สวัสดีค่ะ จากหัวข้อเลยนะคะคือเราไม่อยากมีเพื่อนสนิทแล้วค่ะ ที่ใช้คำว่า'แล้ว'ก็เพราะว่าในตอนนี้เรายังมีเพื่อนที่ในสมองเรายังตั้งให้คนนี้มีป้ายชื่อติดว่าเป็นเพื่อนสนิทอยู่ค่ะ ขอย้อนกลับไปในช่วงวัยประถม1นะคะ ในช่วงนั้นเรารู้สึกโดดเดี่ยว เราเคยมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงแต่เหตุผลที่สนิทก็เพียงเพราะว่า เราเป็น2คนที่ต่อจากอนุบาลเลยรู้จักกันอยู่แล้ว ความสนิทแบบนี้อยู่ได้ไม่นานค่ะ ยังไม่ทันขึ้นป.2ก็เลิกสนิทกันละ ก็อยู่โดดเดี่ยวตั้งแต่นั้นมา เพื่อนที่รู้จักน่ะมีนะ แต่เพื่อนเดินกินข้าว คุยเล่น เที่ยวด้วยกัน นั่งเรียนด้วยกัน ปรึกษากันได้น่ะไม่มีค่ะ จนกระทั่งป.4 มีเพื่อนชายคนนึงไม่รู้อะไรเราไม่เคยพูดอะไรกันด้วยซ้ำแต่จู่ๆดันเข้ามาคุยด้วยเฉย ด้วยตอนนั้นเราไม่มีเพื่อนแล้วเราเลยรู้สึกดีกับเขา หลังจากนั้นเราก็มักจะตามเขาต้อยๆ เขาเล่นเกมอะไรเราก็โหลดมาเล่นตามหมด สนุกนะคะตอนนั้น แต่อย่างว่าแหละค่ะ เพราะเราเป็นฝ่ายตามเขาอยู่ฝ่ายเดียว แรกๆเขาก็ใจดี มาคุยกับเรา แต่หลังจากนั้นเขาก็เหมือนจะเริ่มเบื่อเรา ทิ้งเราไปหาพวกเพื่อนๆผู้ชายของเขา ก็นะ เด็กผู้ชายก็มักจะเข้ากับเด็กผู้ชายได้มากกว่าอยู่แล้ว ก็นั่นแหละค่ะ โดดเดี่ยวอีกแล้ว ชีวิตกลับมาเป็นเหมือนเดิม จนถึงจบป.6ก็ไม่ต้องเสียแรงมานั่งร้องไห้ร่ำลาเพื่อนสนิทให้เสียเวลาเหมือนที่คนอื่นทำกันอยู่รอบๆตัวเรา แต่ไม่รู้ทำไม มันเหงา อ้างว้างก็ไม่รู้

พอขึ้นมัธยม1 เหมือนโชคจะเข้าข้าง เราได้เจอเพื่อนที่เข้ากับเราได้ดีมากตั้งแต่วันแรกที่เปิดเรียนเลย เราสนิทกันมากไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เขาเป็นคนที่รู้สึกว่าคุยได้ กวนได้ เรียนก็พอๆกัน เทอม1เป็นอะไรที่มีความสุขมากนะแต่ขึ้นเทอมสองนี่สิ เปิดเทอมที่2มา ตอนแรกก็ปกติดี คุยกันปกติ แต่มันเริ่มมีบุคคลที่สามเข้ามา ในที่นี้ขอแทนเพื่อนสนิทว่าa และบุคคลที่สามว่าbนะคะ bเนี่ยเขาเป็นเด็กที่มักโดนคนในกลุ่มตัวเองแกล้ง bเลยเลือกจะปลีกตัวออกมา เขานั่งข้างหน้าเราจู่ๆเขาก็ชวนเราคุย ถามไถ่นู่นนี่นั่น เราก็คุยด้วยปกติถามมาก็ตอบไป bเขาเริ่มตามเรากับaเหมือนอยากไปกินข้าวด้วยไปเรียนด้วย bเขาก็ชวนaคุยนะ aก็แบบตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ไปเราก็แอบยิ้มสงสัยยังเข้ากันไม่ค่อยได้ เราเลยพยายามสร้างความสัมพันธิ์ขึ้นมาให้อยู่กันเป็นสามหน่อ จนในที่สุดพวกเราก็สนิทกันจนได้ มันเป็นช่วงดีๆระยะสั้น แต่ไม่ใช่หลังจากนี้ค่ะ

มีวันนึงเราป่วยกระทันหันไม่มาโรงเรียน1วัน แค่ระยะสั้นๆเหมือนone day miracleเรากลับมาตอนแรกก็ทักทายaกับbปกติแต่รู้สึกว่ามันแปลกไปaทักเรามาแบบเก้ๆกังๆแล้วก็หันไปทางอื่นส่วนbก็ไม่ได้ทักเรา และทั้งวันมันก็เปลี่ยนไป เขาสองคนเริ่มเดินตีคู่กันชวนคุยโดยปล่อยทิ้งเราไว้ข้างหลังไม่ก็ให้เราเดินนำหน้า ช่วงที่เรียนaจะนั่งข้างเราและbจะนั่งหน้าเรา พวกเขาชอบหันมาคุยกันแจ้วๆนอกจากบังกระดานแล้วเสียงรบกวนคนจะเรียนแล้ว ก็ที่ว่าพวกเขาดูเหมือนไม่เห็นหัวเราที่นั่งอยู่ระหว่างพวกเขาเลย จากที่ตัวติดกันตลอดเวลา ช่วงพักเที่ยงก็กลายเป็นว่าaและbบอกว่าเออเฮ้ยเธอแยกไปซื้อข้าวเลยแล้วก็เดินตีคู่ออกไปค่ะ เราชวนaคุยอะไรจะไม่ค่อยหันหรือไม่ก็เมินเรา เรานอยด์ละแต่ทำอะไรไม่ได้จนผ่านไปนานวันเข้าจากวันเป็นเดือนจนผ่านมาแล้วหลายเดือนเราเริ่มชินกับอะไรแบบนี้แล้ว คือมันปลงแล้วอะ คือถ้าจะทิ้งคือตัดไปเลยมันก็ไม่ได้ เพราะเรานั่งใกล้กันบรรยากาศมันจะกระอักกระอ่วน แต่aมันก็ยังมีกระจิตกระใจหันมาเช็กเรานะว่ายังอยู่เปล่าที่"ข้างหลัง"มันเนี่ย จนมาถึงช่วงสอบปลายภาคจบม.1วันแรกที่สอบเรามาด้วยรถรร.ส่วนaกับbจะมาเช้ากว่า เราเดินไปแล้วเหมือนจะมองผ่านaไปมั้ง เราหาaไม่เจอ เราก็เออไม่เป็นไรหรอกพวกนั้นคงไปเดินด้วยกันกับbอยู่อะไรงี้(โดนทิ้งจนชินแล้ว555)aสอบห้องเดียวกับเราส่วนbสอบคนละห้องเราก็นั่งอ่านหนังสือรอ จนเขาเรียกให้ไปเข้าแถวเคารพธงชาติ เราเห็นaกับbเดินมาอยู่เงียบๆ หน้าเราเราก็ถามว่าเฮ้ยไปไหนมาอะทำไมหาไม่เจอ aก็บอกว่าไปนั่งเล่นกับbที่หน้าห้องสอบbมา เเล้วก็บอกว่าเออเห็นเราเดินผ่านพวกมันไปด้วยเฉียดหน้าพวกมัน เราก็ถามประมาณแบบทำไมไม่เรียกเลยวะ555+ แล้วพวกมันก็เงียบไป ไม่ตอบเรา ในใจตอนนั้นคือแบบ เอ้า ทำไมทำงี้อะ ทำไมไม่เดินมาตามอะหรืออย่างน้อยสะกิดเรียกหน่อยก็ได้ ค่อนข้างน้อยใจเลยค่ะ ช่วงกลางวันเราก็นั่งดื่มนมอยู่บนอาคารเพราะอยากมีเวลาอ่านหนังสือ พวกนั้นก็เดินกันไปกินข้าวข้างล่างไม่ชวนเรา ช่วงเย็นก็ยังเดินกับพวกมันเหมือนเดิมดูเหมือนวันนี้ เราจะได้เดินนำหน้าแฮะ(ไม่ต่างกับเดินตามหลังเลย) ได้ยินเสียงพวกเขาคุยกันเจื้อยแจ้ว คุยเรื่องที่เราไม่รู้เรื่องอย่างออกรส จู่ๆน้ำตาเราก็รื้นขึ้นมาเลยค่ะ เราเลยต้องแบบเออแยกกันแล้วนะจะเอากระเป๋าไปวางบนรสโรงเรียน aก็มีรั้งมือถามว่าเอ้าไม่ไปด้วยกันแล้วหรอ ตอนนั้นน้ำตาเราใกล้จะไหลแล้ว เราก็โกหกโง่ๆไปว่าแบบ เออรถมันใกล้จะออกแล้วมั้งวันสอบรถน่าจะออกไวกว่าปกติ แล้วเราก็เดินหันหลังไป เดินไปน้ำตาไหลไป เราก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันค่ะ แต่มันรู้สึกเจ็บแล้ว ไม่ไหวแล้ว ไม่อยากมีเพื่อนสนิทแล้ว ใครมีประสบการณ์ช่วยแนะนำหน่อยได้ไหมคะ หรือเราแค่โชคร้ายมาเจอคนที่เข้ากันไม่ได้ หรือเราผิดพลาดที่รับbเข้ากลุ่ม หรือผิดที่เราอ่อนแอเกินไป หรือเราไม่ควรมีเพื่อนสนิทแล้ว ทำยังไงดีคะ ทำไมแค่เรื่องเพื่อนไร้สาระถึงทำให้เราต้องเสียน้ำตาด้วยคะ เราก็กัวด้วยว่าถ้าเราขึ้นม.2แล้วถ้าต้องกลับมาอยู่ห้องเดียวกันทั้งสามคน จะต้องทนทรมาณอีกมั้ย หรือถ้าเจอคนใดคนนึงมันจะอึดอัดไหม ก็ได้แต่ภาวนาว่าขอให้พวกนั้นสองคนได้อยู่ห้องเดียวกันสมหวัง แล้วเราก็ได้แยกออกมาอยู่ห้องอื่น หรือแยกกันให้จบๆไปเลย)