ผมเป็นคนพูดไม่เก่ง จิตใจว่างเปล่ามาก ความทรงจำในอดีตแทบจำไม่ได้ ชีวิตผม เหมือนทุกอย่างเริ่มจากตอนที่ผมบวชเรียน แต่ก็ไม่รอดได้สึกออกมาตอน ม.2 ครึ่ง เพราะโดนรุ่นพี่คนนึงแกล้งอยู่ตลอดและเริ่มรุนแรงขึ้นทุกวัน ทั้งทำร้ายร่างกาย บังคับขู่เข็น บางทีก็โดนล่วงละเมิดร่างกาย ทำอะไรขัดใจนิดหน่อยก็ไม่พอใจ เหมือนตัวเองคือจุดศูนย์กลางของโลก และผมเป็นคนชอบเก็บกด ในใจนึกอยากสู้อยู่ตลอด แต่ก็ทำไม่ลง เพราะไม่อยากสร้างปัญหาให้ชีวิต เลยทนอยู่อย่างนั้น จนไม่ไหวเลยหนีออกมาโดยไม่บอกใคร ตอนแรกว่าจะสึกเลยแต่ด้วยเรื่องอนาคตเลยต้องทนไปเรียนที่นั่นต่ออีกจนจบ ม.3 แต่ก็ไม่ได้เรียนต่อข้างนอกเพราะฐานะยากจน ครอบครัวไม่มีเงินส่งผมเรียนต่อ แต่ก็ได้สมัคร กศน ไว้รอแค่วันไปสอบ.. ผมอยู่ในชนบท ห่างไกลจากเมือง ผมใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยมาแบบนี้มาสองสามปี นับตั้งแต่วันนั้นผมเปลี่ยนไปมาก กลายเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดจา พูดไม่เก่ง บางทีเหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้า ชีวิตไม่มีความสุขเลย ทั้งขาดความอบอุ่นในครอบครัว ผมอยู่กับปู่และย่ามาตั้งแต่แรกเกิด (จำหน้าแม่คนแรกไม่ได้สักนิด ไม่รู้ทุกวันนี้อยู่ที่ไหน เป็นยังไง) พ่อแม่และอาไปทำงานในเมืองกรุง แต่ก็ไม่ได้เจริญขึ้นสักนิด พ่อก็เป็นคนไม่เอาไหน ภรรยาไม่เอางาน(แม่คนที่สอง)เอาการ อาผมก็ทำงานหนักอยู่เดียว แต่ดาวน์รถมาเกินตัว รายได้ก็จ่ายค่ารถไปซะส่วนมาก เรียกได้ว่าคนที่บ้านรายได้แค่พอมีกินไปวันๆ ปู่ย่าไม่มีอาชีพตายตัว เร่ร่อนหาเงินมาใช้สอยไปวันๆ ปู่ติดเหล้า เมาทุกวัน โหวดเหวกโวยวายไม่รู้จะอะไรนักหนา ย่าผมก็เป็นโรคประสาท โรคนู่นี่สารพัด ผมก็อยู่บ้านดูสวนเลี้ยงไก่กา รับจ้างบ้างถ้ามีงานให้ทำ แต่ที่ลำบากสุดคือไม่มีรถไว้ใช้ไปนู่นไปนี่ืเวลาจะไปไร่ไปนาก็ต้องเดินไปตลอด อยู่ไกลจากบ้านประมาณโลกว่าๆ ย่าก็สุขภาพไม่ค่อยดีแต่ก็ทนอยู่แบบนี้มาตลอด
แทบลืมไปแล้วว่าผมมีความสุขล่าสุดตอนไหน ความอบอุ่นคืออะไร? เวลาอยู่กับเพื่อน ผมเป็นคนเดียวที่เงียบที่สุด ไม่รู้สิ นึกเรื่อยจะคุยไม่ออกเลย เขาคุยกันสนุกสนาน เหมือนว่าผมจะมาช้ากว่าเพื่อน เรื่องราวประสบการณ์ที่เขาแชร์คุยกัน ผมแทบไม่มี จิตใจว่างเปล่ามาก ผมชอบใช้เวลาอยู่บ้าน ความสงบ บรรเทาจิตใจ เวลาเครียดชอบเอาหน้าซุกที่นอนแล้วอยู่อย่างนั้นซักพัก ไม่ก็เล่นโทรศัพท์ โทรศัพท์คือความสุขเดียวที่ผมหาได้ ไม่เล่นเกม ก็ดูอนิเมะ ชีวิตในการ์ตูนมันสวยงาม มีหลายอย่างที่ผมไม่มี และทำไม่ได้ เหมือนมันเติมเต็มจิตใจผมได้ ผมมีความสุข.. บางคนคงคิดนะ ใช้เวลากับเพื่อนพ้องคือความสุข ไม่รู้สิ ในใจผมมันเหมือนขาดอะไรไป ไม่ใช่ว่าผมไม่มีความสุขกับพวกเขานะ ใช่ผมมี แต่ก็แค่ชั่วครู่ พยายามพูด พยายามเข้าหา เข้าสังคม มีความสุข แต่พอกลับบ้านมา ก็กลับมาจุดเดิม สบายใจ แต่ก็ว่างเปล่า บางทีผมก็คิดว่าผมคงคิดมากไปเอง แต่ก็ไม่ใช่ เป้าหมายของผมคือการเริ่มต้นใหม่ อยากเริ่มต้นใหม่สักครั้ง ไปทำงานนั่นแหละ เป้าหมายเดียวที่ผมมีอยู่ ในเมือง คงมีเรื่องท้าทายอยู่มากมาย แต่คนอย่างผมในตอนนี้ อะไรผมก็ทำได้ ตั้งแต่เริ่มเข้าสังคม คบเพื่อน ผมก็เปลี่ยนไปจากเดิมมาก มีความกล้า ความอดทน แต่ที่ไม่เปลี่ยนไปเลยคือจิตใจ ดูภายนอกเป็นคนที่เฉยชา ถ้าสังเกตดีๆสายตาผมมักว่างเปล่าอยู่ตลอดเวลา (เพื่อนบางคนบอกว่าผมมีความอดทนสูงมาก แต่ก็ซื่อและแสนดีเกินไป ) ผมชอบบรรยากาศตอนกลางคืน แสงไฟ ถนน ความสะดวก คงสามารถเติมเต็มความสุขให้ผมได้สักนิด เคยไปอยู่กับอาแล้วครับ แต่ผมชอบสันโดษมากกว่า เดินชมบรรยากาศรอบๆ ไม่ก็นั่งชิวๆสูดอากาศในที่ที่ไม่คุ้นเคย ชอบความสงบที่มีความสวยงามของธรรมชาติอยู่ด้วย...
.
.
มากพอแล้วครับ โล่งขึ้นมาก ผมมาระบายเฉยๆ
= ขอให้มีวันที่ดี โชคดีครับ =