มีเด็กคนนึงคับเขาทิ้งทุกอย่างอย่างการเรียนการใช้ชีวิตทุกอย่างเพื่อลดภาระครอบครัวเเต่ทุกอย่างที่เด็กคนนั้นทำไปผลลัพมันกลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตี..เลยทุกอย่างมันโถมเข้ามาหมดปัญหาเล็กๆจนปัญหาที่ใหญ่เกินจะรับไหวเเต่เด็กคนนั้นก็เก็บไว้มาตลอดเเบกรับด้วยตัวคนเดียวมาตลอดจนกลายเป็นเด็กเก็งตัวชอบอยู่ในห้องไม่ออกไปพบผู้คนหากไม่จำเป็นด้วยปัญหาที่เยอะเเละไร้ผู้คนที่ไว้ใจเเละปรึกษาเขาก็ทนมาตลอดจนตอนนี้กว่าจะถึงปัจจุบันปัญหาต่างๆนาๆเพิ่มขึ้นทำให้เด็กคนนั้นเหนื่อยเกินหมดกำลังใจเบื่อทุกอย่างไปหมดไม่อยากทำอะไรเลยเเม้เเต่จะร้องไห้ก็ร้องไม่ได้เด็กคนนั้นทรมานมากมันเเน่นหน้าอกมันหาที่ลงไม่ได้ไม่รู้ต้องทำไงต่อไม่รู้ต้องรู้สึกยังไงการยิ้มคือเป็นเรื่องที่เหนื่อยสุดเมื่อออกไปเจอผู้คนเเน่นอนเด็กคนนั้นก็ทำตัวเหมือนไม่มีอะไรปกติหัวเราะคุยกันให้คำปรึกษาคนอื่นได้เเก็ปัญหาคนอื่นได้เเต่ตอนกลับบ้านมาเด็กคนนั้นก็เหนื่อยโครตๆเหนื่อยสุดๆจนมาถึงตอนนี้เด็กคนนั้นก็เริ่มที่จะนอนไม่หลับตอนกลางคืนเพราะว่าในหัวมันคิดมากเกินไปคิดหลายเรื่องคิดจนอธิบายไม่ถูกเหมือนกันมันเป็นได้อาทิตนึงล้ะเเต่หลายๆคนก็ถามเด็กคนนั้นน้ะทำงานเเค่นั้นเหนื่อย
เหรอเด็กคนนั้นไม่ตอบอะไรเเค่ยิ้มเเล้วตอบคับเเค่นั้นเเละตอนนี้เด็กคนนั้นก็มีความคิดที่ไม่อยากอยู่ไม่อยากใช้ชีวิตเเบบนี้เเล้วมันเหนื่อยปวดหัวหนักหัวอยากนั่งเฉยๆอยากหลับสนิทอยากนอนสัก2วันโดยไม่ตกใจตื่นไม่คิดมากตอนนอน มันเป็นเเบบนี้มา2ปีล้ะมั้งส่วนที่คิดมากนอนไม่หลับนี้สักอาทิตนึงล้ะม้ะที่เล่ามาเด็กคนนั่นคือผมเองเเหละ5555เฮ้ออยากหาหมอเเต่โดนด่าสำออยโครตเหนื่อยคับพี่ๆถ้าเล่าทั้งหมดผมคงดิ่งทะลุเเกนโลกเเน่เเค่ย้อนอ่านผมก็เเน่นหน้าอกเเล้วอยากจะร้องขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านน้ะคับขอให้มีความสุขๆมากกๆ