เช่น เวลาซื้อข้าว ต้องหาซื้อมาเผื่อ ตัวน้องก็กินยาก เลือกกินเหลือเกิน ยังคิดในใจจะ-ไรยากนักหนา คนซื้อหาเหนื่อย  ตัวน้องเราเวลาว่างก็มีกว่าเรา เพราะเราทำงาน เหนื่อยก็เหนื่อย ไม่เห็นมีใครมาดูแลเราบ้างเลย ทีน้องเราแทบจะไม่กระดิกตัวจะไปไหน รอเหมือนคุณชาย/คุณนาย ให้เรามาเชิญไปรับประทานอาหาร ที่เราซื้อมาให้ บางวัน ซื้อมา มันไม่กิน กลายเป็นเราผิด / พ่อแม่เราเหมือนเลี้ยงลูกแปลกๆ แต่เราก็พยายามเข้าใจ สุดท้ายก็ไม่เข้าใจ หากพ่อแม่ตายไป บอกเลยว่า เราจะไม่ดูแลน้องให้ดีขนาดนี้ โตแล้วก็หากินเองได้ละ ที่พูดนี่คือน้องเราอายุ 26 ละนะ ไม่ใช่เด็กประถม เราเหนื่อยที่ต้องตามใจพ่อแม่ เหนื่อยที่จะต้องมาดูแลน้องที่มีครบทุกอย่าง บางทีเรามองว่าน้องเราเหมือนภาระด้วยซ้ำ สบายตัวเอง แต่ลำบากคนอื่นแบบนี้ มันดีแล้วหรือไง  ต่อให้เราบ่นน้อง พ่อแม่ก็ถือหาง ด่าเราอยู่ดี จะโอ๋ไรนักหนาไม่เข้าใจ เห้อออ