คือเราเป็นผู้หญิงอายุ15ปีที่เรียนอยู่ปวช.2จะขึ้นปวช.3คือเราเข้าก่อนเกณฑ์ก็เลยได้เรียนไว 
 
เราเคยผอมช่วงจะเข้าวิทยาลัยซึ่งเป็นช่วงโควิดเราเลยได้ไปเรียนบ้านไม่ได้ไปเรียนบ้างแล้วมีช่วงนึงเขาปิดให้เรียนออนไลน์ตอนนั้นเราก็ไม่มีรายได่เราก็ทำขนมขายตอนนั้นเราก็เรียนไปด้วยทำขนมขายไปด้วยก็เลยมีเวลาออกกำลังกายน้อย(เราลดน้ำหนักด้วยวิธีif)ช่วงนั้นหนักหน่วงมากแล้วเราชอบทำขนมให้ตัวเองกินเล่นแล้วแบ่งครอบครัวกินพอไปนานๆไม่ออกกำลังกายแล้วแล้วเราก็รู้สึกเหนื่อยเราเลยยุติการลดน้ำหนักกับifแต่ยังทำขนมเหมือนเดิมกินเหมือนเดิมแล้วการทำifของเราเราก็ยัดๆให้แคลมันพอแต่โปรตีนมันแพงช่วงนี้ของมันห็แพงเนาะแล้วเราเป็นเด็กที่กำลังเรียนแล้วแถมยังon-lineก็ไม่มีเงินซื้อก็เลยกินๆไปขอให้แคลพอตอนนั้นกินไข่ต้ม6ฟองเลยมื้อนึงพอหยุดเราก็กินเหมือนเดิมเพิ่มเติมกินอาหารขยะเยอะมากพอเราเริ่มอ้วนขึ้นแม่เรากับครอบครัวเราก็มากดดันให้เราลดแต่พอเราบอกว่างั้นก็ซื้อโปรตีนมาให้เรากินสิ(อกไก่)เขาก็บอกก็ไม่ต้องกินข้าวสิเราก็เลยไม่พูดตอบเขาเดินหนีพอนานๆมาน้ำหนักเบิ้ลขึ้นเป็น30โลคือเรากลายเป็นอีอ้วนเราเป็นคนพอเครียดเราก็กินกินไปร้องไห้ไปด้วยจนมันเป็นปีแล้วตอนปวช.1ผอมเปิดเทอมปวช.2มาอ้วนขึ้น10กว่าโลเพื่อนก็ทักครูทักมีเพื่อนคนนึงทักเราบ่อยๆเรื่องหุ่นเราเอาไปบอกแม่แม่บอกว่าเขาหวังดีเราก็รับฟังพอนานๆมาเราเริ่มชินเราก็พยายามพูดกับเพื่อนว่าเราสวยพยายามมั่นหน้าแต่เพื่อนก็พูดทักเล่นๆ(คนอยู่เยอะด้วยไม่ได้มีแค่เพื่อนเพราะเรียนกับสาขาอื่นด้วย)เเต่แรงกับเราเพราะเราทำเป็นไม่รู้สึกความมั่นใจสูงแต่ลึกๆเราร้องไห้แล้วเราเลยเดินออกมาห่างจากพวกนั้นก่อนจะร้องไห้ พอมาบ้านทุกคนก็ว่าเราไปหาแมว่าจะคุยกับแม่เพราะคิดถึงแต่แม่ก็ไปคุยเรื่องหุ่นรู้ว่าหวังดีแต่แม่พูดทุกครั้งที่ไปหาไปคุยเล่นด้วยเราก็เดินหนีออกมาตลอดแล้วเราก็อกหักมา2ครั้งแล้วเป็น2ครั้งแรกที่บอกเขาด้วยว่าเราชอบ
 
เราไม่ชอบออกจากบ้านเพราะเรารู้ถ้าออกจากบ้านเราจะเจอสายตาแบบไหนเวลาเจอเพื่อนเก่าที่เคยเห็นเราตอนผอมเขาจะคิดยังไงตอนเราอ้วน พอไปเรียนเราก็พยายามไม่มองหน้าใครมองตรงอย่าเดียวเพราะกลัวมองเห็นคนที่เราชอบด้วยเราเป็นคนชอบแต่งตัวมิดชิดเพราะเราอ้วนอายยิ่งกระโปรงตอนอยู่โรงเรียนเก่าเรายาวมากพอขึ้นวิทยาลัยเราก็ได้ใส่กระโปรงทรงAมี2กรีบตอนผอมแทบจะหลุดจากก้นพออ้วนติดตูดแล้วข้างหน้ายาวหลังมันจะสั่นจนเห็นต้นขาเราก็ไม่มั่นใจแล้วเวลาเดินมันจะค่อยๆรูดขึ้นจนสั้นกว่าเดิมยิ่งไม่มั่นใจใส่กางเกงวอร์มก็ไม่ชอบรองเท้าคับเชือกที่มัดก็แทบจะมัดไม่ได้
แล้วให้ยัดเสื้อใส่ข้างในตูดเราใหญ่มากกกกกกกแต่หน้าอกนิดเดียวพุงก็เหมือนคนท้องขึ้นทุกวันจนฝันว่าตัวเองท้อง พอถึงฤดูหนาวเราก็ใส่เสื้อแขนยาวบ่อยๆพอร้อนเราถอดเสื้อแขนยาวเราก็ไม่มั่นใจยิ่งกว่าเดิมอาจเป็นเพื่อนเราอยู่ใหล้กับคนที่เราชอบทุกเพราะอยู่ตึกเดียวกันตอนนี้ปิดเทอมแล้วก็อยู่บ้านตลอดเราจะโดนคนในบ้านให้ไปทำงานกับญาติหาเงินแต่เราก็อยากได้อยู่แล้วล่ะเวลาเราอยากได้เงินเราต้องทำงานแลกตลอดช่วงนี้ไม่ต่อยได้ขอเงินเวลาสั่งของเราก็สั่งของเกี่ยวับการเรียนตลอดเพราะชอบอุปกรณ์ศิลปะ
 
มาวันนี้น้องเราที่เป็นลูกของลุงเราก็มาหาตากับยายเราเรานั่งวาดรูปเล่นในห้องน้องก็เดินมาหน้าห้องแล้วถามหายายเราก็บอกแต่มีน้องอีกคนนึงเดินมาไหว้แล้วทองห้องเราแบบอึ้งๆอุปกรณ์เราวางไวยังไม่เก็บเลยรกแต่เราเก็บแล้วแต่มันยังดูรกนิดๆเราก็ไม่ต้องวนใจอะไรเพราะเป็นเด็กพอแม่มาเราเลยเดินไปหาแม่ตาก็พาเด็กๆมาแล้วพูดว่ามาดูๆคนอ้วนเนี่ยคนอ้วนมันเป็นแบบนี้เราเลยไม่กล้ามองเพราะจะร้องไห้แล้ว(แม่เราก็อ้วนนะ)เราอายมากทำเหมือนเราเป็นสัตว์ในสวนสัตว์เราไม่โดนชมเลยสักครั้งตั้งแต่เราอ้วนมาตอนนี้ปิดเทอมเรายอ่งจะโดนยิ่งกว่าเดิม
เพิ่มเติมเวลาออกไปไหนกับแม่ก็จะทักว่าตัวเท่าแม่เลยตอนเด็กไม่คิดอะไรตอนนี้เจ็บแล้วเราก็ไม่อยากไผไหนกับแม่แล้วกลัวแม่อาย
 
น้ำหนักเราจะร้อยโลส่วนสูง165อายุ16ปีนี้แต่ตอนนี้15 เรารู้นะแต่เราพยายามแล้วแต่มันก็ไม่มีกำลังใจตลอดเลยเราคิดว่าจะลดเวลาฝึกวาดรูปมาออกกำลังกายแต่ถ้าไปทำงานเราไม่จะไม่มีเวลาฝึกวาดรูปแต่ไม่เป็นไรหรอก เราแค่อยากมาระบายอารมณ์ให้คนอื่นฟังบ้างเพราะไม่มีคนให้เราระบายเลยหรือจะบอกวิธีลดน้ำหนักให้เราด้วยก็ได้นะคะ