นางสาวจนจนมากมาที่กระต๊อบข้ามไปกองเพื่อขออาศัยอยู่
น้าหญิง "เห็นว่าเป็นหลานปู่ที่เสียไปหรอกนะ เลยให้มาอาศัยอยู่ได้"
จนจนมาก "ปู่ตายไปแล้วเจ้าจะตอกย้ำไรอีกนัก"
น้าหญิง "ไม่งั้นก็ไม่รู้กันดิ เดี๋ยวเราไปจัดเตรียมเสื้อผ้าก่อน ลูกสาวเราต้องไปเข้าค่ายวันพรุ่งนี้"
จนจนมาก "น่ะ อีกละ จะพูดเยิ่นเย้อไปอีกทำไมใครอยากรู้"
น้าหญิง "เดี๋ยวคนไม่รู้ว่ามีลูกสาวไง"
แล้วลูกสาวก็เข้ามา
ลูกสาว "อ้อ เนี่ยเหรอจนจนมากที่จะมีอยู่กระต๊อบร่วมกับพวกเรา ผิวพรรณท่าทางการแต่งตัวดูก็รู้เลยว่ามาจากบ้านนอก"
จนจนมาก "เราภูมิใจกะสิ่งนี้"
ลูกสาว "ก็ดีแล้วล่ะนะ ไปเรียนก็อย่าทำไรเชย ๆ ให้อับอายคนอื่นได้ว่าอาศัยอยู่กระต๊อบข้ามไปกองนี่ละกัน"
จนจนมาก "สนทนากันแป๊บเดียวก็มาสั่งกันละ ไร้มารยาทจริง ๆ"
2 วันต่อมา นางสาวจนจนมากก็นั่งรถของใจมารเพื่อไปโรงเรียน
ใจมาร "เรียนวันแรกสินะ"
จนจนมาก "ใช่ เบื่อ ทำงานก็เบื่อ แก่ก็เบื่อ เมื่อไหร่จะตายซักที"
ใจมาร "เราก็เบื่อ แต่เรามีวิธีแก้เบื่อ ยังไงอยากรู้ไม๊?"
จนจนมาก "ให้ไวเบย"
ใจมารเลยขับไปที่โรงพยาบาล ที่นั่นมีใจม้วยที่พิการรักษาตัวอยู่
ใจม้วย "วันนี้พี่ใจมารมาเยี่ยมอ่อ แน่ะ พาภรรยามาบ่วย"
ใจมาร "ทะลึ่งละ นี่จนจนมาก เพิ่งมาอยู่กระต๊อบข้ามไปกองนี่เอง"
จนจนมาก "ใช่ ใครจะอยากแต่งกะใจมาร ต้องเจอทุกวันมีหวังพะอืดพะอมตาย"
ใจม้วย "อย่างว่าอะนะ เรายังเสียใจอยู่ทุกวันนี้เบยที่เกิดมาเป็นน้องของใจมารเนี้ย"
จนจนมาก "ทะเลาะกันไปตามสบายนะ แต่บอกมาก่อนว่าวิธีแก้เบื่อคือไร"
ใจมาร "ได้ วิธีแก้เบื่อคือตบหัวน้องเล่นไง"
ใจมารก็ตบหัวใจม้วย ตบแล้วก็ตบอีก
ใจมาร "ยิ่งตบยิ่งมันจริง ๆ จนจนมากก็มาตบด้วยกันดิ"
ใจม้วย "ตบไรก็มีเยอะแยะ ไมมาตบหัวเรางี้"
จนจนมาก "โถนึกว่าไร นี่เราทำบ่อยมาก จริง ๆ แล้วมีที่ดีกว่านี้อีก"
ใจมาร "ทำมา"
นางสาวจนจนมากก็หยิบหลุมดำกระปุกมาดูดใจม้วยหายเข้าไป
จนจนมาก "เนี่ยเงี้ย แต่ข้อเสียคือทำได้แค่ครั้งเดียว"
ใจมาร "เจ้าโหดร้ายมาก ปู่ที่ตายไปก็ฝีมือเจ้าด้วยสินะ"
จนจนมาก "โมเมมามาก กรณีปู่เราไม่เกียวนา ถ้าย่าก็ว่าไปอย่าง"
นางสาวจนจนมากก็โดนติดคุก 80 ปีต่อมาก็พ้นโทษ
ใจมาร "ออกจากคุกมาแล้วก็เปิดพินัยกรรมของปู่กันได้เสียที"
ทนาย "พินัยกรรมว่าว่า กระต๊อบข้ามไปกองจะยกให้จนจนมาก"
น้าหญิง "พวกเราก็จะต้องถูกไล่ออกจากกระต๊อบงั้นดิ งั้นไปเก็บข้าวของก่อนละกัน"
จนจนมาก "ให้ไวเลย ทุกคน"
นิทานก่อนนอน 100
น้าหญิง "เห็นว่าเป็นหลานปู่ที่เสียไปหรอกนะ เลยให้มาอาศัยอยู่ได้"
จนจนมาก "ปู่ตายไปแล้วเจ้าจะตอกย้ำไรอีกนัก"
น้าหญิง "ไม่งั้นก็ไม่รู้กันดิ เดี๋ยวเราไปจัดเตรียมเสื้อผ้าก่อน ลูกสาวเราต้องไปเข้าค่ายวันพรุ่งนี้"
จนจนมาก "น่ะ อีกละ จะพูดเยิ่นเย้อไปอีกทำไมใครอยากรู้"
น้าหญิง "เดี๋ยวคนไม่รู้ว่ามีลูกสาวไง"
แล้วลูกสาวก็เข้ามา
ลูกสาว "อ้อ เนี่ยเหรอจนจนมากที่จะมีอยู่กระต๊อบร่วมกับพวกเรา ผิวพรรณท่าทางการแต่งตัวดูก็รู้เลยว่ามาจากบ้านนอก"
จนจนมาก "เราภูมิใจกะสิ่งนี้"
ลูกสาว "ก็ดีแล้วล่ะนะ ไปเรียนก็อย่าทำไรเชย ๆ ให้อับอายคนอื่นได้ว่าอาศัยอยู่กระต๊อบข้ามไปกองนี่ละกัน"
จนจนมาก "สนทนากันแป๊บเดียวก็มาสั่งกันละ ไร้มารยาทจริง ๆ"
2 วันต่อมา นางสาวจนจนมากก็นั่งรถของใจมารเพื่อไปโรงเรียน
ใจมาร "เรียนวันแรกสินะ"
จนจนมาก "ใช่ เบื่อ ทำงานก็เบื่อ แก่ก็เบื่อ เมื่อไหร่จะตายซักที"
ใจมาร "เราก็เบื่อ แต่เรามีวิธีแก้เบื่อ ยังไงอยากรู้ไม๊?"
จนจนมาก "ให้ไวเบย"
ใจมารเลยขับไปที่โรงพยาบาล ที่นั่นมีใจม้วยที่พิการรักษาตัวอยู่
ใจม้วย "วันนี้พี่ใจมารมาเยี่ยมอ่อ แน่ะ พาภรรยามาบ่วย"
ใจมาร "ทะลึ่งละ นี่จนจนมาก เพิ่งมาอยู่กระต๊อบข้ามไปกองนี่เอง"
จนจนมาก "ใช่ ใครจะอยากแต่งกะใจมาร ต้องเจอทุกวันมีหวังพะอืดพะอมตาย"
ใจม้วย "อย่างว่าอะนะ เรายังเสียใจอยู่ทุกวันนี้เบยที่เกิดมาเป็นน้องของใจมารเนี้ย"
จนจนมาก "ทะเลาะกันไปตามสบายนะ แต่บอกมาก่อนว่าวิธีแก้เบื่อคือไร"
ใจมาร "ได้ วิธีแก้เบื่อคือตบหัวน้องเล่นไง"
ใจมารก็ตบหัวใจม้วย ตบแล้วก็ตบอีก
ใจมาร "ยิ่งตบยิ่งมันจริง ๆ จนจนมากก็มาตบด้วยกันดิ"
ใจม้วย "ตบไรก็มีเยอะแยะ ไมมาตบหัวเรางี้"
จนจนมาก "โถนึกว่าไร นี่เราทำบ่อยมาก จริง ๆ แล้วมีที่ดีกว่านี้อีก"
ใจมาร "ทำมา"
นางสาวจนจนมากก็หยิบหลุมดำกระปุกมาดูดใจม้วยหายเข้าไป
จนจนมาก "เนี่ยเงี้ย แต่ข้อเสียคือทำได้แค่ครั้งเดียว"
ใจมาร "เจ้าโหดร้ายมาก ปู่ที่ตายไปก็ฝีมือเจ้าด้วยสินะ"
จนจนมาก "โมเมมามาก กรณีปู่เราไม่เกียวนา ถ้าย่าก็ว่าไปอย่าง"
นางสาวจนจนมากก็โดนติดคุก 80 ปีต่อมาก็พ้นโทษ
ใจมาร "ออกจากคุกมาแล้วก็เปิดพินัยกรรมของปู่กันได้เสียที"
ทนาย "พินัยกรรมว่าว่า กระต๊อบข้ามไปกองจะยกให้จนจนมาก"
น้าหญิง "พวกเราก็จะต้องถูกไล่ออกจากกระต๊อบงั้นดิ งั้นไปเก็บข้าวของก่อนละกัน"
จนจนมาก "ให้ไวเลย ทุกคน"