รู้สึกว่าคนอื่นโชคดีมากที่มีพ่อเเม่เวลามีเรื่องทุกใจอะไรก็ปรึกษาได้ไปโรงเรียนก็มีพ่อเเม่ไปส่งเราไม่เคยมีอะไรเเบบนี้เลยไม่รู้ว่าทำไมพ่อเเละเเม่ต้องทิ้งให้อยู่คนเดียวเพราะอะไรตอนเด็กๆเราไม่น่ารักเหมือนคนอื่นหรอ เราเกิดมามันทำให้พ่อเเม่ลำบากใช่ไหม มันเป็นความโชคร้ายที่เกิดเป็นเราตั้งเเต่เเรก ทุกวันนี้ก็ยังคิดว่าอยากมีพ่อเเม่เหมือนคนอื่นทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เเต่ทำไมยังไม่เลิกหวังอีกก็ไม่รู้ อยากงอเเงขอพ่อเเละเเม่ซื้อของเล่นบ้าง อยากกินข้าวเเละมีครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตากัน อยากเรียนเก่งๆเเละเอาเกรดมาอวดพ่อเเม่ เเต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ชีวิตทั้งชีวิตคงไม่มีอะไรเเบบนี้เเล้ว