ตามหัวข้อเลยค่ะ 

คือขอออกตัวก่อนเลยนะคะว่า หนูไม่ใช่คนบ้านะคะ หนูมีสติครบทุกอย่าง รู้สึกตัวทุกอย่างว่ากำลังทำอะไร 
หนูอยากรู้ว่าอาการคุยคนเดียวผิดปกติไหม เดี๋ยวจะบอกให้ฟังว่าอาการที่คุยคนเดียวเป็นอย่างไร
หนูเป็นคนที่ชอบจินตนาการเป็นเหตุการ์ณต่างๆ เเล้วเอาตัวเราเข้าไปอยู่เหตุการณ์นั้นๆ เราก็จะเริ่มสมมุติว่าคนข้างหน้าเราเป็นใคร ก็คือจินตนาการคนอยู่ตรงหน้าเรา เราก็คิดว่าเรามีอีกคนนึง ที่ไร้ตัวตน  เเล้วก็จะพูดในเรื่องที่เราอยากพูด เเต่ไม่ได้พูดเสียงดัง จะพูดเเต่ไม่มีเสียง เวลาที่อยู่คนเดียว ก็จะเป็นเเบบนี้( ไม่ค่อยบ่อย ) ก็จะคุยคนเดียวเเบบนี้นานพอสมควร  เเต่ก็รู้ตัวดีนะว่าขณะนั้นตัวเองกำลังพูดคนเดียว เเละก็รู้ตัวว่าเรากำลังพูดเรื่องอะไร รู้ตัวทุกอย่าง มีสติ ไม่ได้เฟิ่นเฟ้อเลย  พอเราคุยคนเดียวจบ เราก็จะรู้สึกโล่ง เหมือนมีใครรับฟังเรา เเต่จริงๆ เราพูดคนเดียว

ขอบอกก่อนนะคะ หนูเป็นคนชอบเล่าเรื่อง ให้เพื่อนฟัง เวลาอยู่โรงเรียน เเต่ตอนนี้หนูไม่ได้เรียนเเล้วมีปัญหาทางการเงินนิดหน่อย เลยไม่ค่อยมีเพื่อน บางเรื่องเราก็ไม่กล้าคุยกับผู้ใหญ่ เพราะบางอย่างเราพูดอะไรไป เขาจะตอบกับมาเป็นคำด่าบ้าง ไม่อยากรับฟังเรา หรือ เมิน ไม่ค่อยให้ความสนใจในเรื่องที่เราจะพูด บางเรื่องเราพูดในทัศนคติที่เปลี่ยนไป เเต่ผู้ใหญ่ยังยึดติดกับทัศนคติเดิมๆ เลยมีการขัดเเย้งกัน เราเลยไม่ค่อยจะได้คุยกับผู้ใหญ่ (พ่อเเม่ญาติพี่น้อง) 
เป็นช่างพูด ช่างคิด มีเรื่องอะไรก็จะพูดเปิดกว้าง หยิบเรื่องนั้นเรื่องนี้มาพูดเเลกเปลี่ยนกันกับเพื่อน เเต่ตอนนี้ไม่มีเพื่อนมันเลยรู้สึกเเปลก ตามนั้นเลยค่ะ พี่ๆเพื่อนๆ ช่วยบอกหน่อยได้ไหมคะ ว่าเราจะออกเเนวบ้ารึป่าวที่คุยคนเดียว