อยากจะมาเล่าประสบการณ์ความรักดีๆครั้งนึงที่เราเคยเจอมาเเละทุกวันนี้ยังคงคิดถึงเขาอยู่เสมอ ย้อนกลับไปตอนที่เราอยู่ม.3 ตอนนั้นเราได้เจอผู้ชายคนนึง ตอนนั้นเขาผอมมาก ตัวเล็กฟันเหยินนิดๆ ตอนนั้นเขามาชอบเรา เพื่อนเขาก็ชอบเเซวตามประสาเด็ก เเต่เราไม่ชอบเขาเพราะตอนนั้นเขาไม่หล่อ55555555555555 พอผ่านไปไม่นานเขาก็มีเเฟน ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็คือคนที่เขาชอบมาตั้งเเต่ประถม ( ตอนนั้นเขาเลิกยุ่งกับเราไปสักพักละ ) ตอนนั้นเราก็ไม่ได้สนใจอะไร ผ่านไปสักพักเขาได้จัดฟัน เเล้วเเบบ... ดูหล่อขึ้นมากกกกก เเบบสุดๆๆ ตอนนั้นเราก็เสียดายทำไมไม่ตอนนั้นไม่เอาา5555555 ประมาณม.3 เทอม2 เขาก็เลิกกัน เราก็ยังไม่สนใจเหมือนเดิม ( เขาก็ไม่ได้มายุ่งกับเรา ) จนก่อนจะขึ้นม.4 เราได้ไปเรียนพิเศษอยู่ที่ขอนเเก่น ไปกับพี่สาวเรา ตอนนั้นบีบีกำลังฮิตเลย เเจกพินไรงี้55555555 เเล้วในเพื่อนเขาคนนึง เด้งเเชทขึ้นมาพิมว่า เเอดหน่อยเพื่อนผมเอง ซึ่งคนในพินนั้นก็คือผู้ชายที่ไม่ได้สนใจอะไรนั้นเหละ เราก็เเอดไปเเบบไม่ได้คิดไร  เเล้วเขาก็ทักมา เเต่ตอนนั้นเขามีเเฟนละ เป็นคนใหม่ น่ารักอวบๆดี เขาก็ทักมาคุยปกติ เเต่ไม่รุทำไมเขิน555555555 เขาก็เหมือนจะจีบเราตอนนั้น เเต่เขามีเเฟนอยู่ละไงเลยไม่ถลำไปลึกมาก สุดท้ายเเฟนเขาจับได้ เขาเลยเลิกกัน ไอ้เราก็ชิหายเเล้ววว เพราะเราเเน่เลย เเงๆๆ เเต่เขาก็กลับมารักกันเหมิอนเดิม ไอ้เราก็เออโล่งละ  เเต่สุดท้ายผ่านไปสักพักไม่ใหญ่มาก เขาก็เลิกกันไม่รู้เพราะอะไร เเต่ก็ช่างมันเต้อะ

พอตอนขึ้นม.4 เอ้าาดันมาได้อยู้ห้องเดียวกันซะงั้น (ตอนม.3 อยู่คนละห้องกัน ) ตอนนั้นก็ตกใจนิดนึง เหัยยบังเอิญจังว้าา ในกลุ่มเราจะมีผู้หญิงในร่างผู้ชายอยู่คนนึง ซึ่งคนนี้เขาเป็นเพื่อนกับเเฟนเก่าผู้ชายที่เคยจีบเรา ( ที่อยู่ห้องเดียวกันตอนนี้ ) เเล้วเราก็ได้คุยกับผู้หญิงคนนั้นจนได้เป็นเพื่อนกัน เเล้วเราก็สนิทกับเพื้อนของผู้หญิงทั้งกลุ่ม ไปไหนไปด้วยกัน ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดเรื่องผู้ชายคนนั้นเลย จนเรียนมาได้สักพัก เราเริ่มอยู่ใกล้ผู้ชายคนนั้นมากขึ้น ได้ทำงานด้วยกัน นั่งใกล้กัน เเอบมองตากัน เเอบบเเกล้งกัน ตอนนั้นไม่รู้ทำไมรู้สึกมีความสุขจังเลย รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เเอบมอง รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้คุยกัน เเต่พอมาคิดอีกที เขาเป็นเเฟนเก่าเพื่อนเรานะ จะคิดเเบบนี้ไม่ได้!! ตอนนั้นก็เลยพยายามบอกตัวเองว่าเป็นเเค่เพื้อนดีเเล้ว ในช่วงเวลาระหว่างม.4 ก็มีคนเข้ามาจีบเราเรื่อยๆ ( เเหม่ช่วงนั้นกำลังฮอตคะ 5555555555555 ) ส่วนมากเป็นรุ่นน้อง เเต่เราไม่ค่อยชอบรุ่นน้องเท่าไหร่เลยไม่ได้สนใจ

พอขึ้นม.5 เหมือนความรู้สึกตอนนั้นกำลังจะเเตกสลาย เพราะผู้ชายคนนั้นเเอบชอบรุ่นพี่คนนึง ตอนนั้นเรารู้สึกเสียใจมาก มากจริงๆ เเบบว่าทำไมวะ... ทำไมต้องไปชอบคนอื่น ทำไมไม่ชอบเราวะ ตอนนั้นเหมือนว่าความรู้สึกเห็นเเก่ตัวมากกก  เราสนิทกับเพื่อนเขาเกือบทุกคน เพื่อนเขาก็ดูออกว่าเราเเอบชอบเพื่อนของเขา เพื่อนของเขาก็พยายามช่วยเรา คอยเเอบพูดว่าเราอย่างงั้นอย่างงี้นะ เหมือนเขาก็รับฟังเเต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่ พอวันที่มาเรียนเราก็คุยกันปกติ เหมือนว่าเราไม่มีความรู้สึกอะไรกับเขาเลย ทั้งๆที่เราชอบเขามากเเล้วจริงๆ เราก็ยังคอยเเอบมองเขาอยู่เหมือนเดิม คอยช่วยงาน ทำเป็นบังเอิญเดินผ่านโต้ะ ทำเป็นไปคุยกับเพื่อนเขา.. ตอนนั้นเราก็คิดเเล้วว่า เราคงไม่ไช่คนนั่นสำหรับเขาหรอก เขามีคนที่ชอบเเล้วนะ อย่าไปยุ่งเลย... ตอนนั้นคิดขี้นมาได้ว่า เห้ยย พี่เขาอยู่ม.6 หนิ เดี๋ยวก็จบเเล้ว ก็คงไม่ได้เจอกันเเล้วเหละ555555555 ตอนนั้นก็เริ่มเเอบมีหวังละ


เเล้วมันก็เป็นจริงๆ เเต่ไวไปหน่อย ผู้ชายคนนั้นเลิกชอบรุ่นพี่ได้สักพักก่อนพี่เขาจะจบ ตอนนั้นรู้สึกดีใจสุดขีดดดดดดด เเต่ต้องเก็บอาการไว้555555555  พอเอาเข้าจริงๆก็ไม่กล้าคุยกับเขาเเบบจริงจังเลย เเบบกลัว รู้สึกไม่กล้าเข้าหาทั้งๆที่ได้โอกาสเเล้ว เเต่ไม่รู้นะว่าเข้าข้างตัวเองหรือเปล่า รู้สเหมือนเขาก็ชอบเราเหมือนกัน.. ตอนนั่นไม่เเน่ใจอะไรสักอย่าง กลัวเจ็บ.. กลัวเสียใจ.. กลัวทุกๆอย่าง ก็เลยไม่กล้าไปคุยเเบบจริงจังซะงั้น เห้ออออออ

จนขึ้นม. 6 เราได้คุยกันมากขึ้น ได้นั่งใกล้กัน ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น  มากขี้นๆๆๆ ได้คุยทั้งในเเชทเเหส เเชทไลน์ ตอนนั้นเเบบเขินมากกกก ถ้าคุยอยุเเถวตรงหญ้าขึ้นเยอะๆนี้ ถอคหมดเรียบไม่ต้องจ้างเลย555555555555 ตอนนั้นมีความสุขเเบบสุดๆจริงๆ รู้สึกโชคดีจังที่เราได้คุยกันสักที จนวันนั้นก็มาถึง...

เราก็คุยกันปกติในเเชท เเล้วเขาก็พูดเหมือนประมาณว่า เธอบอกก่อนไรเงี้ย ( คือตอนนั้นจำไม่ได้ว่าพูดไรลืม5555555555 ) เเลัวเขาหายไปสักพัก เราก็งงว่าหายไปไหนวะ สักพักข้อความในโทรศัพท์ขี้น... เขาพิมมาว่า..  " เป็นเเฟนกันนะ "  โอ้ยยยยยบยยย ตอนนั้นเขินมากกกกก เขินชะเรี้ยยยยยยยเลยยยคะ เเบบอยากจะตะโกนเสียงดังๆเลย เเต่เดี๋ยวเเม่ตกใจ55555555555  เราก็ตอบตกลงคะะะ ( เคยคุยกับเพื่อนเเล้นที่เป็นเเฟนเก่าเขา เพื่อนบอกไม่เป็นไรกุไม่ได้อะไรเเล้ว มันไม่ผิดหรอกถ้าจะชอบกัน ตอนนั้น ขอบคุณนะเพื่อน... ) ในช่วงเวลานั้นเรามีความสุขมากเลย ไปกินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน มันมีความสุขมากจริงๆ

เเต่.. ใช่ว่าจะมาความสุขตลอดไป เรารู้มาว่าเรากับเขาเป็น ญาติ กัน.... ตลกเนอะว่าบังเอิญจังเลย... ทำไมต้องเป็นเรา.. มันไม่จริงใช่ไหม มันเป็นเเค่เรื่องล้อเล่นสินะ.. ตอนนั้นเจ็บปวดมาก.. รู้สึกเเบบล้มทั้งยืนเลย ตอนนั้นเราเสียใจมาก ร้องไห้คนเดียว เเต่เขาไม่รู้หรอก จนวันต่อมา เราคิดเเล้วว่ายังไงก็ต้องบอกเขาเรื่องนี้  เราเลยตัดสินใจบอกเลิกเขาไป เขาตกใจร้องไห้ว่าทำไม เราเลยบอกว่า เราเป็นญาติกันนะ เราจะคบกันไม่ได้.. เขาบอกว่าเขารู้นานเเล้ว.. เราอึ้งเลยตอนนั้น เขาบอกว่า ถ้าเรารักกันเราก็ไม่ต้องสนใจเรื่องนี้ก็ได้หนิ  เราคิดในคำพูดของเขา เราได้เเต่พูดในใจว่า ใช่ไม่ต้องสนใจในเรื่องนี้ เเต่.. สุดท้ายยังไงละ ความจรืงก็คือความจริง.. ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วเราก็ต้องเลิกกันเพราะเรื่องนี้อยู่ดี เราเลยบอกเลิกเเล้วบอกเขาไปว่า พอเถอะ.. เเล้วเราก็เดินออกมาจากชีวิตเขาเลย.. มันเป็นข่วงเวลาที่เเสนเจ็บปวดมาก.. มากจริงๆ เรายังรักเขามาก เเต่กลับไปไม่ได้เเล้ว...

ทุกวันนี้เรายังเข้าไปดูเฟสเขาอยู้ทุกวัน เห็นว่าเขาทำอะไรบ้าง เค้าคิดถึงเราบ้างไหม ถ้าเขามีเเฟนใหม่ก็ยินดีด้วย.. ถึงเเม้เวลาจะผ่านมาได้สัก 3ปีเเล้ว เราก็ยังคิดถีงเขาเสมอ ไม่รู้ทำไม ถึงมีใครเข้ามาคุยกับเรา เราก็ยังคิดถึงเขาอยู่ดี ยังคงคิดถึงเรื่องต่างๆ ที่เราเจอกันครั้งเเรก คุยกัน เจอหน้ากัน เเกล้งกัน มันเป็นเวลาที่มีความสุขมากเลย...

เเค่แยากจะบอกว่า ขอบคุณนะสำหรับทุกอย่างเลย ขอบคุณที่เราเคยได้เป็นเเฟนกัน ได้รักกัน ถึงเเม้มันจะสั้น เเต่มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดเลยนะ ถ้าเเม้ว้าตอนนี้เธอจะมีใคร หรือ อาจจะเกลียดเราเเล้วก็ได้ เเต่เเค่อยากบอกว่า ยังคิดถึงเสมอ ถึงเเม้เราจะรักกันไม่ได้ เเต่ก็ขอบคุณนะ ที่เคยเป็นทุกอย่างของกันเเละกัน