เวลาเราโดนล้อว่า อีเขมรหลงประเทศทั้งที่เราเป็นคนไทยเเต่ผิวดำเฉยๆจนเราคิดว่ามันเเย่มากๆหนำซ้ำเพื่อนสนิทเป็นคนพูด ซึ่งเวลาเราอยู่กับใคร มักโดนด่าว่ามาทำอะไรคนขี้อีปากดำทั้งที่มันเป็นตั้งเเต่เกิดพอเคาโดนบูลลี่เรามักเอาม่คิดเเช้วก็เหม่อลอบ+ร้องไห้เสมอ เรามักเหม่อตลอดเวลาเเละยิ้มเริ่มไม่ออกเพราะคำบูลลี่เเค่ยัมก็โดนด่าว่าสมาธิสั้นเเล้วค่ะเคยโดนเพื่อนสนิทเเกล้งสั่งให้ไปนัางสมาธิหน้าห้องพอเรานั่งสมาธิพวกนางก็อัดคริปเเล้วหัวเราะชอบใจเรารู้สึกว่า เราคือตัวตลกใช่มั้ยเวลาเพื่อนโดนเราพูดกลับมักจะพูดจาเเรงใส่เราขณะเราพิมพ์เรายังน้ำตาไหลเลยค่ะมัตเจ็บมากๆเเต่ก่อนเราไม่เคจมั่นใจพอเราเริ่มมั่นใจพวกเขาก็มาบูลลี่จนเราอยากตัดผมเพราะความเครียด มีวันหนึ่งเรากำลังนำเเล้วเราเผลอผายลมออกมาเพราะมีน้อยมากเกินไป พอเพื่อนสนิทเราเห็นหรือได้ยินพวกเขาก็พากันหัวเราะเเละทำถ้าล้อเลียนเราเเถมพูดทั่วร.รจนเราขายขี้หน้า อย่กระบายให้ใครซักคนฟังเเต่เรากลัวำวกเขาซ้ำเติม เลยเก็บไว้คนเดียวจนเกิดอาการเครียด บางทีคิดว่าตัวเป็นโรคซึมเศร้าเพราะเหม่อบ่อยไท่อย่กทำอะไรเก็บตัวไม่ค่อยพูดทำหน้าเศร้าตลอด เราเเค่อยากจะให้เขาเข้าใจเเต่ ถ้าขแกพวกเขาก็คงหาว่าเราจริงจังเกินไป เรามีเเค่นี้เเหละค่ะขอบคุณค่ะ