เราไม่มีพ่อแม่ พอยายเสียน้าเลยให้มาอยู่ด้วย นี่ก็หลายปีละ เราไม่มีพื่นที่ส่วนตัว ไม่มีเวลาส่วนตัวเลย นั่งเฉยๆก็ถูกมองว่าขี้เกียจไม่ทำอะไรเลย
พอช่วยทำงานบ้านก็บอกว่าไม่ต้อง ให้แม่บ้านทำ
(เพราะเขามีแม่บ้านอยู่1คน)
แต่ลูกๆเขาก็จะคอยแขวะเรา ประมานว่าไม่ทำอะไรเลยนะ เรากับลูกน้าก็โตมาด้วยกันนะแต่เราพึ่งย้ายมาอยู่ด้วยตอนโตแล้ว
เรารู้สึกเหมือนเป็นเบ้ลูกเขาเพราะต้องอาศัยเขา มันน่าหนักใจ
ช่วงแรกๆที่มาอยู่อยู่บ้านน้าคือเราช่วยทุกอย่างเลยนะเพราะเกรงใจเขามาก   ลูกๆเขาไม่เอาอะไรเลย เราตามเก็บกวาดให้ตลอด แต่คือเขาไม่มองตรงนั้นเลย
จนเรารู้สึกทำดีไม่ได้ดีเลย ใจจริงไม่ได้หวังอะไร แค่ไม่มองเราขี้เกียจก็พอ ตอนเราทำก็ดีแหละ แต่พอนั่งพักหรือนั่งเฉยๆพวกเขาจะมีอาการ แบบอันนั้น รกอะ อันนี้รกอะ ซึ่งเป็นเพราะลูกน้าสาวทำอะไรไม่เคยเก็บ กินก็ไม่เก็บ ถอดเสื้อผ้าก็กองไว้ตลอด
หลังๆมานี้เราเลยตัดสินใจว่า จะไม่ช่วยอะไรแล้ว
จริงๆทำแบบนี้เรารู้ว่ามันไม่ดีหรอก
แต่ก็ไม่ไหวอะ เครียดจริงๆ คือบ้านที่อยู่คนเยอะอะ คนนั้นพูดอย่าง คนนี้พูดอย่าง
คือเราหนักใจมากอะ แล้วตอนนี้ตัดสินใจจะออกไปใช้ชีวิตข้างนอก แต่ก็กลัวการต้องไปใช้ชีวิตเอง แต่จริงๆเราทำงานข้างนอกได้ แต่แค่ไม่กล้าออกไปเช่าห้องอยู่ตัวคนเดียวแค่นั้น อยากจะมาขอคำแนะนำ ขอกำลังใจหน่อยค่ะ เครียดมากๆเลยค่ะ