คือเราเป็นลูกคนแรกแม่เรามีลูก3คน. ย่าที่เลี้ยงเราถึงทุกวันนี้บอกว่าแม่เราทิ้งเราไว้กับย่าตั้งแต่2เดือน และบอกว่าทิ้งน้องชายเราตั้งแต่ประมาณ5เดือน แต่น้องคนสุดท้องแม่เราไม่เคยทิ้งเลยแต่เกิดแต่เราก็ไม่ได้คิดไรพอเราจำความได้ป.1เราได้อยู่กับแม่แล้วแม่เอาแต่ด่าว่าเราว่าโง่ทุบตีแต่เราก็ลืมความรู้สึกนั้นแล้วปัจจุบันตอนนี้เราอยู่กับย่าเพราะช่วงขึ้นม.1 เราต้องย้ายโรงเรียนและเราเป็นปรับตัวยากตอนั้นเรายังอยู่กับย่า(ตอนนี้อยู่ม.1)
จากนั้นแม่จะพาเราย้ายห้องเราเลยต้องไปอยู่กับแม่แต่พอเราปรับตัวไม่ได้แม่เราก็บังคับให้เราอดทนไปก่อนเราพยายามแล้วแต่มันไม่ได้จริงๆญาติที่ตอนนี้เราผิดกันแล้วบังคับให้เราไปแม่เราก็ไม่ห้ามเราพยายามบอกว่าอยากออกจากที่นี้เพราะเราไม่ไหวจริงมีวันหนึ่งก่อนเราย้ายมาอยู่กับย่าในปัจจุบันตอนนั้นพึ่งไปวัดมาและเราก็บอกแม่อีกทีแม่เราก็ถีบเราอัดกำแพงและมีครั้งหนึ่งแม่เราบอกว่าถ้าฆ่าลูกไม่ผิดกฏหมายฆ่าไปนานล่ะ
จากนั้นพอเราก็พาเรามาหาย่าคืนย่าเราก็เข้าใจจากนั้นเราไม่อยากคุย
กับแม่เลยค่ะพยายามหลีกเลี่ยง และก็ไม่อยากเจอเขาแต่พอเห็นหน้าเข้าเราอยากจะร้องไห้แต่เราไม่
อยากเห็นเราเลยพยายามหนี เราอยากตัดแม่ลูกกับเขาแต่ก็ได้แค่เงียบและไม่คุยกับเขา. เราผิดไหมคะ และเราจะบาปไหม  ช่วงป.4-ป.5แล้วเริ่มเรียนเก่งแล้วเราก็ได้ไปแข่งทักษะแม่เราก็เริ่มสนใจเรา
มากขึ้นด้วย  เราผิดไหมและจะบาปไหมคะ