สวัสดีครับ คือว่าผมมีเรื่องที่อยากแบ่งปันครับ ผมมีอายุ 26 ปี ตอนผมเด็กๆ ผมเคยถูกเพื่อนๆเรียกว่า ไอ้เรื้อน เพราะตอนเด็กเป็นโรคผิวหนัง แถมเป็นลูกครึ่ง มีชื่อที่ไม่เหมือนคนอื่น ตัวก็อ้วนดำ ทำให้ถูกแบ่งแยกจากเพื่อนในห้องเป็นจุดศูนย์กลางในการแกล้งและการล้อ แถมกลับบ้านมาก็โดนที่บ้านโขกสับด่าต่างๆนาๆ เพราะไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เพราะพวกท่านแยกกันอยู่ แล้วฝากผมไว้กับน้า เวลาที่ดีที่สุดของผมในช่วงนั้น คือ เวลานอนที่ไม่ต้องรับรู้อะไร จนสุดท้ายผมก็เรียนไม่จบม.3 ผมจึงหนีออกมาทำงาน จากที่บ้านอยู่ภาคเหนือ ผมหนีมาทำงานช่างแอร์ที่ภาคใต้ ช่วงนั้นชีวิตผมดีมากถึงแม้งานจะเหนื่อย แต่ก็มีพี่ๆ ที่คอยสั่งสอนวิชาชีวิตให้กับผม ผ่านไปหลายปี สุดท้ายที่บ้านติดต่อมาให้กลับบ้านเถอะ ผมจึงตัดสินใจกลับไปทำงานที่บ้าน แถมยังเรียนต่อ กศน. จนจบ แล้วตอนนี้กำลังเรียน ป.ตรี มสธ. ต่อ แต่ตัวผมกลับรู้สึกว่างเปล่าไร้ความรู้สึก ไม่ไว้ใจใคร ทุกวันนอนฝันถึงแต่ชีวิตตอนเด็กเข้ามา บางคืนก็นอนไม่หลับ ทำให้รู้สึกว่าอยากหายไปเฉยๆ
ตื่นมาทุกวันก็พยายามคิดว่าเราต้องอยู่ต่อไปให้ได้ แต่ก็เหนื่อยเหลือเกิน ผมควรทำอย่างไรดีครับ