ก่อนอื่นผมขอแนะนำก่อนนะครับ ผมพึ่งเรียนจบ ผมสัมภาษณ์งานได้ในตำแหน่งวิศวกรที่บริษัท....เป็นที่แรกครับ
วันแรกที่ผมเข้ามาทำงานHr ก็พาผมมาแนะนำตัวที่แผนก ผมก็ทักทายสวัสดีกับพี่ๆทุกคนแล้วก็ไปนั่งที่โต๊ะครับ
ที่ทำงานมีหัวหน้าอยู่3คนครับวิศวกร1คน ชื่อพี่ปอนด์ (นามสมมุติ) เป็นรุ่นพี่ผม2ปี วันที่ผมเข้าออฟฟิศวันแรก
ไม่มีใครคุยกับผมเลยครับ บรรยากาศอึมครึมมากครับ
ผมเลยถามพี่ๆว่ามีงานอะไรให้ผมช่วยไหมครับ พี่เขาก็บอกว่า ไม่มีหรอก อยากรู้อะไรก็ไปศึกษาเอง
เดินดูหน้างานเอง ผมก็พยายามเดินดูหน้างาน แต่ผมก็ไม่รู้จะเดินไปยังไงเพราะอย่างน้อยต้องมีคนพื้นที่พาเราแนะนำสถานที่ของ
บริษัท ผมเลยมาขอคำแนะนำจากพี่ๆ เขาก็พูดว่าไม่มีใครมาสอนงานเราหรอก เรียนมายังไงที่มหาลัยไม่สอนหรอ ผมก็อึ้งไปซักพัก
ผมก็พยายามเรียนรู้จากสิ่งที่พี่เขาทำ พยายามถามจากพี่ปอนด์ที่อยู่เขาก็ไม่บอกงานผม ผมขอ Process การทำงานก็ไม่มีให้
ผมหนักใจมากเพราะไม่รู้ว่าการทำงานของที่นี่เป็นแบบไหน ผมก็พยายามเปิดใจถามเพราะคิดว่าเป็นเด็กใหม่ หรือพี่เขาอาจจะยังทดสอบเราอยู่
เลยยังไม่บอก ผ่านมา1สัปดาห์ หัวหน้าเลยเอาโครงการมาให้ผมทำบอกว่าอยากได้งานชิ้นนี้ต้องการพรุ่งนี้ แต่ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรเลย
ผมถามแนวทางการทำเขาก็บอกว่าให้หาเอง ผมก็พยายามศึกษาและทำเอง เอากลับมาทำที่บ้านคืนนั้นผมไม่ได้นอนเลย เพราะต้องส่งเช้าวันนั้น
พอผมส่งไป ผมก็ถามว่าปรับส่วนไหนเพิ่มไหมครับ ก็อ่านข้ความแต่ไม่ตอบผม
ผมก็ทำงานมาแบบนี้จนครบ 1เดือน โดยที่ปรึกษาใครไม่ได้เลย.. วันนั้นผมมีโอกาศได้กินเลี้ยงที่บริษัท ผมได้โอกาสเลยถามพี่ปอนด์ว่า
พี่ครับทำไมเวลาผมถามงานถึงไม่มีใครบอกผมเลย พี่เขาเมาด้วยเลยบอกว่า หัวหน้าห้ามไม่ให้ใครบอกงานผม ผมเลยถามว่าทำไมหรอครับ
พี่ปอนด์บอกว่าไม่รู้เหมือนกัน แล้วใครสอนงานพี่ครับ พี่ปอนด์บอกว่าเมื่อก่อนมีหัวหน้าอีกคนใจดีสอนงานพี่ แต่ตอนนี้ลาออกไปแล้ว...
ผมก็เลยถามว่า ผมจะเข้าใจงานแล้วช่วยงานได้ยังไง พี่ปอนด์บอกว่าเราต้องเรียนรู้เองพี่ช่วยไม่ได้เพราะ หัวหน้าห้าม
จากนั้นผมก็พยายามเปิดใจคุยกับหัวหน้าอีกครั้งเรื่องงาน หัวหน้าก็ไม่สนใจ บอกว่าไม่ใช่หน้าที่ผม อยากรู้ไปศึกษาเอง แล้วก็บอกหัวหน้าคนอื่นว่าดูมันไม่รู้เรื่อง แล้วเขาก็พากันขำหัวเราะผม และก็ออกงานไมปกินเหล้ากันพอถึงเวลาเลิกค่อยกลับมาสแกนนิ้วแบบนี้ทุกวัน ผมก็เลยต้องไปขอความช่วยเหลือจากแผนกอื่นให้พาแนะนำภายในบริษัท ผมก็เข้าใจขึ้นมาเกี่ยวกันกระบวนการผลิตในบริษัท แต่ผมก็ยังไม่รู้ว่างานที่ต้องซ่อมต้องแก้ไขมีอะไรบ้างในส่วนของแผนกผมอยู่ดี ผมหนักใจมากเพราะเหมือนอยู่แต่ผมไม่รู้จะช่วยอะไรพี่เขาเลย ผมก็พยายามลงหน้างานถามช่างว่าติดปัญหาอะไร มีอะไรให้ผมช่วยไหม ผมก็ทำได้แค่นี้ที่ผมรู้ วันนั้นมีประชุม ผมเข้าประชุมแล้วหัวหน้าบอกให้ผมเป็นคนนำเสนองาน แจ้งหัวหน้าฝ่ายว่าบอกงานผมหมดแล้ว ทั้งที่ไม่ได้บอกอะไรผมเลย ผมก็บอกว่าหัวหน้ายังไม่ได้แจ้งผมครับ หัวหน้าฝ่ายก็บอกว่าคุณไม่ต้องพูดไม่มีความรับผิดชอบเลย ผมรู้สึกแย่มากๆครับ ตอนนี้ผมมืดไปหมด ไม่รู้จะทำงานยังไงต่อปรึกษาใครก็ไม่ได้ พอถึง2เดือน เขาชวนผมไปกินเหล้าแล้วบอกผมว่า ผมไม่ผ่านนะทั้งที่เหลือเวลาประเมินคืออีก2เดือน หรือครบ120 วัน ผมก็พยายามเปิดใจอีกครั้งว่า ผมจะทำยังไงถึงจะผ่านโปร เขาบอกว่าไม่ผ่านหรอก คิดไว้ยังว่าจะไปทำงานที่ไหน ผมบอกว่ายังครับ เขาก็บอกว่า
คิดไว้ซะนะ แต่ถ้าอยากผ่านก็ต้องทำเองให้เป็นทุกอย่างผมไม่สอนหรอก ที่มหาลัยเขาไม่สอนหรอ ตอนเรียนไปทำอะไรอยู่ ไปติดยาอยู่หรอ เป็นคำที่หัวหน้าพูดกับผมครับ ผมเลยไปดูสถิติการลาออกปีที่แล้ว วิศวกรลาออกแล้ว 7คน ผมพยายามคิดว่าผมพยายามไม่พอ หรือที่นี่ไม่ใช่ที่ของผม ตอนนี้คำถามนี้วนอยู่ในหัวของผมทุกวัน
ผมควรจะทำยังไงต่อดีครับ ควรทำงานต่อไหม หรือใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ้างครับ
ผมเจอปัญหาเข้ากับเพื่อนร่วมงานไม่ได้ มีใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้แก้ไขอย่างไรครับ
วันแรกที่ผมเข้ามาทำงานHr ก็พาผมมาแนะนำตัวที่แผนก ผมก็ทักทายสวัสดีกับพี่ๆทุกคนแล้วก็ไปนั่งที่โต๊ะครับ
ที่ทำงานมีหัวหน้าอยู่3คนครับวิศวกร1คน ชื่อพี่ปอนด์ (นามสมมุติ) เป็นรุ่นพี่ผม2ปี วันที่ผมเข้าออฟฟิศวันแรก
ไม่มีใครคุยกับผมเลยครับ บรรยากาศอึมครึมมากครับ
ผมเลยถามพี่ๆว่ามีงานอะไรให้ผมช่วยไหมครับ พี่เขาก็บอกว่า ไม่มีหรอก อยากรู้อะไรก็ไปศึกษาเอง
เดินดูหน้างานเอง ผมก็พยายามเดินดูหน้างาน แต่ผมก็ไม่รู้จะเดินไปยังไงเพราะอย่างน้อยต้องมีคนพื้นที่พาเราแนะนำสถานที่ของ
บริษัท ผมเลยมาขอคำแนะนำจากพี่ๆ เขาก็พูดว่าไม่มีใครมาสอนงานเราหรอก เรียนมายังไงที่มหาลัยไม่สอนหรอ ผมก็อึ้งไปซักพัก
ผมก็พยายามเรียนรู้จากสิ่งที่พี่เขาทำ พยายามถามจากพี่ปอนด์ที่อยู่เขาก็ไม่บอกงานผม ผมขอ Process การทำงานก็ไม่มีให้
ผมหนักใจมากเพราะไม่รู้ว่าการทำงานของที่นี่เป็นแบบไหน ผมก็พยายามเปิดใจถามเพราะคิดว่าเป็นเด็กใหม่ หรือพี่เขาอาจจะยังทดสอบเราอยู่
เลยยังไม่บอก ผ่านมา1สัปดาห์ หัวหน้าเลยเอาโครงการมาให้ผมทำบอกว่าอยากได้งานชิ้นนี้ต้องการพรุ่งนี้ แต่ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรเลย
ผมถามแนวทางการทำเขาก็บอกว่าให้หาเอง ผมก็พยายามศึกษาและทำเอง เอากลับมาทำที่บ้านคืนนั้นผมไม่ได้นอนเลย เพราะต้องส่งเช้าวันนั้น
พอผมส่งไป ผมก็ถามว่าปรับส่วนไหนเพิ่มไหมครับ ก็อ่านข้ความแต่ไม่ตอบผม
ผมก็ทำงานมาแบบนี้จนครบ 1เดือน โดยที่ปรึกษาใครไม่ได้เลย.. วันนั้นผมมีโอกาศได้กินเลี้ยงที่บริษัท ผมได้โอกาสเลยถามพี่ปอนด์ว่า
พี่ครับทำไมเวลาผมถามงานถึงไม่มีใครบอกผมเลย พี่เขาเมาด้วยเลยบอกว่า หัวหน้าห้ามไม่ให้ใครบอกงานผม ผมเลยถามว่าทำไมหรอครับ
พี่ปอนด์บอกว่าไม่รู้เหมือนกัน แล้วใครสอนงานพี่ครับ พี่ปอนด์บอกว่าเมื่อก่อนมีหัวหน้าอีกคนใจดีสอนงานพี่ แต่ตอนนี้ลาออกไปแล้ว...
ผมก็เลยถามว่า ผมจะเข้าใจงานแล้วช่วยงานได้ยังไง พี่ปอนด์บอกว่าเราต้องเรียนรู้เองพี่ช่วยไม่ได้เพราะ หัวหน้าห้าม
จากนั้นผมก็พยายามเปิดใจคุยกับหัวหน้าอีกครั้งเรื่องงาน หัวหน้าก็ไม่สนใจ บอกว่าไม่ใช่หน้าที่ผม อยากรู้ไปศึกษาเอง แล้วก็บอกหัวหน้าคนอื่นว่าดูมันไม่รู้เรื่อง แล้วเขาก็พากันขำหัวเราะผม และก็ออกงานไมปกินเหล้ากันพอถึงเวลาเลิกค่อยกลับมาสแกนนิ้วแบบนี้ทุกวัน ผมก็เลยต้องไปขอความช่วยเหลือจากแผนกอื่นให้พาแนะนำภายในบริษัท ผมก็เข้าใจขึ้นมาเกี่ยวกันกระบวนการผลิตในบริษัท แต่ผมก็ยังไม่รู้ว่างานที่ต้องซ่อมต้องแก้ไขมีอะไรบ้างในส่วนของแผนกผมอยู่ดี ผมหนักใจมากเพราะเหมือนอยู่แต่ผมไม่รู้จะช่วยอะไรพี่เขาเลย ผมก็พยายามลงหน้างานถามช่างว่าติดปัญหาอะไร มีอะไรให้ผมช่วยไหม ผมก็ทำได้แค่นี้ที่ผมรู้ วันนั้นมีประชุม ผมเข้าประชุมแล้วหัวหน้าบอกให้ผมเป็นคนนำเสนองาน แจ้งหัวหน้าฝ่ายว่าบอกงานผมหมดแล้ว ทั้งที่ไม่ได้บอกอะไรผมเลย ผมก็บอกว่าหัวหน้ายังไม่ได้แจ้งผมครับ หัวหน้าฝ่ายก็บอกว่าคุณไม่ต้องพูดไม่มีความรับผิดชอบเลย ผมรู้สึกแย่มากๆครับ ตอนนี้ผมมืดไปหมด ไม่รู้จะทำงานยังไงต่อปรึกษาใครก็ไม่ได้ พอถึง2เดือน เขาชวนผมไปกินเหล้าแล้วบอกผมว่า ผมไม่ผ่านนะทั้งที่เหลือเวลาประเมินคืออีก2เดือน หรือครบ120 วัน ผมก็พยายามเปิดใจอีกครั้งว่า ผมจะทำยังไงถึงจะผ่านโปร เขาบอกว่าไม่ผ่านหรอก คิดไว้ยังว่าจะไปทำงานที่ไหน ผมบอกว่ายังครับ เขาก็บอกว่า
คิดไว้ซะนะ แต่ถ้าอยากผ่านก็ต้องทำเองให้เป็นทุกอย่างผมไม่สอนหรอก ที่มหาลัยเขาไม่สอนหรอ ตอนเรียนไปทำอะไรอยู่ ไปติดยาอยู่หรอ เป็นคำที่หัวหน้าพูดกับผมครับ ผมเลยไปดูสถิติการลาออกปีที่แล้ว วิศวกรลาออกแล้ว 7คน ผมพยายามคิดว่าผมพยายามไม่พอ หรือที่นี่ไม่ใช่ที่ของผม ตอนนี้คำถามนี้วนอยู่ในหัวของผมทุกวัน
ผมควรจะทำยังไงต่อดีครับ ควรทำงานต่อไหม หรือใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ้างครับ