เรื่องมีอยู่ว่าเราชอบที่จะคุยกับตัวเองมาก ซึ่งการคุยกันตัวเองของเราก็มีหลายระดับ ระดับ1 คือคุยเเบบคิด อยุ่ในหัวคนเดียว อันนี้ปกติ ระดับ2 คือคุยอยู่ในหัว เเต่คุยเหมือนมีตัวเรา2คน อันนี้เราว่าก็ปกติ เเละระดับ3 ที่เราคิดว่าเริ่มไม่ปกติล่ะคือ ถ้าเราคุยกับตัวเองในตอนที่อยู่ในระดับ2 และเริ่มคุยนานจนเกินไป จะทำให้เราเข้าสู่ระดับ3 ซึ่งเราจะเริ่มจินตนาการว่าเราอยู่ในสถานการณ์ใดสถานการณ์นึง ซึ่งเป็นจริงเเละผ่านไปนานเเล้ว หรือสถานการณ์ที่เรามโนไปเอง เราจะเริ่มคิดว่าตัวเราอยู่ในสถานการณ์นั้น เเละกำลังดำเนินไปตามเรื่องที่คิด สมมติว่าเรากำลังคิดว่าได้คุยกับนายA  ในหัวเราก็จะคิดเเละได้เห็ย ว่าได้คุยกับนายAจริงๆเเบบเห็นภาพเลยอ่ะ เเล้วในโลกความเป็นจริงเราก็พูดออกมาอย่างกับคุยกับใครจริงๆ เเต่ไม่มีนะถ้ามองมาก็จะเห็นเราคุยคนเดียว เเล้วก็จะเริ่มไม่รู้ตัวเองด้วยเหมือนมันเพลินจนลืมอ่ะ เเถมเวลาเราคุยกับตัวเองในระดับ3 เราจะชอบเดินวนไปมาอยู่กับที่เเละคุยออกเสียงอ่ะ เวลาใครมาเห็นก็จะทักเราเเล้วก็มองด้วยสายตาแปลกๆ แม่เราก็เคยเห็นเเล้วทักเราว่าเป็นบ้ารึป่าว อยู่บ่อยๆจนทำให้เราคิดหนักมากเลย เเละเวลาที่เราคุยกับตัวเองประดับ3 ก็ต้องใช้เวลานานมากกว่าจะหยุดคุย บางครั้งก็1-2ชั่วโมงเลย หรือไม่สมมติเราคิดว่าเราคุยกับนายA เเบบในความคิดคือจบบทสนทนาเเล้ว เเต่อาจจะยังไม่จุใจเรา เราก็จะคิดว่าเราคุยกับนายA อีกครั้ง ถ้าจบเเล้วยังไม่จุใจก็จะคิดเเบบเดิมซ้ำๆ จนพอ นี้จึงเป็นเหตุผลที่เราต้องใช้เวลานานมากๆกว่าจะหยุดคิด
  เเต่มันก็มีข้อดีอย่างนึง คือบางครั้งการที่เราคิดอะไรซ้ำๆ ทำให้เราได้เข้าใจอะไรบ้างอย่าง อย่างท่งเเท้ หรือมีทัศนคติที่ดีกว่าคนอายุเดียวกัน บางครั้งก็เพราะคุยกับตัวเองเเบบนี้เลยทำให้เลือกสิ่งที่ดีจริงๆให้กับตัวเองได้ถูกต้อง หรือคิดเเละตัดสินใจอะไรบ้างอย่าง ยันวินาทีสุดท้าย เเละส่วนมากก็คิดถูกด้วย.
  สรุป เราเป็นบ้าจริงไหม หรือมีใครเป็นเเบบเราบ้าง ช่วยที่~