ด้วยความมีปัญหาสุขภาพจิต เก็บตัว ซึมเศร้า ไม่เข้าใจตนเอง ไม่มีคนแนะนำ ไม่สื่อสารกับใคร
ทำให้วัยมัธยมที่ควรจะดีที่สุดนั้น กลับเหงาๆ ไม่จอย ไม่ได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นสดใสแบบที่ควรเป็น

สมัยนั้นความรู้ด้านสุขภาพจิตน้อย ช่องทางการเข้าถึงแผนกจิตเวชที่รพ.รัซใกล้บ้าน เด็กนักเรียนก็ไม่ทราบ อินเทอร์เน็ตองค์ความรู้ในเน็ตก็น้อย สมัย2010

ใครมีปสก.อะไร หรือเสียดายอะไรมาเล่าได้นะ เพราะไปย้อนคิดถึง คือมันดี เพื่อนๆก็ดี การจะมีเพื่อนที่คุยกันรู้เรื่องเข้าใจ แบบนั้นมันน้อยแล้ว
ปสก. ความสดใส ความรับรู้ช่วงนั้นด้วย ที่พร้อมจะพัฒนาเต็มที่ แต่ถูกเบรคด้วยอะไรหลายๆอย่าง ระบบการศึกษา บลาๆๆ