เรื่องมีอยู่ว่าวันนี้เฮียเจ้าของร้านผู้ชายนัดสัมภาษณ์งานแม่กับป้าเราซึ่งเขาจะจ้างคนเพิ่ม และประเด็นมันเกิดต่อจากนี้

คือในขณะที่เราจะเดินเข้าไปในร้านใช่ป่ะแล้วเจอผู้หญิงเจ้าของร้านนางก็ถามว่ามากินก๋วยเตี๋ยวใช่ไหมคะ แล้วเราก็เลยบอกว่าอ๋อไม่ใช่ค่ะนัดคุยธุระกับเฮียมาสัมภาษณ์งาน ที่นี้จากสีหน้ายิ้มแย้มก็คือแบบหน้านิ่งตึงไปเลยคือไม่ต้อนรับแขกเลยอะไรแบบนี้ นางก็ถามใครแนะนำมาคะคือเสียงก็ไม่น่าคุยแล้ว เเม่เราเลยบอกพี่พอค่ะ จากนั้นแม่เราเลยถามว่านั่งรอตรงนี้ได้ไหมคะ นางก็ตอบได้ค่ะ ในขณะที่นั่งรอเราเกรงใจเพราะร้านเขาเป็นคาเฟ่และร้านอาหารเราเลยสั่งเครื่องดื่มมานั่งรอคนละแก้วกับแม่และป้า เพราะเฮียติดสัมภาษณ์อีกกลุ่มอยู่ พอนั่งได้สักแป๊บพี่พอก็เดินมาบอกกลุ่มเราให้ไปนั่งที่อื่นเพราะลูกค้าจะนั่งโต๊ะที่เรานั่ง(เจ้เจ้าของร้านสั่งมา)  เราก็ไปนั่งในคาเฟ่แทน แต่เราเสียความรู้สึกอ่ะเพราะโต๊ะที่นั่งมันไม่ได้มีลูกค้ามานั่งเลย และถ้าตัดเรื่องสัมภาษณ์งานออกเรากับแม่ก็คือลูกค้าอีกกลุ่มนะเพราะสั่งของมากินเหมือนกัน แต่ในขณะที่เรานั่งรอตรงโต๊ะพี่พอก็ถูกเจ้แกต่อว่าต่อหน้าเราและลูกค้าอีก2-3โต๊ะตรงนั้น ความรู้สึกเราคือแบบอะไร คืองงมาก 

มาต่อค่ะ ในขณะที่เราไปนั่งรอในคาเฟ่ประมาณ30-40นาทีได้ แม่เราก็ไปสัมภาษณ์ เราก็นั่งต่อในคาเฟ่แต่มานั่งในส่วนรออาหารแทน แต่ที่เราเสียความรู้สึกคือน้องสาวเจ้าของร้านมองเราด้วยสายตาดูถูกและทำท่าทางคล้ายๆเบะปากใส่ตอนที่เราหันเจอนางพอดี คือตอนแรกเราจะไม่คิดอะไรแล้ว แต่พอเดินขึ้นรถมา ประโยคแรกที่ป้าเราพูดคือทำไมเจ้าของร้านมองพวกเราด้วยสายตาแบบเชิงดูถูกแบบนั้น เราก็เลยได้พูดในสิ่งที่เราเจอกับตัวตอนน้องสาวนางคล้ายทำใส่เราในคาเฟ่ 
📌 เฮียที่สัมภาษณ์งานแม่กับป้าคือคนที่จะเข้ามาดูแลร้านแทนที่เจ้ 
📌 สิ่งที่ไม่ชอบอีกอย่างคือการพูดเหน็บแนมในขณะที่รอสัมภาษณ์
📌 ในส่วนตัวคิดว่าทำงานแลกเงิน เราให้ความสามารถ ไม่ได้ไปขอเงินฟรีๆ ทำไมต้องทำกริยาท่าทางแบบนั้นใส่เรา
📌 แม่เราเลือกที่จะไม่ทำงานที่นั้น เพราะแม่บอกว่าแค่เจอกันครั้งแรกก็รู้สึกแย่แล้วไม่รู้จะทนไปทำงาน 
📌จอแห่ง1ที่ ช เป็นสัญลักษณ์