ตามหัวข้อข้างบนเลยค่ะ ท้อกับชีวิตมากตอนนี้อยู่ม.4แล้วเรารู้แล้วแหละว่าจะต่อคณะอะไรแต่ไม่รู้จบมาจะทำอาชีพอะไร รู้สึกชีวิตไม่มีจุดมุ่งหมายเลย ในห้องมีเพื่อนแค่คนเดียวแต่ไม่ได้สนิทอะไรมาก ไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกันเวลาพักเที่ยงเขาก็ไปหาเพื่อนกลุ่มของเขาแล้วเราก็นั่งกินข้าวคนเดียว เอาจริงๆเรามีเพื่อนนะคะ แค่อยู่ต่างห้องพอขึ้นม.4 มาเพื่อนทุกคนก็แยกทางกันมีเพื่อนใหม่กันหมดแล้วทิ้งเราไว้ เวลาเห็นเพื่อนเก่าตัวเองเราก็จะหลบหน้าไม่ก็วิ่งหนีตลอดเพราะไม่อยากให้เขามองว่าเราเป็นไอ้ขี้แพ้ที่ไม่มีเพื่อน ตอนนี้ชีวิตเหมือนกำลังถูกลงโทษเลยค่ะ ชีวิตมันเริ่มแย่ลงๆเรื่อยๆ จนเราไม่รู้แล้วว่าเราจะมีชีวิตไปเพื่ออะไร ถ้าเราตายไปจะมีใครสนใจเราไหม สุขภาพเราก็แย่ลงเหมือนกัน เคยแพลนว่าจะฆตตแต่ก็ทำใจไม่ได้ เราอิจฉาเพื่อนเก่าที่มีเพื่อนใหม่เยอะแยะยกเว้นเราที่โดนขว้างทิ้งเหมือนเศษขยะที่ไร้ค่า

เราควรทำยังไงกับชีวิตดีคะ ไปพบจิตแพทย์ดีไหม