เรามีแม่ที่กินเหล้าทุกวัน ย้ำว่าทุกวันจริงๆ  ตอนกลางวันถ้าอยู่คนเดียวจะไม่กินแต่ถ้าเพื่อนมาเที่ยวหาจะยกเหล้ามาต้อนรับเพื่อนก่อนเลย แต่ตอนเย็นตั้งแต่16.30น.เป็นต้นไป คือก็จะกลายไปเป็นอีกคน พูดจากันไม่รู้เรื่องแล้วค่ะเพราะความเมา พอเราเรียนจบกลับมาอยู่กับแม่ที่บ้าน เราก็เจอแต่เเม่พาคนโน้นคนนี้มากินเหล้าที่บ้าน หนักสุดมีเพื่อนกินอายุน้อยกว่าเราอีกเมื่อก่อนเราก็ปรามๆบ้าง แต่เราเจอเหตุการณ์ที่ทำให้เราไม่ยุ่งเรื่องกินเหล้าของแม่อีกเลย คือ วันนั้นแม่นั่งกินเหล้าคนเดียวที่บ้าน เมาแล้วเดินยังเซเลย ประมาณ5ทุ่ม เพื่อนกลุ่มกินเหล้าเขาโทรตามแม่ให้ไปหาที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่ง เเม่ก็เตรียมออกไป เราก็ขอร้องแม่ว่าอย่าไปเลย ถ้าแม่เกิดเป็นอะไรขึ้นมาแล้วลูกจะอยู่กับใครเรามีกันแค่2คน แม่ไม่ฟังก็เดินออกไปเราคุกเข่ากอดขาแม่ร้องไห้ขอร้องเขา แต่สิ่งที่แม่ให้กลับมาคือแตะขาเอาเราออก แม่ไม่ได้ตั้งใจแตะเราโดยตรงเพียงแต่ต้องการให้เรากระเด็นออกจากขาแม่ มันไม่ได้เจ็บที่ร่างกาย แต่มันเจ็บที่หัวใจเหลือเกินค่ะ จากวันนั้นเราก็เปลี่ยนไปเลยจากที่สนใจเเม่คอยบอกคอยเตือน กลายเป็นไม่สนใจว่าเขาจะกินกับใครกินเท่าไหร่ไปเมาอยู่ที่ไหน แต่ที่เรารับไม่ได้ที่สุดคือการไปเล่นชู้กับสามีชาวบ้าน มากกว่า2คนขึ้นไป (ที่เราจับได้)คนแรกมาในรูปแบบเพื่อนมากินเหล้าที่บ้านถ้าเรานอนก่อนเขาก็พากันเข้าห้อง คนที่2มาในรูปแบบน้องชาย คนนี้คือเราได้ตบตีกันด้วย วันนั้นประมาณ5ทุ่มถึงเที่ยงคืน เราออกมาตรวจบ้านว่าแม่ล๊อกประตูดีไหมแต่สิ่งที่เราเห็นคือ ไฟหน้าห้องน้ำดับหมด มันผิดวิสัยของแม่ที่อาบน้ำแล้วจะปิดไฟ ปกติทำอะไรเสร็จหมดทุกอย่างถึงจะปิดไฟ เราเลยไปเปิดห้องนอนของแม่ดู สิ่งที่เราเห็นคือผู้ชายเปือยท่อนล่างนั่งเมาอยู่ข้างที่นอนรอแม่ เราเข้าไปทุบตีมันทันที เอาเตารีดตีมัน แต่ด้วยแรงผู้ชายถึงจะเมามาก แต่เราก็สู้มันไม่ได้อยู่ดี มันบีบคอเรา เอาเราติดกำแพงแล้วตบเรา สุดท้ายแม่มาห้าม เราเลยเอาโทรศัพท์ถ่ายคลิปไว้ เราไม่เคยหวงแม่ รักใครชอบใคร ก็มาขอกันอยู่เป็นสามีภรรยากันให้มันถูกต้อง เราบอกผู้ชายคนนั้นถ้ารักกันจริงก็ไปหย่ากับเมียมาเอาแม่เราสิ ไม่ใช่มาแอบทำกันแบบนี้ แม่บอกกับเราว่าแม่ไม่มีทางเอาสามีใหม่เด็ดขาดเพราะเข็ดจากพ่อพ่อขี้หึง แม่จะไปกินเหล้าที่ไหนก็ไม่ได้ กลับบ้านมาต้องทะเลาะกันเรื่องนี้ทุกที
         ทุกวันนี้แม่ไม่ได้ทำงานอะไร ตื่น9-11โมง ตื่นมาอาน้ำแต่งหน้า ทำอาหารกิน งานอย่างเดียวที่แม่ทำคือล้างจาน เพราะอย่างอื่นเรามีเด็กที่ร้านทำอยู่แล้ว แม่มีเงินเดือนคนแก่เดือนละ600บาท แต่แม่เที่ยวไปบอกใครต่อใครว่า แม่ไม่เคยพึ่งพาลูกเลย แม่มีแต่ให้กับให้ เราเปิดร้านขายของชำ ผงซักฟอก สบู่ ยาสีฟัน น้ำยาสระผม ครีมทาหน้า แป้งพัฟ เรียกได้ว่าของทุกอย่างในชีวิตประจำที่คนต้องกินต้องใช้ แม่มาหยิบฟรีเอาในร้าน เราก็ไม่ว่าอะไรเพราะเขาคือแม่ หนักเข้าหน้าใหญ่ใครมาขายอะไรช่วยเขาซื้อหมด แล้วมาหยิบเงินในเก๊จ่าย ตัวอยู่วงเหล้าที่อื่นแต่สั่งของให้เอามาส่งที่บ้าน ไปตลาดก็ขอเงินทุกครั้ง ไม่เคยคิดทำงานช่วยอะไรเลย ค่าใช้จ่ายในบ้านเราออกเองหมด เขาจะใช้เงิน600บาทซื้อเหล้าจากร้านเราจนหมด จากนั้นก็จะเริ่มหยิบไปโดยไม่บอก หรือถ้าเราอยู่ตรงนั้นหลีกเลี่ยงแอบหยืบไม่ได้ก็จะขอตรงๆ ซึ้งเราโอเคมากๆถ้าพูดตรงๆค่ะ
        เหตุการณ์ล่าสุดที่ทำให้เราท้อจนต้องมาตั้งกระทู้คือ วันนี้23/1/66เขาไปกินเหล้าบ้านญาติแล้วเถียงกัน โดยที่เอาเราไปอ้างอิงถึง เขาโทรเรียกเราไปหาที่บ้านญาติ เราก็ปิดร้านไป สุดท้ายก็คือคนเมาพูดจาไม่รู้เรื่องทะเลาะกัน เราก็กลับ แล้วบอกแม่ว่ากลับบ้านเถอะ ทะเลาะกันขนาดนี้จะกินอยู่กับเขาอีกทำไม แต่แม่ไม่ยอมกลับ พอเวลาผ่านไป5-6ขั่วโมง แม่กลับบ้านพร้อมกับมาบ่นประโยคเดิมๆให้เราฟัง เราเดินหนีเพราะขี้เกียจปะทะ เรามาเข้าห้องน้ำ แม่ก็มาตบประตูห้องน้ำ พอเราเปิด ก็เดินมาตบหน้าเราบอกเราเข้าข้างคนอื่น เราร้องไห้เลย เราเลยถามแม่ว่าแม่ไปกินเหล้าที่อื่นไปทะเลาะกับคนอื่นมา แล้วมาลงที่ลูกทำไม เขาไม่รับรู้ความผิดของตัวเองเลยซักนิด เห็นแต่คนอื่นไม่ดี วันนี้ไล่เราออกจากบ้าน เราเปิดร้านขายของในที่บ้านของตายาย ซึ้งเป็นมรดกตกทอดมาถึงแม่ แม่มีสิทธิ์ให้เราอยู่หรือไม่ให้อยู่ก็ได้อันนี้เราเข้าใจ เราก็ยังไม่รู้ว่าเราจะไปอยู่ที่ไหน เข้าของในร้านจะทำยังไงกับมันต่อ จะไปเช่าที่ไหนทำร้านขายของ 
รู้ว่าโฟสไปก็เท่านั้นไม่มีใครช่วยอะไรเราได้  แต่มันอึดอัดใจเหลือเกินค่ะ มาระบายในนี้ไม่มีใครรู้จักเรา ไม่รู้ว่าเรากับแม่เป็นใครอย่างน้อยๆก็ได้เอาความทุกข์ออกจากสมองบ้างค่ะ