ผมขออนุญาติใช้พื้นที่นี้นะครับ มันยาวมาก ผมขอได้ระบายนิดหน่อยก็ยังดีครับ ผมขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านและตอบ ไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ มันยังมีอีกมากทั้งเรื่องลายระเอียดและความซับซ้อน แต่ผมขอเท่านี้ล่ะครับ

สวัสดีครับ ผมอายุ 19 ปี ณ ตอนนี้ ผมเป็นคนที่โง่มากครับ เวลาใครจะให้ทำอะไรก็ต้องย้ำ ต้องพูดหลายๆรอบ และก็ทำผิดด้วยครับถึงจะย้ำก็ตาม
ขี้ลืม ไม่เอาไหน ทำอะไรได้ไม่นานก็ล้มเลิก ผมเคยอยากที่จะเรียนวาดรูปมาก ผมตั้งใจไว้ว่าต้องวาดรูปให้เป็น(แบบวาดสวยเลยอะครับ)แต่พอผ่านไปแป๊บเดี๋ยวก็ไม่ทำอีกเลย ผมผลัดวันประกันพรุ่ง อะไรที่ควรเตรียมตัวก็ไม่ทำมาทำตอนที่สายไปแล้ว เช่น ผมจะไปต่อนายสิบ แต่ผมไม่ติวอะไรเลย ผมรู้ตัวว่าตัวเองแย่มากๆในทุกๆด้าน หน้าตานี่อย่าพูดถึงครับ ผมละอายตัวเองมากเวลาที่มองกระจก ผมเคยมีประสบการณ์ยืนยันว่าหน้าตาแย่มาก คือตอนเด็กโดนเพื่อน ผญ.ที่ผมชอบ รวมถึง ผญ. ที่ผมชอบ บอกว่าตัวเสนียด,อัปลักษณ์ ด้วยครับถึงมันจะนานมากแล้วแต่ ทุกวันนี้ผมยอมรับมันและเจียมตัวเองแล้วครับ ผมไม่กล้าให้ ผญ. แตะตัวผม และผมก็ไม่กล้าเข้าใกล้ ผญ. รวมถึงคนในครอบครัว(แม่,พี่สาว,น้องสาว)บางครั้งด้วยครับ ผมขี้อายมาก ทำงานอะไรแทบไม่ได้ ไม่เป็น งานที่ทำอยู่ผมก็ทำได้แย่มากครับ
ทุกวันนี้ผมมีความคิดอยาก ฆตต. ด้วยนิดหน่อยครับ ผมหาข้อมูลไว้มาก แต่ก็ไม่กล้า กลัวเจ็บแค่อย่างเดียวเลยครับ เรื่องอื่นๆไม่มีแล้ว(ขนาดไม่อยากจะอยู่แล้วยังป๊อดอีกครับ) แต่ผมไม่ได้เป็นโรคอะไรเลยนะครับ ไม่เป็นโรคซึมเศร้าอะไรนั่นด้วย ทุกอย่างนี้ก็คือคร่าวๆที่ผมรู้สึกว่าชีวิตจะเอายังไงกับมันดี
 ผมอยากรู้ว่าถ้าเป็น เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ และคุณสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี ถ้ามีเหตุการณ์แบบนี้จะจัดการกับมันยังไงครับ มีวิธีแก้หรือจัดการมั้ยครับ
 
ขอบคุณอีกครั้งนะครับ