ต้องท้าวความตั้งแต่ผมเป็นเด็ก
ตั้งแต่เด็กผมมักจะตั้งคำถามนี้กับตัวเองมาตลอดว่าการที่ผมมีชีวิตอยู่มันมีค่าหรือป่าว
ด้วยการที่ผมไม่ได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเหมือนคนอื่นเขา ผมถูกเลี้ยงดูด้วยความรักแค่ไม่กี่ปี ส่วนที่เหลือคือเลี้ยงดูผมด้วยความเกลียดชัง ผมไม่ได้อยู่กับพ่อหรือแม่ตั้งแต่เด็กๆ พอผมโตพอที่จะมีความคิด โตพอที่จะหาเงินด้วยตัวเองได้ ผมมักจะตั้งคำถามนี้กับตัวเองเสมอ การมีชีวิตอยู่ของผมมันมีค่าแค่ไหน เจอแต่คำดูถูกเจอแต่คำพูดด้านลบมาโดยตลอด จนบางครั้งคิดว่าการตายจากไปคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวผม ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป ทุกคนก็ยังมองผมในแง่ลบเหมือนเดิมถึงแม้ผมจะทำดีแค่ไหนก็ตาม เคยคิดฆ่าตัวตายหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ มีแฟนก็เหมือนเดิมไม่ได้ทำไห้ผมเลิกคิดเรื่องตรงนี้ไปได้เลยไม่ว่าจะกี่คนต่อกี่คนก้ตาม
เราพยายามเข้าใจคนอื่น แต่ทำไมไม่มีใครเข้าใจเราเลย แม้กระทั่งคนไกลตัว จนทุกวันนี้เป็นโรคซึมเศร้า มองอะไรก็มองในแง่ลบทุกอย่าง แก้ไม่หาย พอเหมือนจะดีสุดท้ายก็กลับกลายเป็นแบบเดิม
ความหมายของการมีชีวิตอยู่คืออะไร?
ตั้งแต่เด็กผมมักจะตั้งคำถามนี้กับตัวเองมาตลอดว่าการที่ผมมีชีวิตอยู่มันมีค่าหรือป่าว
ด้วยการที่ผมไม่ได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเหมือนคนอื่นเขา ผมถูกเลี้ยงดูด้วยความรักแค่ไม่กี่ปี ส่วนที่เหลือคือเลี้ยงดูผมด้วยความเกลียดชัง ผมไม่ได้อยู่กับพ่อหรือแม่ตั้งแต่เด็กๆ พอผมโตพอที่จะมีความคิด โตพอที่จะหาเงินด้วยตัวเองได้ ผมมักจะตั้งคำถามนี้กับตัวเองเสมอ การมีชีวิตอยู่ของผมมันมีค่าแค่ไหน เจอแต่คำดูถูกเจอแต่คำพูดด้านลบมาโดยตลอด จนบางครั้งคิดว่าการตายจากไปคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวผม ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป ทุกคนก็ยังมองผมในแง่ลบเหมือนเดิมถึงแม้ผมจะทำดีแค่ไหนก็ตาม เคยคิดฆ่าตัวตายหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ มีแฟนก็เหมือนเดิมไม่ได้ทำไห้ผมเลิกคิดเรื่องตรงนี้ไปได้เลยไม่ว่าจะกี่คนต่อกี่คนก้ตาม
เราพยายามเข้าใจคนอื่น แต่ทำไมไม่มีใครเข้าใจเราเลย แม้กระทั่งคนไกลตัว จนทุกวันนี้เป็นโรคซึมเศร้า มองอะไรก็มองในแง่ลบทุกอย่าง แก้ไม่หาย พอเหมือนจะดีสุดท้ายก็กลับกลายเป็นแบบเดิม