปิดเทอมเราก็หวังว่าเขาจะมีเวลาว่างมาให้เราบ้าง เเต่ก็ไม่ใช่เลยค่ะกลับกันเขากับต้องวางเเผนเเละทำงานอีกมากมาย ด้วยเพราะว่าบ้านเขาเปิดร้านอาหารทำให้เขายุ่งเกือบตลอดเวลาเเทบจะไม่มีเวลาให้เราเลยค่ะ ตอนเย็นเขาก็ต้องเข้ายิมไปออกกำลังกายทุกวันเลย พอออกเสร็จก็ต้องไปทำงานที่ร้านต่อกว่าเขาจะเลิกงานก็ปาไปเกือบเที่ยงคืนเเล้วค่ะเป็นเวลาที่เรานอนหลับไปเเล้วทำให้ไม่ไดเคุยกันเลย มันเป็นเเบบนี้ทุกวันเลยค่ะ ด้วยความที่เเฟนกับเราอยู่คนละอำเภอกันต่างคนต่างเป็นเด็กที่ติดการเรียนทั้งคู่ในตอนที่เราว่างเขาก็มักจะไม่ว่าง เเต่พอตอนที่เขาว่างเราก็ไม่ว่าง เป็นเเบบนี้จนเรากับเขาเเทบจะไม่มีให้กันเลยทำให้เราเริ่มรู้สึกว่าตนเองเเละเขาห่างไกลกันไปเรื่อยๆเเถมเรายังเป็นคนขี้เหงาด้วยมันทำให้บางครั้งเราเเอบน้อยใจเเฟนอยู่บ้าง จนชอบเก็บเอาไปคิดมากอยู่คนเดียวสุดท้ายก็ต้องร้องไห้เกือบทุกครั้ง เเต่เราก็พยายามที่จะเข้าใจเขาเพราะเขามีเป้าหมายที่ชัดเจนมากอยู่เเล้วก่อนที่จะมาคบกับเราอีกด้วยซ้ำ พักหลังๆมานี้เราก็เริ่มเบื่อกับความสัมพันธ์นี้เเล้วเเต่เราก็รักเขามากยังอยากที่จะมีเขาอยู่ในทุกๆวัน เราเลยมาตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาอยากที่จะขอคำปรึกษาเเละคำเเนะนำจากทุกๆคนค่ะ ว่าพอจะมีวิธีปรับตัวยังไงบ้างคะ หรือ มีวิธีที่ช่วยจัดการกับความรู้สึกของเราได้บ้าง