สำหรับผม ผมเปลี่ยนพื้นฐานความคิดแบบฉับพลัน จากเมื่อก่อนที่ผมรักอิสระมากๆ ใช้ชีวิตโสดมา ๘ ปี มีความสุขกับการรัก และทำเพื่อตัวเองสุดใจ ผม มั่นใจว่ามีความสามารถในการอยู่คนเดียวอย่างสูง สูงขนาดพูดคุยปรึกษาตัวเองได้ เพราะฉะนั้นไม่ต้องพูดเรื่องการทำอะไรคนเดียว ผมทำมาหมดแล้ว จนวันหนึ่งที่ต้องกักตัวเพราะโควิดช่วงปีใหม่ ไม่ได้กลับบ้าน ผมอยู่กรุงเทพฯ อยู่คอนโดคนเดียวเกือบ ๒ เดือน ในขณะที่กรุงเทพฯเงียบเหงาไร้การเคลื่อนไหว ทุกอย่างปิด งด มีระยะห่าง มีความกลัว และความหวาดระแวง ผมจำได้ว่าผมแทบไม่ได้คุยกับใครเลย แม้แต่คนแปลกหน้า แต่ละวันคือความยากลำบาก เงียบ เหงา และหดหู่
เมื่อความเครียดขึ้นสูง ผมเริ่มนอนไม่หลับ กรดไหลย้อนกำเริบหนักมาก มีคืนหนึ่งกรดไหลย้อนขึ้นกลางดึก ท้องผมบวม แน่นหน้าอก จุกคอ หายใจไม่ออก ผมต้องทุบหน้าอกแต่ก็ไม่หาย ผมไม่เคยกลัวตาย วันนั้นผมคิดว่าอดทนเดี๋ยวก็หาย แต่ก็ไม่หาย ตอนนั้นผมคิดว่าถ้าไม่หายก็ขอตาย ผมจึงมานั่งสมาธิ เพราะในใจคิดถ้าตายก็ขอตายอย่างสงบ ผมนั่งได้สักพัก อาการท้องบวมคลายลง แน่นหน้าอกน้อยลง และหายใจได้ปกติ ผมนั่งต่อไปก็คิดทบทวนชีวิต ภาพความทรงจำตอนตาจะเสียก็หวนมา ตาผม
เสียเพราะเป็นถุงลมโป่งพอง ก่อนเสียคือหัวใจตาโตแล้ว หายใจเองได้ลำบาก แต่ก่อนตาจะเสีย ลูก ๕ หลาน ๖ เหลน ๒ เกือบทุกคนมานอนเฝ้าตากันเต็มบ้าน ทั้งในห้องนอน ในบ้าน เพื่อจะอยู่กับตาในวาระสุดท้าย ผมก็เป็นหนึ่งในหลานที่นอนเฝ้า หลังจากรำลึกได้ผมก็ร้องไห้
จากเหตุการณ์คืนนั้น ความคิดว่าอยากมีครอบครัวผมรุนแรงขึ้น ผมอยากมีลูกหลาน ไม่อยากอยู่ หรือตายคนเดียว จากที่เชื่อมั่นว่าผมอยู่คนเดียวได้ดี ไม่ต้องการใคร และมีความสามารถในการอยู่คนเดียวสูง มันหายไปเลย หายแบบทุกวันนี้ผมกู้กลับมาไม่ได้ ผมไม่สามารถนอนคอนโดคนเดียวได้เกิน ๒ อาทิตย์ ความเหงา ความกลัวการโดดเดียวมีกำลังมากเกินการควบคุมของผมในตอนนี้
๒ ปีหลังคืนนั้นผมพยายามหาแฟน อยากมีครอบครัว ผมเริ่มต้นจีบผู้หญิงอีกครั้ง และผมก็ล้มเหลวทั้งหมด ๔ ครั้งในรอบ ๒ ปี ทุกครั้งที่ล้มเหลว ผมดิ่งทุกครั้ง ด้วยความโหยหา เจอใครที่ใช่ก็ทุ่มหมดใจ ใจร้อน รุกหนัก ความอดทนต่ำ รอคอยไม่ได้ พอล้มเหลวก็โทษตัวเอง
ความจริงที่ผมควรยอมรับคือผมไม่พร้อมจะมีแฟน หรือจีบใคร เพราะแม้แต่ความรักที่ผมจะมีให้ตัวเองผมยังขาด ผมอ่อนแอแม้จะให้ความรักตัวเอง อ่อนแอขนาดที่จะอยู่คนเดียวให้มีความสุขยังทำไม่ได้ แล้วผมหรือสมควรจะมีใคร ตอนนี้ผมพยายามเรียกความมั่นใจ เรียกตัวตนเมื่อ ๑๐ ปีที่แล้วกลับคืนมา แต่ยังงมหาอยู่ เศร้า ทั้งหมดที่กล่าวมาจุดเปลี่ยนเพราะคืนนั้นคืนเดียวที่ผมเหมือนจะตาย
หลังโควิด ๑๙ ใครเจอจุดเปลี่ยนสำคัญในชีวิตอะไรบ้าง แลกเปลี่ยนกันครับ?
เมื่อความเครียดขึ้นสูง ผมเริ่มนอนไม่หลับ กรดไหลย้อนกำเริบหนักมาก มีคืนหนึ่งกรดไหลย้อนขึ้นกลางดึก ท้องผมบวม แน่นหน้าอก จุกคอ หายใจไม่ออก ผมต้องทุบหน้าอกแต่ก็ไม่หาย ผมไม่เคยกลัวตาย วันนั้นผมคิดว่าอดทนเดี๋ยวก็หาย แต่ก็ไม่หาย ตอนนั้นผมคิดว่าถ้าไม่หายก็ขอตาย ผมจึงมานั่งสมาธิ เพราะในใจคิดถ้าตายก็ขอตายอย่างสงบ ผมนั่งได้สักพัก อาการท้องบวมคลายลง แน่นหน้าอกน้อยลง และหายใจได้ปกติ ผมนั่งต่อไปก็คิดทบทวนชีวิต ภาพความทรงจำตอนตาจะเสียก็หวนมา ตาผม
เสียเพราะเป็นถุงลมโป่งพอง ก่อนเสียคือหัวใจตาโตแล้ว หายใจเองได้ลำบาก แต่ก่อนตาจะเสีย ลูก ๕ หลาน ๖ เหลน ๒ เกือบทุกคนมานอนเฝ้าตากันเต็มบ้าน ทั้งในห้องนอน ในบ้าน เพื่อจะอยู่กับตาในวาระสุดท้าย ผมก็เป็นหนึ่งในหลานที่นอนเฝ้า หลังจากรำลึกได้ผมก็ร้องไห้
จากเหตุการณ์คืนนั้น ความคิดว่าอยากมีครอบครัวผมรุนแรงขึ้น ผมอยากมีลูกหลาน ไม่อยากอยู่ หรือตายคนเดียว จากที่เชื่อมั่นว่าผมอยู่คนเดียวได้ดี ไม่ต้องการใคร และมีความสามารถในการอยู่คนเดียวสูง มันหายไปเลย หายแบบทุกวันนี้ผมกู้กลับมาไม่ได้ ผมไม่สามารถนอนคอนโดคนเดียวได้เกิน ๒ อาทิตย์ ความเหงา ความกลัวการโดดเดียวมีกำลังมากเกินการควบคุมของผมในตอนนี้
๒ ปีหลังคืนนั้นผมพยายามหาแฟน อยากมีครอบครัว ผมเริ่มต้นจีบผู้หญิงอีกครั้ง และผมก็ล้มเหลวทั้งหมด ๔ ครั้งในรอบ ๒ ปี ทุกครั้งที่ล้มเหลว ผมดิ่งทุกครั้ง ด้วยความโหยหา เจอใครที่ใช่ก็ทุ่มหมดใจ ใจร้อน รุกหนัก ความอดทนต่ำ รอคอยไม่ได้ พอล้มเหลวก็โทษตัวเอง
ความจริงที่ผมควรยอมรับคือผมไม่พร้อมจะมีแฟน หรือจีบใคร เพราะแม้แต่ความรักที่ผมจะมีให้ตัวเองผมยังขาด ผมอ่อนแอแม้จะให้ความรักตัวเอง อ่อนแอขนาดที่จะอยู่คนเดียวให้มีความสุขยังทำไม่ได้ แล้วผมหรือสมควรจะมีใคร ตอนนี้ผมพยายามเรียกความมั่นใจ เรียกตัวตนเมื่อ ๑๐ ปีที่แล้วกลับคืนมา แต่ยังงมหาอยู่ เศร้า ทั้งหมดที่กล่าวมาจุดเปลี่ยนเพราะคืนนั้นคืนเดียวที่ผมเหมือนจะตาย