ปล่อยวางไม่ได้เลย เรามีพ่อที่คาดเดาไม่ได้ว่าจะมาในรูปแบบไหนในแต่ละวัน
เรามีแม่ที่อดทนอยู่ได้กับความท๊อกสิกของพ่อ
เรามีน้องที่ก็เหมือนจะเป็นโรคประสาธอยู่หน่อยๆ 
เพื่อนก็มีเพื่อนที่เอาแต่ด่าคนอื่นค่ะ ส่วนเพื่อนที่พอจะดีคือเขาหนีจากคนนี้ไปหมดแล้วค่ะเหลือเราเนี่ยแหละที่ตอนแรกคิดว่าจะทำให้เพื่อนกลับมาคุยกันได้ จนมันไม่ทันแล้วค่ะน่าจะเป็นที่เราด้วยที่ไม่ออกไปแต่แรก มันเลยชินเวลาไปไหนมาไหนกันแค่2คน กลายเป็นว่าเราก็อดทนกับเค้า เค้าก็อดทนกับเรา พอผ่านไปเรื่อยๆก็เลยกลายเป็นว่าอยู่ด้วยกันได้ (แต่เพื่อนก็ไม่หยุดเอาความท๊อกสิกมาใส่เราซะทีอยู่กับคนนี้แล้วเหมือนชีวิตสวิงง่ะ)
จนตอนนี้เราก็เริ่มสงใสตัวเองแล้วจริงๆค่ะ(เคยไปหาหมอหมอเคยบอกนะคะว่าเราไม่ได้เป็นอะไร) ควรทำยังไงดีอะ ออกจากบ้านไปใช้ชีวิตเองเลยดีไหมง่ะ มันคิดมาหลายรอบเกินค่ะ ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยู่บ้านแล้วถึงเหนื่อยขนาดนี้ แต่จริงๆครอบครัวในตอนนี้มันก็เซฟชีวิตเซฟใจเราได้บางเรื่องแหละ เรื่องเงินเรื่องที่นอนที่พัก (อาจจะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบอะมั๊งแต่เหนื่อยอะเหนื่อยมากจริงๆ)
คนรอบตัวเรามันพาเราเครียดหมดเลยง่ะ ถามว่าจะให้เปลี่ยนอะไรในตอนนี้คงไม่ได้ค่ะเพราะเราต้องรออีก 2 ปี จริงๆถึงจะได้ออกจากจุดๆนี้ค่ะ จริงๆคือวางแผนชีวิตไว้ด้วย