ไม่รู้ว่าทำไมเราไม่เคยสมหวังว่ากับความรักเลยตลอดชีวิตที่ผ่านมาเราคบกับใครเขาคนนั้นต้องทิ้งเราก่อนเบื่อเราก่อนทำร้ายเราก่อนทุกคนที่ผ่านเข้ามาการที่จะหาใครสักคนที่รักเราจริงๆหวังดีกับเราทำไมมันยากจังคะ เราเป็นคนหนึ่งที่หน้าตาก็ใช้ได้ในระดับหนึ่งนี่คือไม่ได้ชมตัวเองหรืออะไรนะคะมาจากปากคนรอบตัว เวลาเรามีแฟนมีคนคุยเราดีกับเขาทุกอย่างไม่จุกจิกให้อิสระเต็มที่รักแค่เขาคนเดียวไม่มองใครเลยสักครั้งเราห่วงเขาทำดีกับเขาทุ่มเททุกอย่างแต่ทุกคนกลับทำร้ายเราด้วยการไปรักคนอื่นเฉยชากับเราจนมันมีคำถามในหัวตัวเองมากมายว่าทำไมฉันทำอะไรผิดไม่มีสักคนเลยหรอที่ดีกับเรา
จนมีช่วง 2 ปีที่ไม่รักใครเลยสร้างกำแพงสูงไม่กล้ารักใครไม่เปิดใจ
แต่ก็มีคนหนึ่งเข้ามาไม่รู้ทำไมเราถึงคุยกับเขาทั้งที่กลัวมานาน และก็เหมือนเดิมเราทุ่มเทเหมือนอย่างเคยแต่เขาก็กลับทำเหมือนกับคนอื่นๆจนตอนนี้เรายังร้องไห้อยู่เลยค่ะตั้งคำถามอยู่ตลอดว่าชีวิตนี้จะไม่มีความรักดีกับเขาเลยใช่มั้ยซึ่งมันทำให้เราเป็นโรคซึมเศร้าระยะแรกเลยค่ะ
และเราเป็นคนคิดมากคิดมากแบบจริงๆคิดเยอะคิดจนทำร้ายตัวเอง
เราต้องทำไงเราถึงออกมาจากวงเวียนแย่ๆแบบนี้ได้คะตอนนี้มันหน่วงมากๆเลย